Περι πίστης

Δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται και υπάρχουν άθεοι.

Εδώ ο κόσμος πιστεύει ότι θα άλλαξει η ζωή του παίζοντας τζόκερ...

XXXmas

Καλά Χριστούγεννα blogακι μου. Υγεία και ευτυχία.

Γίναμε ολίγον ξένοι. Μένουμε στις τυπικότητες. Γιορτές και αργίες τα λέμε. Σε βαρέθηκα και λίγο… Αλλά μην σκας, εδώ τα άντερα μου βαριέμαι ώρες-ωρες σε εσένα θα σκάλωνα;

Άντε να μπει και ο χρόνος να δούμε τι θα καταλάβεις. Γερνάμε γαμώ την κεντρομόλο μου. Σταματήστε να κατέβω.

Για μια χούφτα δολλάρια

 Στα γυμνάσια θηλέων βγήκαν όλες οι μαθήτριες στο κλαρί
 μετατρέψανε τις τάξεις σε πορνεία κι οι καθηγητές τους
γίναν μαστροποί
 Στα κυλικεία δεν πουλάνε τυρόπιτες και αναψυκτικά
 τώρα πουλάνε καπότες, βαζελίνη και αντισυλληπτικά
 
 Το υπουργείο παιδείας τώρα ονομάζεται υπουργείο πορνείας
 
 Στα γυμνάσια αρρένων γίναν όλοι οι μαθητές ναρκομανείς
 μετατρέψανε τις τάξεις σε τεκέδες κι οι καθηγητές μοιράζουνε
χασίς
 Στα κυλικεία δεν πουλάνε τυρόπιτες και αναψυκτικά
 τώρα πουλάνε μορφίνη, ηρωίνη και βαρβιτουρικά
 
 Το υπουργείο κουλτούρας τώρα ονομάζεται υπουργείο μαστούρας

Μουσικές Ταξιαρχίες - Για μια χούφτα δολλάρια

Ωραία τα έλεγε ο Τζιμάκος.
Καλό μήνα!

noIzE

Τον θυμάστε αυτόν τον τύπο από το Police Academy;

Το ψυγείο του Νεοέλληνα

Πήγα στην κουζίνα να δω τι έχουμε στο ψυγείο.
Δοξα σοι ο Θεός γεμάτο είναι από όλα τα αγαθά :)

Εκλογές

Η ψήφος είναι όπως η μαλακία. Ρίχνεις μια, ηρεμείς για κάποιο καιρό. Μετά από λίγο όμως αρχίζει να σε ξανατρώει το χέρι σου.

Και το αποτέλεσμα είναι επίσης το ίδιο.

(με αφορμή το στήσιμο των προεκλογικών κιοσκιών)

Ice tea

Σήμερα ήρθα αντιμέτωπος με μια εκ των πολλών φοβιών μου, με ασήμαντη αφορμή είναι αλήθεια. Μ’ αρέσει τελικά περισσότερο το Ice tea ροδάκινο. Πάντα έτρεφα ιδιαίτερη προτίμηση στο λεμόνι. Το έβρισκα πιο δροσερό και με σωστή ισορροπία ξινού-γλυκού. Δεν ήταν ότι δεν είχα δοκιμάσει το ροδάκινο. Όχι, το είχα δοκιμάσει και το είχα απορρίψει πανηγυρικά. Για αλλαγή όμως πήρα 2-3 φορές τώρα πρόσφατα ροδάκινο. Και ως δια μαγείας το βρήκα μακράν πιο ποιοτικό από το Lemon. Με κάλυψε. Κομμένο το λεμόνι.

Δεν έχω φοβία ότι με κυνηγάνε εμφιαλωμένα κουτάκια ice tea. Όχι συνειδητά τουλάχιστον. Αυτό που με τρομάζει είναι κατά πόσο μεταβάλλονται τα θέλω και τα πιστεύω μας. Και στην περίπτωση του Ice tea έχω την ευχέρεια να αλλάζω τις επιθυμίες μου. Στην ανάγκη πίνω coca cola. Με κάτι όμως που θα στηρίξω χρόνο, κόπο και ελπίδες για να διαπιστώσω στο μέλλον ότι δεν με καλύπτει, ότι υπάρχει κάποια πτυχή του που με ξενερώνει απίστευτα ή ότι βρίσκεται το Χ ενδεχόμενο που μου προσφέρει περισσότερα ή είναι πιο ευχάριστη επιλογή; Τι γίνεται σε αυτή την περίπτωση; Τι συμβαίνει όταν δεν είναι αρκετό αυτό που ζεις; Αυτό που σε έκανε χαρούμενο εκ τον προτέρων;

Ξαναγυρνάς στο μηδέν ή συνεχίζεις στωικά. Γιατί οι επιλογές μου να με θέτουν δέσμιο σε μια μόνο πιθανή μελλοντική ζωή; Γιατί να κάνουμε μια δουλεία, να έχουμε σταθερά κριτήρια στους ανθρώπους που διαλέγουμε και γιατί να ζούμε μια ζωή; Πως αφήσαμε τη ζωή μας να γίνει υποχείριο των χρημάτων και της φήμης; Αν αλλάζουν οι επιθυμίες μας γιατί πιέζουμε τον εαυτό μας να μείνει προσκολλημένος στα σίγουρα; Είναι αυτό υγιής συμπεριφορά σε ένα σύμπαν που φτιάχτηκε από αστρόσκονη κατά τύχη;

Αλλάζουμε στο φινάλε ή με πειράζει το ice tea;

Summer off...

Καταρχάς καλό μήνα.

Λένε ότι η μπάλα είναι το όπιο του λαού. Αν είναι τέτοιας εξαίρετης ποιότητας όπιο, εγώ δεν έχω καμία αντίρρηση να το πιω μονομιάς. Βεβαίως ενέχει κίνδυνος να την ακούσεις έντονα. Έτσι ο κάθε πικραμένος από το μεσημέρι παρελαύνει από κανάλι σε κανάλι για να απευθύνει ένα μικρό πατριωτικό σχολιασμό. Μέχρι τον Βασιλικό και την Βάνα Μπάρμπα πέτυχα στον τηλεοπτικό δέκτη. Να δηλώνουν εξόχως κολακευτικά λόγια και άσχετα μπασκετικά σχόλια. Τους πήραμε τα σώβρακα, τους λυγίσαμε, πάμε σπίτι μας από τώρα και τέτοια.

Είχαμε δεν είχαμε, το γυρίσαμε στο ποιος την έχει μεγαλύτερη δηλαδή και πάλι. Και είναι κρίμα, γιατί τέτοιο σθένος, τέτοια ταπεινότητα και τόση προσήλωση που δείχνει ο Γιαννάκης και η παρέα του, είναι ξένα σε τέτοιους άχρηστους χαρακτηρισμούς.

Είτε κερδίζαμε είτε χάναμε, για μένα αυτή η ομάδα είναι η κορυφαία του πλανήτη.

Θέμα δεύτερον: Πάντα περιόδους εξεταστικής, με πιάνει μια τρελή όρεξη για διάβασμα. Και που είναι το πρόβλημα θα μου πείτε και μπράβο. Με πιάνει όρεξη για οτιδήποτε φιλοσοφικό, λογοτεχνικό, χαλαρού και ανάλαφρου περιεχομένου. Ολιγόλογης, για τα πάντα εκτός τα της σχολής. Η σχολή, που κάθε χρονιά που περνάω εκεί μέσα, μου φαίνεται και πιο παράλογο το ότι σπουδάζω εκεί. Πχ χθες κάναμε εργαστήριο με 13 άτομα πάνω από ένα monitor. 14αρι κιόλας. Τα μαθήματα συναγωνίζονται με διαφορά στήθους, στο πιο είναι το πιο άχρηστο και νεκρό στην αγορά εργασίας. Οι καθηγητές προσπαθούν να αποδείξουν ότι είναι μεγαλύτερα βλήματα από τους φοιτητές. Πραγματικά, εάν μισείτε τα παιδιά σας, βάλτε πρώτη επιλογή το τμήμα μου στο μηχανογραφικό τους, όταν έχουν πέσει για ύπνο. Ακόμα και αν έχουν θέληση να μάθουν, πιθανότατα θα την χάσουν. Σε ακραίες περιπτώσεις μπορεί να χάσουν και την διάθεση για ζωή. Σκοτσέζικο ντους. Τέλεια.

Καλό μήνα σας είπα;

Αυτοσχεδιασμός...

Τις προάλλες είχα μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον Θωμά (κατά blog-oκόσμο lukulius). Μου είπε την ιστορία ενός φίλου του δικηγόρου, όπου παράλληλα σπούδαζε στην δραματική σχολή του Αθερίδη. Κάποια στιγμή κατέληξε λοιπόν να τα παρατήσει γιατί δεν έβρισκε χρόνο. Και παρά ήτανε πεζή η δικηγορία για αυτόν ώστε τελικά κατέληξε να γίνει σχεδιαστής επιτραπέζιων παιχνιδιών στο εξωτερικό. Θεός ο τύπος.

Την ιστορία την μοιράστηκε, γιατί του είπα πάνω στην κουβέντα μας, ότι μου φαίνεται ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα η προοπτική σπουδών σε μια δραματική σχολή. Δεν φάνηκε να τον ξάφνιασε η ανακοίνωση μου αυτή πάντως. Με ρώτησε αν πιστεύω ότι θα είμαι καλός και αν έχω κόμπλεξ με τον κόσμο. Και καταλήξαμε να κάνουμε αυτοσχεδιασμούς, όπως έκανε ο φίλος του όταν παρακολουθούσε μαθήματα εκεί.

Τι είναι αυτοσχεδιασμός; Πολύ απλά παίρνεις 2-3 άτομα, και τους ζητάς να βρεθούν σε μια κατάσταση. Δεν τους δίνεις λόγια, δεν τους καθοδηγείς να φέρουν την τροπή κάπως και τους δίνεις μόνο βασικά στοιχεία του χαρακτήρα που υποδύονται. Απλά κυλάει όπως θα το χειριστούν. Μου φάνηκε πραγματικά ενδιαφέρον. Και έτσι με έβαλε στο τριπάκι.

Ο Θωμάς λοιπόν, για τις ανάγκες του αυτοσχεδιασμού μας θα έκανε την νοικοκυρά που πετάει άτσαλα τα σκουπίδια της, χύνοντας αρκετά παραέξω. Εγώ θα ήμουν ο ευσυνείδητος περαστικός πολίτης που θα της έκανε παρατήρηση.

Ok, απέτυχα παταγωδώς. Ο Θωμάς με 1.80φεύγα ύψος, τζινάκι, t-shirt να κάνει ότι αδειάζει σακούλες σκουπιδιών μέσα σε καφετέρια με την μουσική να παίζει αφύσικα δυνατά. Ανταλλάξαμε κάποιες προτάσεις βέβαια («Τι κάνεις εκεί μωρή; Τα αδειάζεις όλα χάμω», «Κοίτα την δουλειά σου άνθρωπε μου!»), αλλά η αλήθεια είναι ότι βρέθηκα προ εκπλήξεως για την αμηχανία του πράγματος. Και την γελοιότητα του σκηνικού. Με όλα αυτά υπέθεσα ότι δεν θα τα κατάφερνα στον τομέα της υποκριτικής.

Βέβαια το βραδάκι που ξάπλωσα στο κρεβάτι, ξαναέγινα ταυτόχρονα και η νοικοκυρά και ο ευσυνείδητος. Και έφτιαξα μερικά πιο συνετά και πειστικά σκετσάκια. Ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα. Και ξαναείπα, λες να μου ταιριάζει;

Τρέμε Ντε Νίρο.

Bus wait

- ...
- Είπες τίποτα;
- Όχι.
- Α καλά άκουσα...

Καφές

Σήμερα ήπια τον πρώτο μου καφέ μετά από έναν μήνα και κάτι μέρες. Όταν λέμε βέβαια ήπια καφέ εννοούμε πήγα σε καφετέρια, κάθησα στο καναπέ, κόζαρα τις σερβιτόρες και μάσισα το καλαμάκι μετά. Βέβαια δεν το χάρηκα όσο έπρεπε αφού ούτε 1 ώρα δεν καθήσαμε. Έδωσα και 3,5 ευρώ. Ούτε οι ίδιοι να τον αλλέθανε. Ωραίο πράμα πάντως να έχεις ρεπό από την δουλεία. Βέβαια δεν έχω ρεπό, αφού αυτό το post γράφεται εν ώρα υπηρεσίας. Μην ακούσω μαλακίες του στυλ σκοτώνεσαι πάλι στην δουλειά. Ok το ξέρω αυτό, αλλά όπως και να χει είναι τρελή καφρίλα να δουλεύεις επί ενα μήνα χωρίς ρεπό εννιάωρα όσο και φόρτο να έχεις. Αν ζούσα στην Αμερική θα είχα κάνει τούβλα φανταστικομμυρίων από τις μυνήσεις. Όχι ότι δεν τα ήξερα βέβαια.

Αλλά όπως και νάχει, μου έλειψε ο καφές. Και η ιεροτελεστεία του. Τουλάχιστον οι διακοπές για εμένα είναι κοντά. Όχι δεν βρέθηκε ούτε ένας άχρηστος για παρέα. Έτσι θα πάω με την μάνα μου μια βδομάδα. Μάλιστα. Κοτζαμαν γαιδούρι, μαλλιάς άνθρωπος θα κάνει διακοπές μετα της οικογενείας. Καλύτερα από το καθόλου διακοπές πάντως.

Σύρο σου (ξανά)ρχομαι.

Reprise

΄Ηταν μια ανέμελη στιγμή. Από αυτές που δεν υπάρχει ψήγμα σκέψης στο μυαλό. Που ξεφυσάς τον καπνό και δεν σχηματίζει πρόσωπα. Που δεν αναπολείς και απλά αφήνεις τον χρόνο να σε προσπερνά.

Και έπειτα ήρθες εσύ. Πάλι. Σχημάτισες με γράμματα αργά το όνομα σου. Μου έστειλες κάτι ευχάριστες εικόνες στον νου μου. Και πάγωσες για λίγο την καρδιά μου. Με τον δικό σου χαρακτηριστικό τρόπο, δηλητηρίασες την διάθεση μου ακόμα μια φορά. Δεν ξέρω πως το κάνεις. Έχει περάσει καιρός από την τελευταία φορά που σε είδα. Θεέ μου, πόσος πολύ καιρός έχει περάσει! Γιατί είσαι ακόμα εδώ; Ίσως η κενότητα που ακολούθησε από τότε να φταίει.

Όπως και να έχει δεν έχεις καμία δουλεία να χώνεσαι. Επιστροφή στην ηρεμία.

Διακοπές

Αυτή είναι μια φωτογραφία από διακοπές. ΟΧΙ τις δικές μου. Και επειδή ειλικρινά θέλω να πάω διακοπές, δείξτε λίγο συμπαράσταση. Αφήστε τις ισχνές δικαιολογίες του στυλ έχω διάβασμα για εξεταστική ή δεν έχω λεφτά. Σας εγγυώμαι προσωπικά ότι και όταν θα γυρίσουμε από κει που θα πάμε, θα εξακολουθείτε να μην έχετε δραχμή (ευρώ έστω).

Νοιώστε! Δεν την παλεύω, θα πάω μόνος μου και θα σας φάει το μαύρο κρίμα. Σχόλια συμπαράστασης είναι δεκτά και επιθυμητά.

Υ.Γ: η φωτογραφία είναι από τα λουτρά της Αφροδίτης στην Κύπρο. Σήμερα γύρισε ο Θάνος και μου την εμπιστεύτηκε.

Απορία

Τι είναι το ντιγκι-ντιγκι-bomb; Όπλο των Ιρακινών;

Αγάπη είναι...

Μπορώ να έχω για λίγο την προσοχή του πλανήτη;

Ευχαριστώ. Θέλω από εσάς να σηκώσετε το χέρι σας αν νοιώθετε ότι με αγαπάτε.

Ωραία. Αραιώσαμε πολύ. Εσένα μάνα δεν σε χρειάζομαι εδώ. Ξέρω το μέγεθος της αγάπης σου και χωρίς αυτήν και την υπομονή σου να με καθοδηγεί και να με διδάσκει δεν θα ήμουν σήμερα αυτό που έγινα. Σου χρωστάω τα πάντα και σε ευχαριστώ. Αλλά είναι διαφορετική συνεστίαση αυτή.

Ας είμαστε ειλικρινείς. Μερικοί από εσάς σηκώσατε βεβιασμένα το χέρι σας. Ίσως για να μην πληγωθώ, ίσως γιατί εκτιμήσατε υπερβολικά τα συναισθήματα σας ή ακόμα επειδή πιστεύετε ότι πρέπει να ανταποδώσετε. Δεν πειράζει. Απλά δεν είναι η θέση σας εδώ. No hard feelings. Με συμπαθείτε και με γουστάρετε όπως και εγώ εσάς. Ok και αυτό. Η έξοδος για σας είναι από κει.

Μείναμε ελάχιστοι. Μας έφυγαν και οι γυναίκες. Βλέπω κάποιους λίγους συγγενείς στο βάθος. Πρέπει να παραδεχθούμε ότι είναι βεβιασμένη και λίγο εξαναγκασμένη η σχέση μας όμως. Σίγουρα δεν πάει να πει ότι είναι καταδικασμένες οι συγγενικές σχέσεις να πετυχαίνουν. Αλλά για σκεφτείτε λίγο. Αν δεν είμαστε συγγενείς και συναντιόμασταν στην ζωή θα κάναμε πράγματι χωρίο; Θα ερχόμασταν κοντά; Ήμασταν δέσμιοι να πιέσουμε τις επαφές μας να πετύχουν λόγω αίματος. Και πέτυχαν σίγουρα. Σας αγαπώ και το πιστεύω ότι με αγαπάτε και εσείς. Και συγνώμη αν κάποιες φορές δεν σας ανοίγομαι ολοκληρωτικά. Αλλά δεν λειτουργώ πάντα σωστά. Συμπέρασμα : Σας ευχαριστώ που είστε εδώ αλλά δεν είστε το είδος αγάπης που ψάχνω τώρα.

Δύο-τρεις καλούς φίλους βλέπω. Τους κολλητούς. Λυπάμαι παιδιά, αλλά σήμερα η διάθεση μου δεν είναι πολύ καλά. Θα τα πούμε από αύριο. Ελπίζω να μην σας χάσω ποτέ αλλά έχω χάσει ήδη αρκετούς ανθρώπους που δεν το περίμενα.

Και έτσι μείναμε οι δύο μας. Εγώ και εγώ. Που αγαπιόμαστε και μισιόμαστε θανάσιμα. Μαζί μέχρι την τελευταία μας ανάσα. Με τα καλά και τα άσχημα μας. Πληγώνει συχνά ο ένας τον άλλο. Αλλά βρίσκει και παρηγοριά στα δύσκολα, στο πρόσωπο του άλλου ο καθένας.

Αυτό που θέλω από εσένα είναι να με αγαπάς χωρίς να με πνίγεις. Να με αφήνεις ελεύθερο σε νέα πράγματα, να έχεις ανοιχτό μυαλό. Να τα δίνεις όλα και να ζεις την στιγμή μαζί μου. Να μην φοβάσαι ποτέ δίπλα μου. Να είσαι δημιουργικός και θετικός στο αύριο. Βαρέθηκα την μιζέρια που βγάζεις τελευταία. Θέλω να κάνεις χαρούμενους όσους με περιστοιχίζουν. Ζητώ το παιδί που ήσουν. Δεν θέλω να γίνεις κακέκτυπο. Πάντα να μου χαρίζεις το 100% σου και να μην με κρατάς εσώκλειστο στους τοίχους που έχεις φτιάξει για να προστατεύεσαι.

Ξέρω. Ζητάω πολλά. Σε στεναχωρώ. Αλλά είναι γνωστό :

Όποιος αγαπάει πονάει.

Έλεος

Τι άνθρωποι υπάρχουν ρε πούστη...
Δηλαδή επειδή αφήνετε τα λεφτά σας, σας είναι τόσο δύσκολο να πείτε ενα ευχαριστώ, ένα καληνύχτα ή ένα γεία τι γίνεται;
Και στο κάτω-κάτω δεν αφήνετε και τα λεφτά σε μένα. Αλλά δεν θα σας κάνω την χάρη. Εγώ θα παραμείνω ευγενικός και τυπικός έτσι για να σας την σπάω.

Τι κάνεις αν δεν υπάρχει χλωρίνη;

Βάζεις πολύ απλά λίγο κρεμοσάπουνο. Βάζω δηλαδή. Και δεν έβαλα λίγο. Έκανα το μαγαζί όπως ο Peter Selers την έπαυλη (The Party). Με ουδέτερο p.h κίολας.

Μεθαύριο θα σφουγγαρίσω με ενυδατική κρέμα νυκτός να πάρει τα πάνω του το παρκέ.

Vivid dreams

Μου έχουν πει ότι κάνω εξαιρετικά ήρεμο ύπνο. Δεν αλλάζω απότομα πλευρό, δεν ροχαλίζω, δεν σφυρίζω και συμπεραίνω ότι δεν θα παραμιλάω (μια συνήθεια που έχω όταν είμαι ξύπνιος όμως).
Γιατί τότε όμως τα όνειρα μου είναι τόσο ρεαλιστικά ενοχλητικά; Γιατί μερικές στιγμές πιστεύω ότι πέφτω ενώ το κορμί μου είναι ξαπλωμένο άνετα στο κρεβάτι;

Γιατί για να κοιμηθώ πρέπει να εξουθενώνομαι κάθε φορά;

Κάτι θα μπορούμε να μάθουμε και από τα όνειρα μας. Αυτά που βγάζουν το υποσυνείδητο σκοτεινό μας χάρτη.
Αλλά νοιώθω πολύ κουρασμένος για να το σκεφτώ. Ακόμα θυμάμαι την τελευταία φορά που ξύπνησα με δάκρυα στα μάτια και σφιγμένη την καρδιά και με πιάνει ρίγος. Μερικά πράγματα ίσως είναι καλύτερα να τα αφήνεις στην αφάνεια.

Σκόνη και θρύψαλα

Εδώ και πέντε μέρες γίνονται έργα στον δρόμο που βρίσκεται το μαγαζί που δουλεύω. Ναι. Προεκλογικά έργα. Από αυτά που η ματαιοδοξία νοιώθει περήφανα μαζί τους. Οι ρυθμοί αποπεράτωσης βέβαια κυμαίνονται σε αστρονομικά χαμηλά επίπεδα. Πέντε εργάτες πίνουν τον καφέ τους χαζεύοντας την μεταμοντέρνα μόδα των σημερινών κοριτσακίων και ο έκτος έχει πάει να φάει βρώμικο. Σιγά μην το έτρωγε καθαρό με τέτοια σκόνη.
Πέρνω τα κλειδιά από την Χριστίνα και ανεβαίνω. Χαιδεύω τον παππού στα γρήγορα που ανταποδίδει τις χάρες βαριεστημένα και ξεκλειδώνω (σημείωση: ο παππούς είναι ένα γερασμένο σκυλί με απίστευτη μουσούδα με μουστάκια). Η σκόνη έχει κάνει ένα τεράστειο στρώμα πάνω στο παρκέ. Πάνω από το στρώμα έχει λίγη ακόμη σκόνη. Πέρνω μια ανάσα (όχι τόσο μεγάλη λόγω ανωτέρας βίας) και ανοίγω τα πρώτα τραπέζια στους πρώτους που έρχονται. Καθαρίζω τα αμάζευτα λίγο. Βλέπεις, θα ήταν τρομερή ατυχία να μην δουλεύει η ηλεκτρική σκούπα με τέτοιο σύννεφο σκόνης. Και είμαι άτυχος σήμερα.

Μίζερη μέρα. Λίγος κόσμος και δεν έχω παρέα εκτός από τον Νίκο, που πλέον έχω βεβαιωθεί ότι ο προορισμός του στην ζωή είναι να μου τρώει την μπαταρία από το ds. Αφού αποκαρδιώθηκε με τις επιδόσεις του φεύγει και αυτός. Με συντροφεύει ο Λόρδος Τζιμ του Κόνραντ. Ας είναι καλά η Κυριακάτικη. Λίγο ανίερο το βρίσκω αλλά είμαι στην αρχή ακόμα οπότε επιφυλάσσομαι. Έξω ο αέρας λυσσομανάει. Ακούω τους κόκκους τις σκόνης να ραπίζουν τις τζαμαρίες. Η πείνα με έχει θερίσει και δεν είναι κανείς γνωστός επάνω για να μου φέρει φαγητό. Βραδιάζει. Μέτριος κόσμος, μέτρια είσπραξη. Φεύγουν και οι τελευταίοι. Κλείνω φώτα, κάνω ταμείο και τελικά κλειδώνω. Πριν κατέβω παρατηρώ ότι έχει τελειώσει η ασφαλτόστρωση. Η βελτίωση είναι πασιφανής. Αλλά εμένα μου διαφεύγει πανηγυρικά. Μάλλον σε χειρότερη κατάσταση είναι ο δρόμος τώρα που το ξανασκέφτομαι. Λογικό. Και προεκλογικό.

Άλλωστε στις εκλογές δεν έχει σημασία τι θυμάσαι αλλά τι είσαι διατεθειμένος να ξεχάσεις.

Enraged

Η οργή μέσα μου ανασυντάσσεται. Διογκώνεται. Με πνίγει και με τραβάει απτά μαλλιά λίγο πριν το τέλος. Είμαι σαν μαινόμενος ταύρος και αναζητώ υαλοπωλεία. Άτομα και καταστάσεις που με μπριζώνουν, άδικα παιχνίδια εις βάρος μου.

Τέρμα. Από εμένα θα την πάθετε. Αδειάστε μου την γωνιά και άντε στο καλό.

Αυτά που ξέρατε να τα ξεχάσετε. Δεν θα ψάχνω μια ζωή το λάθος μέσα μου. Όχι. Αυτή την φορά είναι δικό σας. Βγάλτε τα πέρα μόνοι σας. Η συνείδηση μου μαζί σας, έχει πάει διακοπές.

Λίγοι και καλοί.

Κ.

Ο Κ. είναι όπως και οι περισσότεροι από εμάς παρεξηγήσιμος. Έχει την στόφα ατόμου που δεν σηκώνει πολλά-πολλά. Κάτω από την επιφάνεια όμως κρύβετε η καρδιά ενός μικρού παιδιού. Η πρώτη εντύπωση που αποκόμιζες γνωρίζοντας τον, ήταν ότι πρόκειται για έναν κενό, ακοινώνητο, λιγομήλιτο και αδιάφορο άνθρωπο. Ή θα τον αντιπαθούσες ή θα σου έβγαζε κάτι πολύ ουδέτερο και ψυχρό. Αν για κάποιον λόγο δεν σε απωθούσε αυτή η συμπεριφορά, θα διαπίστωνες ότι πρόκειται για άνθρωπο με πάθη, με δίψα για ζωή και νέες εμπειρίες. Χαρούμενος συνήθως και μελαγχολικός λιγότερο συχνά, με σκοπό να κάνει ευτυχισμένους όσους αγαπά. Σίγουρα πληγωμένος και σημαδεμένος από την ζωή αλλά χωρίς αισθήματα απαξίωσης και προκατάληψης για κανέναν. Νοιώθει ξεχωριστός και ταυτόχρονα μηδαμινός στο σύνολο του. Σε κοιτάει στα μάτια όταν μιλάς. Μπορεί να μην λαμβάνεις αντιδράσεις και σχόλια όταν μιλάς, αλλά να είσαι σίγουρος σε ακούει καλά. Και μπαίνει στην θέση σου και σε νοιώθει.

Ο Κ. φοβάται παραπάνω από το κανονικό τις αλλαγές στην ζωή του. Έχει πάντως εκλάμψεις που και που. Τολμά. Και στο τέλος μετανιώνει οικτρά.

Μήπως είμαι εγώ ο Κ.;

I saw the magic in your eyes

There's a light that shines on Persephone,
Always a fire in her eyes,
And the last time that I went to her
I could tell things weren't right.

I just don't care to see your years go wasting,
There's no longer magic in your eyes.

In your time, you could outshine everybody else around,
But your off-stage ways might be a bore -
You take a bow, you take a fall.
I came to be here in the footlights,
To live with you through every song,
And your face displays a peaceful field.
I can't believe the curtain has to fall.

Now I know your years were never wasted,
Tonight I saw the magic in your eyes.

Farewell

Να σαι καλά man. Με επηρέασες σε τόσα πολλά που ούτε θα μπορούσες να τα φανταστείς. Αν και εδώ που τα λέμε εσύ μπορούσες να δείς και να αγγίξεις τα πάντα. Shine on και από εκεί πάνω...

Τζόγος

Μισώ τον τζόγο. Κάθε μορφής. Από τον κρατικό με το πάμε στοίχημα μέχρι την ρουλέτα και το blackjack.

Κατανοώ βέβαια ότι το ποσοστό πιθανότητας να κερδίσεις ένα μεγάλο χρηματικό ποσό είναι απειροελάχιστο.

Αλλά γιατί να το ρισκάρω και να αλλάξω σε ένα κακεντρεχές και αγχωμένο πλάσμα;
Εδώ 10€ έχουμε και κάνουμε αμάν και πως να τα διαχειριστούμε.

Λίγα και καλά. Νομίζω;

Ξεκινάω δουλειά

...απο αύριο και θα ήθελα να το ξέρετε.

Αντίο καλοκαίρι, σε έφαγε ο καπιταλισμός και τα πλούτη.
Εμ τι πας και μπλέκεις μαζί τους και εσύ;

Δεν είναι απογοητευτικό...

να μην συμμερίζονται την αποψή σου για κάτι το οποίο εκτιμάς και το έχεις πολύ ψηλά κοντινοί σου άνθρωποι; Εντάξει, προς θεού, κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και έχει εναλλακτικά ενδιαφέροντα και ανάγκες. Αλλά αυτό το σνομπάρισμα χωρίς να υπάρχει ολοκληρωμένη άποψη, με οργίζει.

Παράδειγμα : έστω ας πούμε ότι διαβάζετε ένα βιβλίο το οποίο θεωρείτε συναρπαστικό, ανατρεπτικό και τελειώνοντας το, νοιώθετε πιο πλήρης. Αν μοιραστείτε τις σκέψεις σας για το βιβλίο και το προτείνετε σε έναν φίλο σας, δεν θα χαλαστείτε αν σας ανακοινώσει ότι βαρέθηκε στις πρώτες 5 σελίδες και το παράτησε;

Εγώ πάντως νοιώθω απαξιωμένος... Δώστε λίγο βάση ρε γαμώτο και μετά δίκαιωμα σας να κράζετε. Όσο και να μην με τραβάει ένα βιβλίο, εάν το ξεκινήσω θα το τελειώσω. Και αρκετές φορές έχω βρεθεί προ εκπλήξεως. Αν αντίθετα το παράταγα τι θα έπαιρνα; Τίποτα.

Στην θέση του βιβλίου, βάλτε οποιαδήποτε μορφή τέχνης, καταστάσεις και πρόσωπα. Πάλι την ίδια πικρία μου αφήνει αυτή η ανάρμοστη κριτική.

Τονίζω ότι δεν θεωρώ τον ευατό μου κανέναν ειδήμων. Απλά μου την σπάει το-απορρίπτω-οτιδήποτε-δεν-είναι-mainstream. Έξω από την περπατημένη οδό έχει καλύτερη θέα. Όχι απαραίτητα πάντα, αλλά πολύ συχνά. Όσο βέβαια μου την σπάει η αποψή απορρίπτω-οτιδήποτε-mainstream. Όλα για όλους.

Και οι ευχές μου εισακούστηκαν...

για έναν καλό μήνα. Αλλοπρόσαλλος καιρός, συννεφιές και καταιγίδες. Δεν μας χάλασε...

Anyway, τις τελευταίες μέρες έχω όλο και λιγότερο ανάγκη να γράφω. Ελπίζω να είναι απλά σύμπτωμα του καιρού και στο ότι δεν με βλέπει και ιδιαίτερα πολύ το σπίτι μου. Ακόμα και έτσι όμως μου λείπει. Πραγματικά στο 3ο μου blog, βρήκα ένα φευγιό δυνατό που δεν είχα αντιληφθεί στα πρώτα. Ίσως γιατί διαβάζω πλέον τακτικά και άλλα blogs. Μαθαίνω νέα για ανθρώπους που δεν γνώριζα πριν από μερικές βδομάδες και για κάποιον περίεργο λόγο θέλω να μαθαίνω τι κάνουν! Και να δίνω και' γω στίγμα για το τι κάνω...

Καθαρίζω το μυαλό μου με το blog. Παράδεισος. Άσε που είναι φθηνότερο από την ψυχανάλυση...

Τα βράδια τώρα τελευταία τα βγάζω στην παραλιακή. Αναθεματίζω μάλιστα τον ευατό μου που δεν έχω μεταφορικό για να πηγαίνω πιο συχνά. Βρήκαμε με τον Θάνο ένα ωραίο μαγαζάκι και συχνάζουμε. Πηγαίνουμε από νωρίς και χαζεύουμε την θάλασσα μέχρι τις 4 το πρωί. Τα γκαρσόνια έχουν φτιάξει dart-board με τις φάτσες μας σίγουρα. Δεν πειράζει. Χαλαρώνουμε, συζητάμε για τις γυναίκες μας (το μας παίζεται) και περνάει η ώρα. Ήρεμες καταστάσεις δηλαδή. Τίποτα extreme.

Την Κυριακή μου έφερε περιχαρής η μάνα μου, ένα t-shirt με στάμπα Put the strings down.

Άρε μάνα... πάλι τα σπασες. Σε πάω!

Καλό μήνα!

Καλό μήνα σε όλους (έστω και καθυστερημένα), είθε το καλοκαίρι αυτό να σας βρεί όσο περισσότερο καίρο γίνεται μακριά από τα σπίτια σας και από τις δουλείες σας.

Μαύρο...

Έλα κοντά μου...
θα σου πω μια ιστορία
με νεράιδες που κλαίνε
και για ιππότες που δεν λένε
πια ιστορίες τιμής & δόξας
μα για φθόνο και ατίμωση
για όνειρα θολά και έργα
από καιρό τώρα πια νεκρά

και σαν με κοιτάς με δέος
και μάτια κενά απ' τον τρόμο
θα σε καθησυχάσω με ήρεμη φωνή
και το τελευταίο πράγμα
που θα δεις έκπληκτη
είναι το μειδίαμα μου
καθώς μπήγω το μαχαίρι
στην πλάτη σου αργά.

Διαπίστωση 2ης ημέρας :

Άλλος δεν γαμάει και άλλον τον έχει φάει η μαλακία.

Αφιερωμένο εξαιρετικά (δεν λέω που γιατί θα με πείτε κακό).

Διαπίστωση ημέρας :

Έχουνε ξεφύγει οι γυναίκες...

Από την άλλη με αυτά που βλέπουν και αυτές, τι τους μένει να κάνουν;

Φαύλος κύκλος. Εις υγείαν.

Music gets me high...

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε ήταν άκρως μουσικό. Βρήκα ένα blog ενός Πορτογάλλου αφιερωμένο στην Proggresive Rock εποχής 70'. Και μετά βρήκα και άλλο, και άλλο... και πάει λέγοντας. Όλημερίς κατεβάζω άγνωστα Proggresive albums διαμάντια από Ευρωπαικές και μή χώρες. Μεγαλύτερη ανακάλυψη μάλλον θα χαρακτήριζα τους Ιταλούς Area. Πέρα που το στυλ τους είναι μοναδικό (ένα μείγμα jazz-fusion-progressive), τα φωνητικά τους είναι απίστευτα διεστραμμένα μελωδικά. Και η εκπληξή μου βέβαια μεγάλωσε περισσότερο όταν διαπίστωσα ότι ο τραγουδιστής τους είναι Έλληνας! Το όνομα του Δημήτριος Στράτος, γεννηθείς στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Περισσότερες λεπτομέρειες εδώ. Κατεβάζω παράλληλα και μια συναυλία του Roger Waters από την φετινή περιοδεία. Δυστυχώς όχι αυτήν που έγινε στην Ελλάδα, αλλά άμα βρω και την συναυλία στο terra vibe θα σας ενημερώσω.

Πήγα και για το πρώτο μου μπανάκι το Σάββατο... να ναι καλά ο Τάσος που διέθεσε αυτοκίνητο. Στον Σχοινιά πήγαμε. Είχα κάμποσα χρόνια να περάσω από κει και ομολογώ ξενέρωσα απίστευτα. Γίνεται πλέον το αδιαχώρητο στην παραλία, αφού την έχουν πνίξει ένα σωρό ιδιωτικά φασφουντάδικα, καντίνες, μπαράκια κτλ. Την επόμενη μέρα είχε μάλιστα αφιέρωμα στο Έψιλον της Ελευθεροτυπίας για την παράνομη εκμετάλλευση στον Σχοινιά. Συν τοις άλλοις, το άρθρο ανέφερε ότι υπάρχουν και βλήματα στην παραλία καθώς πιο παλία λειτουργούσε πεδίο βολής εκεί.

Γι' αυτό και όλοι οι πυροβολημένοι πάμε Σχοινιά φανατικά...

Loose Change

http://www.loosechange911.com/

Μόλις το είδα μετά από προτροπή του Κώστα και πραγματικά σοκαρίστηκα. Δεν είχα φανταστεί ότι υπάρχουν τόσο αδιάσειστα στοιχεία που καταρρίπτουν με τόση ευχέρεια τις επίσημες εκδοχές που μας πετάνε στα μούτρα. Ο δημιουργός του ντοκιμαντέρ το διανέμει ελεύθερα από την παραπάνω διεύθυνση που σας έδωσα και αν δεν το έχετε παρακολουθήσει και ενδιαφέρεστε να δείτε τι συνέβη ίσως την 11η Σεπτεμβρίου του 2001, μην το χάσετε με καμία δύναμη.

Αισθάνομαι λίγο πρόβατο...

Για φαντάσου...

UNESCO... περίπου

Χτυπάει το κουδούνι. Μόλις έχω φορτώσει ένα game στο pc μου. Κοιτάω από το ματάκι της πόρτας. Διακρίνω δύο κυρίες να κάθονται απέξω από την πόρτα του διπλανού διαμερίσματος. Ok, θα κάνανε λάθος υποθέτω. Στρογγυλοκάθομαι και πάλι στην καρέκλα μου και κάνω load. Ο κώδων χτυπάει ξανά. @#%$@
Αυτή την φορά δεν κοιτάω απ' το μάτι. Ανοίγω. Οι κυρίες κάθονται σωστά τώρα απέναντι μου, φορώντας και οι 2 ένα μεγάλο πλαστικό χαμόγελο. Κακός οιωνός σκέφτομαι.

"Καλημέρα σας, είμαστε από την δομική σχολή Αθηνών και κάνουμε μια ενημέρωση σχετικά με ένα πρόγραμμα της UNESCO. Γνωρίζεται ασφαλώς την UNESCO και το έργο της, έτσι δεν είναι;" απαγγέλει η λιγότερο μεσόκοπη. Γνέφω θετικά. Γιατί να στεναχωρήσω τόσο δύο καλές κυρίες; Συνεχίζει "Έχετε λίγο χρόνο να σας ενημερώσουμε;". Άντεεε βρεεε, επειδή με πετύχατε στις καλές μου, έχω. "Εμμμ, να περάσουμε μέσα", αυτοκαλούνται οι κατά τα άλλα ευγενέστατες κυρίες. Ωχχχ. Αυτό θα πάρει ώρα.

Τις οδηγώ στον καναπέ που έχει ότι λογής μαραφέτι πάνω. Κάτι κουβέρτες, κάτι πλαστικά μπουκάλια νερό και κάτι άδεια πακέτα τσιγάρα. Τα τασάκια στο τραπέζι είναι γεμάτα και έχει μείνει ένα πιάτο με περισσεύματα χθεσινού γεύματος. Ωραία εντύπωση έδωσα πάλι. Τέλος πάντων κάθονται με τα πολλά. Από τον ιδρώτα λάμπω ολόκληρος. Εγώ παραμένω όρθιος για να πάρουν το μήνυμα ότι δεν έχω πολύ χρόνο και τους δίνω όση περισσότερη σημασία αξίζει να δίνεις σε τέτοια σκηνικά. "Κάθισε και εσύ! Δεν σε πειράζει να σου μιλάμε στον ενικό έτσι;", αποφάνθηκε ο δεύτερος ξένιος Δίας του σπιτιού μου. Κάθομαι.
Η λαλίστατη κυρία βγάζει ένα έντυπο από την τσάντα της. "Όπως σου είπαμε, είμαστε από την Δομική Αθηνών και προωθούμε το έργο της UNESCO. Η UNESCO όπως γνωρίζεις έχει ΜΕΓΑΛΗ πορεία και έχει υπό την προστασία της διάφορους ζωτικής σημασίας για τον κόσμο βιότοπους και αρχαιολογικούς χώρους". Αρχίζει και ξεφυλλίζει το έντυπο. Μου δείχνει κάποιους από αυτούς τους χώρους. Ωραίες φωτογραφίες. Μπράβο η UNESCO... Το πίσω μέρος του εγκεφάλου μου, όπου κρύβεται το ψυχοπαθές "εγώ" μου, έχει αρχίσει και κάνει σκέψεις από την πλήξη. Να πάω λέει ατάραχος μέχρι την κουζίνα, να πιάσω το shogun κουζινομάχαιρο και με επιδέξιες κινήσεις saolin ninja να κόψω την καροτίδα από την μία και να βιάσω μέχρι θανάτου την άλλη. Ένα χαμόγελο διαγράφεται στα χείλη μου...

"Να εδώ. Τι πιστεύεις ότι είναι αυτό;", μου δείχνει μια φωτογραφία. Παρατηρώ. Θα το χαρακτήριζα σαν φυτικό κίτρινο φαλλό πιασμένο σε επίσης κίτρινα δίχτυα. Παιδιά, με αυτό έμοιαζε χωρίς πλάκα. Δεν μοιράζομαι τον χαρακτηρισμό. Τελικά είναι ένα σπάνιο μανιτάρι που φυτρώνει μια φορά τον χρόνο και η UNESCO το κάνει σούπα. Ή κάτι τέτοιο.

"Ο λόγος που ήρθαμε σήμερα σε σένα είναι αυτός." Γυρνάει στην τελευταία σελίδα. 3 λευκώματα προς πώληση. Δείχνουν ακριβά. Είναι. 147€ το ένα. Σε 15 άτοκες δόσεις επειδή είμαι φοιτητής. Ώρα να φεύγετε καλοκάγαθες μου κυρίες. Ξέρετε, δεν δουλεύωωωω και πρέπει να ρωτήσω την μάνααα μου και ok ωραία φαίνονται, αφήστε μου ένα τηλέφωνο και θα επικοινωνήσω εγώ μαζί σαςςς κτλ. Αντεπίθεση. "Όχι τώρα πρέπει να μας το παραγγείλετε, αύριο θα βρισκόμαστε στην Λάρισα και τι είναι 10€ τον μήνα, ένας καφές την εβδομάδα". Με την τρίτη φορά αποκαρδιώνονται. Τις οδηγώ μέχρι την πόρτα. "Πάντως 10€ τον μήνα μπορεί να τα διαθέσει οποιοσδήποτε από το πορτοφόλι του. Μάλλον δεν υπάρχει ενδιαφέρον..." μου λέει η μέχρι πρότινος ήσυχη κυρία πριν βγει από το σπίτι. Μου ρίχνει και ένα βλέμμα 'Είσαι βάρβαρος, άξεστος και τούβλο το λιγότερο'.

Εσένα θα έσφαζα μωρή!!!

Headache

Τις τελευταίες μέρες έχω απίστευτες ημικρανίες. Το αποδίδω στην ζέστη, στα τσιγάρα, στην κακή διατροφή και κυρίως στους sportcasters της ΕΡΤ.

Βεβαίως το πιο συνετό πράγμα που μπορείς να κάνεις όταν έχεις πονοκέφαλο είναι να πιεις ένα depon και να ξαπλώσεις. Α ναι, υποφέρω και από αϋπνίες επίσης. Ok, οπότε δεν ξαπλώνουμε ακόμα...
Χαζεύω λίγο στο net. Μετά στα blogs της Μαριαλένας και του Κώστα-Νeted. Xαζεύω λίγο ακόμη. Βγαίνω στην βεράντα. Χτυπάω πάνω στην απλώστρα. Μερικά καντήλια. Τραβάω μια καρέκλα και κάθομαι.
Έχω ωραία θέα απ' το μπαλκόνι και το κυριότερο ακόμα δεν την έχω συνηθίσει. Παρατηρώ τα απέναντι σπίτια. Δεν κάθεται κανένας έξω. Κρίμα, θα θελα να ρίξω μερικές αδιάκριτες ματιές. Ανικανοποίητος, μπαίνω πάλι μέσα. Κοιτάω το κινητό για κλήσεις και ελέγχω τα e-mail μου. Κανείς. Η ζέστη είναι πραγματικά αφόρητη και ο ανεμιστήρας μου αγκομαχά. Το κεφάλι αρχίζει να περνάει.

Είδες; Άμα έχεις καλή παρέα...

Etoimoi? Pameeeeeee!

Τελικά αποδείχθηκε λάθος κίνηση να πάω χθες στην Μαλακάσα...


Τώρα απλά θα είναι αδιάφορη κάθε άλλη συναυλία. Για πρώτη φορά σε συναυλία δάκρυσα, για πρώτη φορά δεν σταμάτησα να τραγουδάω ούτε λεπτό και γενικά πολλά πράγματα βιώθηκαν για πρώτη φορά. Λογικά και για τελευταία. Για μένα ήταν σαν να κάνω επίσκεψη σε έναν πολύ οικείο χώρο φίλου. Και ένα από τα μεγαλύτερα όνειρα της ζωής μου πραγματοποιήθηκε...

Και βέβαια πρέπει να επενδύσω γρήγορα σε ψηφιακή μηχανή. Πάλι προσπαθώ να μαζέψω τα ασυμμάζευτα. Frappe φωτογραφίες. Τεσπά, δείτε τις λιγότερο χείριστες. Αν έχει υλικό κανένας, share αδέρφια μου plz.
Περισσότερα σχόλια ίσως αργότερα, είμαι φοβερά κουρασμένος και άυπνος για να σας γράψω παραπάνω για τον Rogerακο μας τώρα.

[1],[2],[3],[4],[5],[6],[7]

Greek power

"Λοιπόν θα μας φέρεις 2 μερίδες πατάτες, ενα τζατζίκι, 2 κοκακόλες, μια μερίδα τηγανητά κολοκυθάκια, μια μοσχαρίσια για τον Μανωλάκη και..."

Απ' το βιβλίο "100 τυπικές φράσεις για το καλοκαίρι" - Εκδόσεις ΑσΤαΝαΠαν

Σκιές

Σου χα πει σ' αγαπώ... κι ανταπέδωσες
με μια άλλη οπτική όμως
κι ανύμπορος να στο αποδείξω
γίναμε σκιές και χαθήκαμε
την ζωή σου εσύ, την ζωή μου εγώ...

Να προσέχεις!

Τι λείπει;

Δεν είναι τα κλειδιά μου... τα βλέπω στο τραπέζι.
Δεν είναι το κινητό μου, άλλωστε δεν περιμένω από κανέναν κλήση.
Δεν είναι ένα αμάξι αφού δεν έχω και που να πάω.
Δεν είναι τα λεφτά, μια χαρά τα βγάζω πέρα.
Δεν είναι κάτι υλικό.

Είσαι εσύ. Δεν σε έχω εντοπίσει αλλά σε ψάχνω.
Ψάξε και συ λιγάκι όμως ε;

Κάτι για να χαλαρώσουμε...

Απίστευτος απλά... Το κομμάτι είναι Paganini

Νύχτας εγκόσμιον...

...Μόλις μπήκαν στο μαγαζί 2 κοπέλες. Κάποια βλέμματα κοιτάζουν, μαζι και εμείς. Δεν φαίνεται να συνοδεύονται. Καλό αυτό. Ρίχνω μια πιο εξονυχιστική ματιά. Και οι δύο είναι μετρίου αναστήματος. Με μια πρόχειρη αντίληψη του χώρου, παρατηρώ ότι όλοι κοιτάνε την ξανθιά. Καλοσχηματισμένο σώμα και γλυκό πρόσωπο. Εγώ πάλι έχω καρφώσει το βλέμα μου στην άλλη. Στο outsider. Μαύρο μαλλί, απλό ντύσιμο, γυαλάκια και ανεπαίσθητο μακιγιάζ. Αυτό που με τραβάει περισσότερο όμως είναι ότι δείχνει να νοιώθει λίγο άβολα και έξω από τα νερά της. Ένα συναίσθημα που με ακολουθά συχνά και το σέβομαι...
Συνεχίζω να κοιτάω. Μετά κοιτάω λίγο ακόμα. Σκέφτομαι να της μιλήσω τώρα. Περνούν 5 λεπτά μέχρι να το πάρω απόφαση. Στο μαγαζί παίζεται αυτή την στιγμή το Creeping Death απο Metallica. Πανέμορφα.
Κατεβαίνω προς την μεριά τους. Η φίλη της είναι απασχολημένη με δύο 25άριδες που βρήκε. Η αδυναμία μου εξακολουθεί να πίνει αδέξια το ποτό της και να εποπτεύει τον χώρο αμήχανα. Εννοείται πως δεν συμμετέχει στην συζήτηση. Την χτυπάω απαλά στον ώμο για να γυρίσει στο μέρος μου. Έ και γυρνάει.

- Γεία. Πως σε λένε;
- Εμένα;

Χμμμ μάλιστα. Ξαφνιάστηκε, ή δεν περίμενε να της την πέσει κανείς σήμερα ή περίμενε κάτι καλύτερο. Ίσως και τα δύο. Τεσπά, συνεχίζω :

- Εμμ, ναι!
- Βίκυ.
- Δεν πιστεύω να συνοδεύεστε από τα παιδιά και να ενοχλώ...

Ok αυτό ήταν μαλακία το παραδέχομαι. Ήθελα να φανώ απλά ευγενικός. Σίγουρα δεν ήταν αυτή η περίπτωση αλλά κι'αν ήταν; Όπως και νάχει εδώ δεν ξέρω αν έφταιγε η μουσική που ήταν δυνατά ή η άρθρωσή μου. Πάντως με κοίταζε απορρημένη και χρειάστηκε να επαναλάβω την ερώτηση. Ήταν, που ήταν χαζή... Τελικά μου έκανε νόημα κάτι του στυλ "Όχι δεν υπάρχει πρόβλημα".

- Θέλετε να ρθείτε πάνω να κάτσετε μαζί μας;
- (...)ίσως αργότερα...

Ε έφυγα και γώ. Ίσως αργότερα, τι να πεις σε αυτό; Ανέβηκα πάλι στα σκαλοπάτια που καθόμασταν με τον Θάνο και συνέχιζα να κοιτάζω και να περιμένω το αργότερα... Εξακολουθούσε να νοιώθει άβολα και συν τοις άλλοις πλέον δεν κοίταζε προς το μέρος μας. Αυτό μάλλον λέγεται ήττα. "Πάω να χωθώ στην σερβιτόρα", μου δήλωσε περίτρανα ο Θάνος.

Μετά από 5 λεπτά είχαμε εξαφανιστεί. Καθώς κατέβαινα, είδα την Βίκυ που μας κοίταζε. Γύρισα και την κοίταξα προσπαθώντας να περάσω το βλέμμα καλά-να-περνάς. Απέτυχα παταγωδώς. Από την αντίδραση της, μάλλον το βλέμμα μην-σε-ξαναδώ-εδώ μου βγήκε...

Oh well...

Dreams are real

“You see, señorita, mystery is important. To know everything, to know the whole truth, is dull. There is no magic in that. Magic is not knowing, magic is wondering about what and how and where.”
Cortez - The longest journey

Πληροφοριές για το longest journey θα βρείτε εδώ : http://www.longestjourney.com, http://www.dreamfall.com
Πρόσθεσα επίσης στο blog-o-rama, το personal blog του δημιουργού Ragnar Tornquist. Αν ακούτε πρώτη φορά για το longest journey, πρόκειται για ένα τυπικό adventure, ως προς τους μηχανισμούς του και την δυναμική. Εκεί όπου διαφέρει από οτιδήποτε άλλο έχετε δει ή ακούσει είναι η ανυπέρβλητη αισθητική του, τα βαθύτατα κοινωνικό-πολιτικά του μηνύματα, οι δομημένοι του χαρακτήρες, η γλυκόπικρη ιστορία του, η μουσική του και και και... Το dreamfall είναι το sequel του παιχνιδιού, που κυκλοφόρησε 6 χρόνια μετά από το πρωτότυπο και εγώ δηλώνω πάλι ερωτευμένος. Σήμερα το ολοκλήρωσα και περιμένω με αγωνία το 3ο μέρος που θα ολοκληρώσει την ιστορία. Τέχνη. Ναι υπάρχει και σε πιο ανορθόδοξες μορφές...

Είναι σαν να διαβάζεις ένα μυθιστόρημα. Αλήθεια.

Θα κανα και review αλλά είπαμε, το sanitarium είναι πιο personal blog. Και αυτό το post που αφέθηκα και έκανα, είναι δείγμα πόσο μου έκλεψε την καρδιά πάλι το δημιούργημα του Tornquist. Δεν έχει άλλα games από εδώ, το ορκίζομαι :)

Αν δεν έχετε αγγίξει ποτέ video game, ξεκινήστε με το longest journey. Ποιος από εσάς άλλωστε δεν ενδιαφέρεται για μια καλή ιστορία...

Τι θα γινόταν αν...

δεν ξημέρωνε αύριο για εμάς; Δεν έχει σημασία ο λόγος, τον αφήνω στην φαντασία σας. Θα μπορούσε να ήταν μια θανατηφόρα επιδημία, ένας πυρηνικός πόλεμος, ένα γιγαντιαίων διαστάσεων (τσου)τσουνάμι ή ακόμα επιδρομή Βογγονικού στόλου (αν δεν γνωρίζετε τι είναι οι Βόγγονς, κλικ εδώ).
Παραβλέπω τυχόν σκέψεις που δημιουργούνται στο μυαλό σας, για πιθανή ψυχική διαταραχή στο προσωπό μου και σας (ξανά) ρωτώ.

Τι θα γίνονταν στην Ελλάδα αν γνώριζε η ανθρωπότητα ότι έρχεται το τέλος; Οεο;

1. Θα υπήρχε κυκλοφοριακή συμφόρηση σε όλους τους δρόμους από πανικόβλητες μάζες που θα ωρύονταν ωσάν τον Τσαλίκη. Στην Κατεχάκη δεν θα παρατηρούσαμε ουδεμία διαφορά.
2. Κάθε 5 λεπτά θα μεταδίδονταν σε όλα τα κανάλια εκτακτά δελτία με καθησυχαστικά μηνύματα του στυλ "Μην ανησυχείτε, επίλεκτη ομάδα της NAΣΑ το ελέγχει". Φυσικά θα ήταν μούφες.
3. Η αντιπολίτευση θα έβγαζε ανακοινωθέν με δριμύ κατηγορώ στην κυβέρνηση "της αδράνειας" και των διαπλοκών. Θα υπήρχε σχετική πρόταση για πρόωρες εκλογές μέσα στο τελευταίο 24ωρο του πλανήτη. Ο Ρουσσόπουλος απαντά : "Παραλάβαμε χάος"...
4. Οι απαισιόδοξοι θα κάνανε υπομονή. 1 μέρα είναι θα περάσει...
5. Η Λουκά πανηγυρικά θα δικαιωθεί. Εμ και Lordi και Πανούσης και τραβεστί, είδε και αποείδε ο Θεός και μας κατά κεραύνωσε.
6. Οι κοσμικές εκπομπές θα είχαν αφιέρωμα πως θα περάσουν το τελευταίο βράδυ τους οι επώνυμοι. Κρίμα, δεν θα προλάβουν να δείξουν φωτογραφικό υλικό αύριο...
7. Θα επισπευδόταν ο τελικός του Fame story / Dream show. Ρεκόρ ακροαματικότητας από αυτόχειρες τηλεθεατές που πυροβολήθηκαν κατά την διάρκεια του τελικού. Για 5-10 ώρες ζωής πραγματικά δεν άξιζε να περάσουν αυτό το μαρτύριο.
8. Ο Τριανταφυλλόπουλος θα έφερνε στο φως βίντεο ντοκουμέντο με χρηματισμό βουλευτή (τα γνωστά δηλαδή).
9. Η Κλάρα θα έχεζε στο 4 (αν ήταν Κυριακή). Οι υπόλοιποι θα 'χαμε χεστεί πάνω μας.
10. Οι συνδικαλιστές θα διοργάνωναν επιτόπου πορεία με τελικό προορισμό την Μητρόπολη αυτή την φορά και ουχί στην Αμερικανική Πρεσβεία. Έντονες αποδοκιμασίες έξω από τον ναό.
11. Θα γλυτώναμε από τα δάνεια και τις πιστωτικές.

Τι θα έκανα εγώ;
χμμμ, μαλλόν θα έκανα ένα τελευταίο post στο blog μου.




Αν δεν είχα κολήσει στην Κατεχάκη...

Axxxx...

Χεστήκαμε τι λένε οι 300 σχολές, εγώ είμαι μαζί σου...

Ο κ. Ευθυμίου...

Ο κ. Ευθυμίου είναι ένας καθωσπρέπει κύριος. Βουρτσίζει τα δόντια του το πρωί, πίνει τον καφέ του και υποτάσσεται στην γυναίκα του. Δεν έχει ενδιαφέροντα, είναι απόλυτος και κακεντρεχής, κρίνει και έχει το αλάθητο.
Ο κ. Ευθυμίου είναι αγχωμένος με το εισόδημα του, με τους συναδέλφους του στην δουλειά, με την γυναίκα του, με τα πεθερικά του. Ξεσπά στην μάνα του και στον πατέρα του. Επιρρίπτει ευθύνες πάνω τους. Ξεχνά αποτελεσματικά τις υποχρεώσεις του και απαιτεί τα δικαιώματα του.
Ο κ. Ευθυμίου δουλεύει εις βάρος άλλων. Απεργεί χωρίς να γνωρίζει γιατί. Δεν γελά και δεν κλαίει. Κρύβει επιμελώς τις ενδόμυχες σκέψεις του. Μαθαίνει τα παιδιά του να είναι μαριονέτες. Είναι η τέλεια απομίμηση ενός τέλειου ανθρώπου.
Ο κ. Ευθυμίου είναι άχρωμος. Δεν αντιλαμβάνεται καν την κενότητα του. Πολλαπλασιάζεται. Ο κ. Ευθυμίου είσαι εσύ.

Κι αν δεν είσαι, πιθανότατα θα γίνεις. Η πραγματικότητα θα σε οδηγήσει κοντά στον τρόπο ζωής του.

Κράτα άμυνες...

Πολύ την Κυριακή

Εξτρεμιστές υποστηρικτές του Γ. Αρναούτογλου ξεσπούν...

Καλοκαιράκι

...και έτσι λοιπόν θα σας δείξω την αγαπημένη μου καλοκαιρινή φωτογραφία.

Η φωτογραφία αυτή τραβήχτηκε 4 Αυγούστου 2004 στην Πάρο και συγκεκριμένα στην Νάουσα. Μόλις είχαμε τελειώσει το μπανάκι μας με τον Βασίλη και είχαμε αράξει σε ένα ταβερνάκι. Ο ήλιος ότι είχε αρχίσει σιγά-σιγά να πέφτει. Ρεκλάμα. Πατάτες τηγανητές, χωριάτικη, μπυρίτσες ενω καθόμασταν στο λιμανάκι (σημειωτέων, να πάτε στην Πάρο είναι πολύ super νησί και έχει και πολύ έντονη ζωή παράλληλα). Ε ωραίο θέμα για φωτογραφία σκέφτηκα! Μόνο που δεν καθότανε κανένας στην ταβέρνα για να προσφερθεί να μας τραβήξει. Έτσι όταν έφερε ο σερβιτόρος τα κυρίως πιάτα, του έδωσα την ψηφιακή για να μας βγάλει. Πήρε την perfect απόσταση από το θέμα, σήκωσε την μηχανή και...

Παραλήρημα λόγω αυπνίας part 2

Νοσταλγίες πάλι... Διαβάζω κάτι παλιά sms απ' την πρώην μου. Φιλάκια και αγκαλίτσες. Είμαι το καλύτερο ζουζούνι στον κόσμο, δηλώνει ένα άλλο sms. Ε, για να το λέει θα μαι... 5 μέρες μετά από αυτό το μήνυμα προφανώς την χτύπησε αμνησία. Εξαφανίστηκε χωρίς να δώσει ποτέ σημεία ζωής και έναν λόγο. Μαράζωσε λίγο το ζουζούνι... Πέρασε κανας χρόνος.

Βλέπω σήμερα τα sms της στο PC. Για κάποιον λόγο γράφω τον αριθμό της πάλι στο κινητό μου. Κάνω και μια κλήση με απόκρυψη. Κλειστό. Χμμμ δεν είμαι καλά!
Ανάβω τσιγάρο από ξένο πακέτο (όπως προβλέπει η παράδοση). Τραβάω μια ρουφηξιά. Ανοίγω τηλεόραση. Κάτι ταινίες β' διαλογής (επιεικώς). Ζάπινγκ. Κανάλι 9 ξεχωρίζω φιγούρα Μουλατσιώτη. Δυναμώνω ήχο. Η παρουσιάστρια έχει κοντό μαύρο μαλλί και μου βγάζει κάτι πρόστυχο. Ωραίος συνδυασμός. Απιστίες γυναικών γράφει στο κάτω μέρος της οθόνης. Το πάνελ το συμπληρώνουν κάτι ψυχολόγοι. Έτσι νομίζω τουλάχιστον από τα παρουσιαστικά τους.
Βγαίνει γραμμή στον αέρα. "Τι συμβαίνει σε σας λοιπόν κύριε;" ρωτάει το μωρό με-το-κοντό-μαύρο-μαλλί, "Ανακάλυψα ότι η γυναίκα μου έχει δημοσιεύσει αγγελία σε ιστοσελίδα ανεύρεσης ερωτικού συντρόφου" απαντάει ο τύπος. Ο Μουλατσιώτης κοιτάει αμήχανα αριστερά-δεξιά.

Αισθάνομαι ήδη καλύτερα.

Μπριζωθείτε!

Χρόνο με τον χρόνο, στην επιστήμη των υπολογιστών παρατηρούμε μια σταθερή εξέλιξη: την σμίκρυνση. Όσο τα νανόμετρα ολοκλήρωσης κάνουν βουτιές, τόσο ανοίγει ο δρόμος για περισσότερη ισχύ αλλά και λιλειπούτεια ολοκληρωμένα υπολογιστικά συστήματα.Το άμεσο effect αυτής της εξέλιξης το βιώνει ο περισσότερος κόσμος μέσω των κινητών τηλεφώνων. Μπορεί το μέγεθος τους να μην μειώνεται (κυρίως επειδή δεν είναι πρακτικό) αλλά στο ίδιο δεδομένο μέγεθος η τεχνολογία που φιλοξενείται εκεί μέσα πολλαπλασιάζεται συχνά. Το ίδιο και με τους φορητούς υπολογιστές. Μικρότερες διαστάσεις και βάρος, χαμηλότερη κατανάλωση, περισσότερη ισχύς.

Και αφού η τεχνολογία το επιτρέπει, τσουπ, ξεπετάγονται και κάποια προϊόντα που πετυχένουν να εντυπωσιάσουν με την φιλοσοφία τους. Η διαφορετικότητα στη φιλοσοφία (τόσο εμφανισιακά όσο και λειτουργικά) είναι ίσως το τελευταίο οχυρό εντυπωσιασμού που έχει μείνει όρθιο στην εξέλιξη των σπιτοPC. Από ισχύ χορτάσαμε, δεν κάνει τόσο αίσθηση πια. Ένα Mac Mini όμως κάνει. Ίσως και ένα iPod. Και τώρα τί;

Τώρα έχουμε τα μπριζοPC. Μέσα στις διαστάσεις μιας τυπικής πρίζας τοίχου έχουν χωρέσει ένας επεξεργαστής RISC της AMD, κύκλωμα στεροφωνικού ήχου, τέσσερις θύρες USB, υποστήριξη δικτύου LAN, μνήμη Flash 32-64MB (στο ρόλο του σκληρού δίσκου), μνήμη RAM στα 64-128MB, έξοδο (μονή ή διπλή) για οθόνη και λειτουργικό σύστημα WindowsCE. Αυτό το πραματάκι είναι σε θέση να δεχτεί και πρόσθετα modules (περιφερειακά) σε μορφή επίσης πρίζας. Σίγουρα δεν είναι το PC του gamer αλλά μπορεί άνετα να σταθεί σαν σταθμός ελαφριάς εργασίας για σερφάρισμα, εφαρμογές office και άλλες παραπλήσιες λειτουργείες. Το μηχανάκι δεν είναι x86 compatible (για να μπορεί να τρέξει XP ή οτιδήποτε άλλο x86) αλλά πιστεύω ότι δεν απέχει πολύ ο καιρός που το επόμενο μπριζοPC θα τρέχει τα γνωστά μας λειτουργικά. Anyway, είναι γοητευτικό. :-)

Πάρτε γεύση:
http://news.zdnet.co.uk/0,39020330,39272166,00.htm
http://www.jadeintegration.com/jackpc.php
http://www.chippc.com/products/jackpc/jackpc.asp

Groundhog day

Είμαι ο Phil Connors.
Ζω την ίδια μέρα ξανά και ξανά...

Ζούμε επικές στιγμές...

Εγώ σαν 12χρονο, είχα σαν ασχολίες το ποδόσφαιρο, το gameboy και τα παγωτά. Οι πιο ξεπεταγμένοι απ' την γενιά μου αντε να κάνανε κανα τσιγαράκι, αντε να σκύβανε μπας και δούνε κανα βρακάκι. Υπάρχει μια πρόοδος δεν λέω... Τώρα τα παιδιά ασχολούνται πιο επoικοδομητικά και κυρίως θεμελιώνουν το μέλλον τους. Πρώτα από ολα γνωρίζουν ότι μόνος σου δεν πας πουθενά. Έτσι φτιάχνουν μια συμμορία. Σωστό. Δεύτερον, το χαρτζιλίκι που παίρνεις στα 12 είναι για τον πούτσο. Ας βουτήξουμε κανα ποδήλατο. Ορθότατον. Και κυριότερο, αμα δεν το παίξεις μάγκας που πας; Καμιά φάπα θα ρίξουμε; Ωχ πέθανε αυτός ρε μαλάκες. Μήτσο πιάσε το φτυάρι...
Αυτά τα πράγματα ούτε από το μυαλό του Stephen King δηλαδή... Και από ότι λένε το περιστατικό με τον μικρό Άλεξ δεν ήταν το μοναδικό. Απλά ήταν ο πιο άτυχος. Θεωρώ προσωπικά απίθανο να είναι ζωντανός ο πιτσιρικάς, αν και βέβαια θα είναι το βέλτιστο. Το θέμα είναι τι κάνεις με αυτά τα παιδιά; Τα δικάζεις; Τα βάζεις να πεθάνουν μέσα στην φυλακή; Τα λούζεις με πετρέλαιο και αυτά και τους γονείς τους;

Εγώ τα θεωρώ καμένα χαρτιά... Ψόφιες ψυχές. Αν ήταν στο χέρι μου, θα έπαιζα πεντόβολα με τα κρανία τους :D
Επόμενη είδηση βλέπω το γλώσσεμα της Δημητρίου με τον άντρα της. Μυαλό πουρές, tv jumping απ' το μπαλκόνι...

Τους Lordi τους θυμάστε;

Φυσικά και τους θυμάστε, κάποιοι μάλιστα τους βλέπουν ακόμα στους εφιάλτες τους! Ένα συγκρότημα εκ των Σκανδιναβικών χωρών που συγκέντρωσε την μαζεμένη αντίδραση (βλ. μπούχτισμα) του κοινού και συμβόλισε την ανατροπή. Την ανατροπή στο γκλαμουράτο, φανταχτερό πανηγύρι τους με τα φορέματα των 170 χιλιάδων ευρώ και τα αστραφτερά κοσμήματα όπου ψάχνεις απελπισμένα να βρεις τί σχέση έχει η λέξη "μουσική" σαν έννοια με αυτό το κατασκεύμασμα.

Πόσο κλειστόμυαλοι μπορεί να είναι οι άνθρωποι που ξεκινούν τέτοιου είδους -και μάλιστα επίσημες- διαμαρτυρίες (βλ. http://www.paskedi.gr/UserPages/NewsLetterPreview.aspx?ID=58) φωνάζοντας για την απαγόρευση των Lordi και των μηνυμάτων που περνάνε. Αναρωτιέσαι ειλικρινά σε ποιον μεσσαίωνα ζουν και ψάχνουν μάγισσες. Έχω προσπαθήσει πολύ να βρω τα κρυμμένα σατανιστικά μηνύματα των συμπαθέστατων τεράτων (να δείτε ένα γκομενάκι που κρύβεται στα keyboards!) που υποχθόνια προσπαθούν να καταστρέψουν την κοινωνία μας. Όποιος τα βρει παρακαλείται να τα καταθέσει και τότε θα φάω όλα τα cd μου. Είμαι σίγουρος ότι οι Lordi θα ήθελαν πολύ να τους αφιερώσουν ένα τραγούδι τους: "Would you love a monsterman, could you understand the beauty of a beast?".
Τί αστείοι που είναι και οι υπόλοιποι που βγαίνουν στο γυαλί και λυπούνται για την νεολαία και την κατάπτωσή της. Την νεολαία που αντέδρασε στις κονσέρβες και το χρηματοκεντρικό σύστημα της μουσικής βιομηχανίας τους. Αυτής της βιομηχανίας που έχει καταστρέψει τους ακροατές (η μουσική δεν καταστρέφεται ούτε από αυτούς όσο και αν προσπθούν, πόσο μάλλον από την πειρατεία). Αντί να είναι χαρούμενοι...

Όσοι δεν γνωρίζατε τους Lordi (ούτε κι εγώ) το hard rock hallelujah ήταν μια καλή αρχή. Αν είστε του αθλήματος, μην μείνετε εκεί. Οι Lordi υπάρχουν από το 2002 και έχουν κυκλοφορήσει 2 δισκάκια και 3 single όμορφης, μελωδικής, πόζερ, ξεσηκωτικής πάουερ μουσικής. Δύσκολα ξεχωρίζεις κάποιο κομμάτι που να μη σου αρέσει. Όλα έχουν από μια χαρακτηριστική μελωδία που ξαφνικά πιάνεις τον εαυτό σου να τη σφυρίζει ασυναίσθητα. Σου φτιάχνει το κέφι.

Και για να μη ξεχνιόμαστε...
Devil is a loser
and he's my bitch!!

Παραλήρημα λόγω αυπνίας part 1

Οι άνθρωποι καλώς ή κακώς είναι (ως επί το πλείστον) σκεπτόμενα όντα. Και σαν σκεπτόμενα όντα, έχουν τα υπαρξιακά τους. Ποιoς είμαι, τι κάνω εδώ, πως δημιουργήθηκε ο κόσμος, υπάρχει Θεός, πότε θα γίνω μάνα και τα συναφή... Αυτά είναι το διασκεδαστικό κομμάτι της υπόθεσης. Συνήθως όμως υπάρχουν και τα ψυχοπλακώματα. Τα συμπτώματα πρώτοεμφανίζονται μάλλον στην εφηβεία. Εκεί λοιπόν συμβαίνει το εξής παράδοξο : Ζεις σε πόλη 4 εκατομμυρίων και όμως είσαι μόνος! Δεν σε πολυκαταλαβαίνουν, όλα σου φαίνονται στραβά και δεν γουστάρεις γενικά με ότι γίνεται.
ΚΑΙ ΕΔΩ ΛΟΙΠΟΝ ΣΤΟ ΚΟΜΒΙΚΟ ΑΥΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΑΡΧΙΖΕΙΣ ΝΑ ΣΧΗΜΑΤΙΖΕΙΣ ΑΠΟΨΗ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. Αρχίζεις να αισθάνεσαι ότι όλος ο κόσμος που σε περιτριγυρίζει είναι μαλάκας και συ ο έξυπνος που έχεις τις απαντήσεις. Όλοι ασχολούνται με τα επιφανειακά πράγματα, τι θα πηγαίνει με τα παπούτσια που φοράνε, που θα βγούνε το βράδυ στο Μπουρνάζι και τι ζελέ θα βάλουν στο μαλλί. Ενώ εσύ ξέρεις τι θέλεις... Αλλά ξέρεις όντως τι θέλεις;
Έτσι αλλάζεις τοποθέτηση και το ξανασκέφτεσαι. Τελικά εσύ είσαι ο μόνος μαλάκας και ο κόσμος είναι μια χαρά. Άλλωστε εσύ δεν περνάς καλά, εσύ νοιώθεις μόνος σου. Οι υπόλοιποι δείχνουν μια χαρά, διασκεδάζουν, βγαίνουν με τις κοπέλες τους, κάνουν χαβαλέ, μοστράρουν το αμάξι τους, μιλάνε για μπάλα και γυναίκες και γενικά ζούνε απροβλημάτιστοι...
Δεύτερο κομβικό σημείο : κάποια στιγμή βαριέσαι να αισθάνεσαι μαλάκας οπότε 2 είναι τα ενδεχόμενα - ή γυρνάς στην αρχική σου θεώρηση (ότι δηλαδή είσαι respect και οι υπόλοιποι for the festivals) ή ξεφεύγεις από την πλάνη και αγγίζεις την αλήθεια...

Ότι δηλαδή κι' αυτοί και συ είστε μαλάκες.

Ένα ποίημα

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ δικό μου και δεν ρώτησα τον πνευματικό δημιουργό (;P) αν θέλει να το ανεβάσω. Επειδή όμως μ' αρέσει σας το δίνω όπως μου ήρθε, δηλαδή με greeklish. Αν έχει κάποια ψυχή πρόβλημα που είναι up, μου το λέει και το βγάζω...

a8wa xamogela kai gelasta matia
olo xara kai paixnidi oi psuxes tous
san mikra paidia pou anakaluptoun thn mpala
gia prwth fora

Klammena twra stekoun kai koitazoun
to boubo tous mellon
kapoios tous eipe pws
den mporoun pia na xamogelane..

Ti paratairo.. enas gelaei akoma
skontaftei..peftei sto xwma
kai apo tote koimatai..
nekros pia,omws xamogelaei.

Kapoios tou pe
oti 8a tou dwsei mpala
opou k an paei...

Don't panic...

Η παρακάτω ιστορία αφορά έναν φίλο ενός ξαδέρφου μου, έστω ότι τον λένε Βαγγέλη... Ο Βαγγέλης που λέτε ήταν ανέκαθεν πειραχτήρι στην παρέα του, πάντα έκανε χαβαλέ, οι ατάκες του ήταν αφοπλιστικές και το κλαμα απ' το γέλιο εγγυημένο. Κάπου στα 30 και κάτι λοιπόν, ο Βαγγέλης δέχεται ένα τηλεφώνημα στο κινητό του. Κάποιος τον ενημερώνει για ένα πολύ μεγάλο χρέος εις βάρος του, όπου εάν δεν εξοφλούνταν σύντομα, θα έχανε ένα οικόπεδο (κάτι τέτοιο τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το ζητουμενό μας :P). Μια κρυάδα στην καρδιά. Ένα μικρό τσίμπημα στα πόδια. Και μια σύσπαση στο μυαλό. ding! Εγκεφαλικό. Ευτυχώς δεν ήτανε τίποτα μοιραίο. Όμως ένα εγκεφαλικό είναι πάντα κάτι που δεν σε αφήνει αλώβητο. Και προχθές μετά από πολλά χρόνια που είχα να τον δώ, το διαπίστωσα προσωπικά. Δυσκολευόταν να αρθρώσει, τα μάτια του ήταν σβησμένα, οι κινήσεις του μεθοδικές και αργές και μάταια προσπαθούσε να ακολουθήσει την συζήτηση της παρέας του. Της παρέας που του στέκεται και τον στηρίζει. Και που γι' αυτούς, ο Βαγγέλης είναι σαν να μην άλλαξε ποτέ. Παρόλο που το γαμημένο το άγχος για το κωλοχρήμα τους πήρε τον ευαίσθητο, γελαστό, πνευματώδη φίλο τους... Παρόλο που έχει μείνει μια σκιά του ευατού του...
Μακάρι κάποια στιγμή να αναρρώσει πλήρως. Με όλες τις ευχές μου!

Επιτέλους βρήκα το καλύτερο site στο ελληνικό domain...

http://minimata.50webs.com/page/pap1.html
γιατί "Τη σφραγίδα έχει ρίξει ύστερα η εικόνα θα μυρίσει...". Άπειρο το site και εκατομμύρια έτη μπροστά! ΠΑΝΤΑ ΤΕΤΟΙΑ!

Σάββατο βράδυ...

και τι να κάνεις; Που να πας και τι να πεις; Την περασμένη εβδομάδα που βγήκα βράδυ χάλασα 140€.. Όχι δεν είμαι τόσο large στις εξόδους μου, απλά ήταν ειδική περίπτωση εεε και παρασυρθήκαμε λιγάκι. Αλλά και σε μια τυπική έξοδο, ένα 40-60εύρο θα φύγει αέρα. Και για πιο λόγο; Θα πιείς ένα ποτό στο ποδάρι, θα ρίξεις μια ματιά στο απέναντι γκομενάκι (αυτή θα ανταποδώσει το βλέμμα ή θα φας πλάτη), θα ματώσουν τα αυτιά σου ακούγοντας μουσική που δεν γουστάρεις, κουβέντα δεν θα αλλάξεις λόγω του χαμού που θα επικρατεί... γενικά πολύ φασαρία για το τίποτα. Έχω ψιλοκουραστεί με τέτοιες εξόδους. Η ιδανική έξοδος 4me είναι παραλία να σκάει το κύμα στα βραχάκια, Φιλοπάππου να έχεις πιάτο την Αθήνα και για συνοδεία μπυρίτσες (προσοχή μόνο όταν κατεβαίνεις μην γκρεμοτσακιστείς), ουζάκι στου Ψυρρή ή σύναξη σε σπίτι κολλητού. Γενικά easy καταστάσεις, και στενός κύκλος. Δεν μπορώ πια να βγαίνω με 10άτομα. Πνίγομαι, ότι και να λέω μου αντηχεί ηλίθιο και νοιώθω και ανεπιθύμητος συν τοις άλλοις.
Οπότε σημέρα θα χαζέψω λίγο στο net και θα ξεραθώ για ύπνο μετά... Πολύ ενέργεια ρε παιδί μου!

Lost season finale

Δεν ξέρω κατά πόσο γνωρίζετε την αμερικάνικη σειρά του abc "Lost" (προβάλλεται με καθυστέρηση ενός έτους και στην ΕΤ1 κάθε Πέμπτη αν δεν απατώμαι). Πρόκειται για μια σειρά μυστηρίου, με ψύγματα κοινωνικού περιεχομένου. Πέρσυ, λοιπόν ξεκίνησε η προβολή της πολύ εντυπωσιακά, δυστηχώς όμως δεν κατάφερε να ξεπεράσει κάποιες χολυγουντιανές ασθένειες... Εξηγούμαι : κάθε επισόδειο έχει ομοιόμορφη δομή, οι χαρακτήρες έχουν χάσει την φυσικότητα τους και ως επι το πλείστον είναι κλισε, η ιστοριά έχει τραβηχτεί απ' τα μαλλιά και η δράση κυλάει βασανιστικά αργά για να επιμηκυνθεί η διάρκεια της σειράς και να ρέει το παραδάκι.
Παρόλα αυτά είναι ολίγον εθισμός. Την παρακολουθώ φανατικά κατεβάζοντας επισόδεια από το internet και χθες είδα το τελευταίο διπλό επεισόδιο της δεύτερης season, όπου μου αναπτέρωσε το ενδιαφέρον και πάλι. Δώθηκαν κάποιες απαντήσεις, ανοίχτηκαν κάμποσες άλλες ερωτήσεις... Ο τίτλος Lost μάλλον για τους τηλεθεατές τιμής ένεκεν δώθηκε στην σειρά... Τεσπα, ικανοποιημένος από το finale. Περιμένουμε την νεα season, spoilers δεν γράφω για το επισόδειο που είδα χθες, δείτε το και αφήστε comments αν είναι να τα σχολιάσουμε.

Judas kiss...

Ένα από τα βιβλία που διάβασα πρόσφατα ήταν το ευαγγέλιο του Ιούδα. Σίγουρα θα ακούσατε τον ψιλοχαμό που έγινε Πασχαλιάτικο. Μαζί με το μυθιστόρημα του Dan Brown (κώδικας Da Vinci) αποτελούν μάλλον τα πιο πρόσφατα "αγκάθια" στους εκκλησιαστικούς κύκλους. Τώρα που βγήκε και στις αίθουσες η μεταφορά του βιβλίου του Brown ολοκληρώθηκε η τριπλέτα..
Αυτό που δεν γνώριζα είναι ότι η περγαμηνή δεν ανακαλύφθηκε πρόσφατα. Αντίθετα, ο δερματόδετος κώδικας που περιείχε και το ευαγγέλιο ήρθε στο φώς την δεκαετία του 70. Έκτοτε, χωρίς να είναι γνωστό το περιεχόμενο του, ανεπιτυχώς προσπαθούσε ο ιδιοκτήτης του να το πουλήσει ζητώντας υπέρογκα ποσά. Και τελικώς έφτασε στα χέρια μιας εμπόρου αρχαιοτήτων όπου έναντι 300.000 δολαρίων αποφάσισε να το παραδώσει στο ίδρυμα Maecenas Foundation for Ancient Art καθώς ήταν σε άθλια κατάσταση και η αποκαταστασή του έπρεπε να γίνει με προσοχή και άμεσα.
Αυτά για την ανακάλυψη του ευαγγελίου. Το περιεχόμενο του ομολογουμένως είναι άκρως ενδιαφέρον. Γραμμένο στα κοπτικά, δεν αποτελεί το πρότυπο κείμενο - το πρότυπο εκτιμάται ότι γράφτηκε στα ελληνικά περι το 150μ.Χ και παραμένει άγνωστο από ποιον γράφτηκε. Γιατί πονοκεφαλιάζουν οι κληρικοί; Στο ευαγγέλιο παρουσιάζεται ο Ιούδας σαν ο καλύτερος μαθητής του Ιησού, σαν ο μόνος που κατάλαβε το νόημα των λόγων του και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, αμφισβητεί την τότε (και την μετέπειτα εξέλιξη της) εβραϊκή θρησκεία. Το κείμενο χαρακτηρίστηκε "γνωστικό". Οι "γνωστικοί" αποτέλεσαν μια αίρεση (όπως το πάρει κανείς το αίρεση...) στις αρχές του 1ου αιώνα μ.Χ όπου υποστήριζαν ότι ο υλικός κόσμος είναι δημιούργημα κατώτερων θεοτήτων, ανάμεσα στους οποίους συγκαταλέγεται και ο εβραϊκός θεός που πίστευαν τότε (και που ουσιαστικά πιστεύετε και σεις αν είστε κατα γράμμα Χριστιανός :p). Πίστη στον εβραικό θεό γι' αυτούς ισοδυναμεί αδυναμία. Το απόγειο της πίστης είναι να γνωρίσεις τον ευατό σου και να ανακαλύψεις στην ψυχή σου τον θείο σπινθήρα που θα σε ωθήσει στην ολοκλήρωση. Για τους γνωστικούς συνοψίζοντας, ο θεος είναι ταυτόσημος με γνώση της ψυχής.
Όπως και να χει, διάβασα το ευαγγέλιο και τον σχολιασμό του με ενδιαφέρον και σας συνιστώ να του ρίξετε μια ματία αν έχετε ανοιχτό μυαλό σε θέματα θρησκείας. Κάτι που επίσης έμαθα και με παρεξένεψε είναι ότι έχουν γραφτεί πολλά θρησκευτικά κείμενα και ευαγγέλια (υπάρχει π.χ ευαγγέλιο της Μαρίας Μαγδαληνής, του Θωμά, το ευαγγέλιο της Αλήθειας κτλ) από τα οποιά οι πατέρες της εκκλησίας επέλεξαν τα 4 γνωστά ώς "πολιτικά ορθά" για να αποτελέσουν το κείμενο της Καινής Διαθήκης. Κάπως σκοταδιστική θα χαρακτήριζα την κίνηση αυτή. Τεσπά, ανοίχτε την καρδιά σας, μην προσκολλάτε σε τίποτα και θα βρείτε τον θεό σας (κατα Νεκτάριον Ευαγγέλιον :p).

ευαγγέλιο του Θωμά : "Αν αναπτύξεις τον εσωτερικό σου ευατό, ότι έχεις εντός σου θα σε σώσει. Ότι δεν έχεις εντός σου θα σε σκοτώσει"

Changes...

Σκέφτομαι συχνά πόσο έχω αλλάξει τα τελευταία 3-4 χρόνια... Γνώρισα πολύ κόσμο, βγαίνω πιο συχνά τα βράδια, νοιώθω πιο χαλαρός με άγνωστο κόσμο, οι παρέες μου είναι πάντα μεγαλύτερες ηλικιακά από εμένα, παίζω massive online games, ξαναβρεθήκαμε με τα ξαδέρφια μου μετά από πολλά χρόνια και περνάμε καλά, μετακόμισα, πήρα psp και dsl, βάζω πουκάμισα και ξυρίζω το μούσι μου καλλιτεχνικά που και που, μετακόμισα, δουλεύω (ελάχιστα και όταν βρίσκω κάτι που μου ταιριάζει), βλέπω anime και κατεβάζω ταινίες, τα μουσικά μου ακούσματα έγιναν πιο σκληρά, γράφω σε αυτό το blog...

Και πιο συχνά σκέφτομαι ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα... Έχω τις ίδιες ανησυχίες, πονάω ακόμα για τις ίδιες γυναίκες, είμαι μόνος, σαπίζω στο pc, όπου και να βρίσκομαι συχνά με πιάνει φοβία για το απροσδόκητο, δεν γνωρίζω γκόμενες, είμαι έξω άπο τα νερά μου, δεν ξανοίγομαι εύκολα, περνάω πολύ καλά σπάνια, φοβάμαι το αύριο, δεν με νοίαζει η καρίερα μου, ξεμένω από λεφτά, δεν μιλάω με τους παλιούς μου φίλους, κάνω τα ίδια λάθη, με πιάνει σύγκρυο όταν σκέφτομαι το ενδεχόμενο να γεράσω μόνος μου, τεμπελιάζω κοιτώντας το ταβάνι, πιστεύω ασυζήτητα ότι μου λένε, δεν καρφώνω, δεν μισώ κανέναν παρά τον ευατό μου και ακόμα παλεύω (τρόπος του λέγειν...) για το πτυχίο.

Yin και Yang. Μόνο που δεν ξέρω τελικά πια απτά παραπάνω αποτελούν το yin μου, και πια το yang μου. Πιο κομμάτι του ευατού μου είναι το πιο αυθόρμητο : αυτό που φοβάται ή αυτό που είναι τρελαμένο;

Ανυπομονώ...

Έχουν μείνει λιγότερο από 30 μέρες για ένα γεγονός που περίμενα αρκετά χρόνια και είναι από αυτά που λέμε, once in a lifetime... Στις 18 Ιουνίου στο Terra Vibe της Μαλακάσσας, για πρώτη φορά στην Ελλάδα θα μας επισκευτεί ο Roger Waters, βασικό μέλος των Pink Floyd. Ανάμεσα στα τραγούδια που θα εκτελέσει μαζί με την διόλου ευκαταφρόνητη από διάσημους μουσικούς μπάντα του, θα είναι και ολόκληρος ο δίσκος Dark Side of the moon! Πρόκειται για μια ιστορική συναύλια για όλες τις γενίες που έζησαν και μεγάλωσαν με τους Floyd.
Τα εισιτήρια κοστολογούνται στα 50€ τα απλά και 100€ για τους επισήμους. Μην περιμένετε μια τυπική συναυλία, είναι σίγουρο ότι πρόκειται να γίνει φαντασμαγορικό show και μαζί με τον Waters θα εμφανιστούν ονόματα όπως ο Snowy White, Jon Carin και Andy Fairweather Low (όσοι είναι πιστοί των PF, ξέρουν).

Απλά μαθηματικά...

Κι' άλλο BLOG?

Πρέπει να είναι το τρίτο blog μου αυτό. Όχι δεν ειμαι πολυάσχολος άνθρωπος και όχι δεν γράφω συχνά. Απλά ενώ μου φαίνεται ενδιαφέρον να κάθομαι να οργανώνω τις σκέψεις μου, γρήγορα βαρίεμαι. Έτσι λοιπόν, τα δύο προηγούμενα μου blogs περιορίστηκαν σε μονοψήφιο αριθμό δημοσιεύσεων, αμφιβόλλου περιεχομένου και ποιότητας. Τεσπα, ότι γουστάρω κάνω δεν θα δώσω και λογαριασμό πόσα blogs θα έχω, τσάμπα είναι και κάνεις και το ψώνιο σου...