11

Μπορεί η τιμή της βενζίνης να εκτοξεύεται σε δυσθεώρητα ύψη (εν αντίθεση με την λίμπιντο σου αγαπητέ οδηγέ) αλλά το ευτυχές γεγονός είναι ότι το 2010, η χρονιά που είδες τα όνειρα σου και τις ελπίδες σου να κατακρημνίζονται, ρίχνει αυλαία. Η όλη κατάσταση μου φέρνει τηλεοπτικές αναμνήσεις Fear Factor (το θυμάστε αυτό;) : το σκηνικό όπου ο παίκτης έχει καταβροχθίσει την πρώτη σιχαμερή ζωντανή σκουληκαντέρα και κοιτάει με άλλο μάτι πια το γεμάτο καλάθι του.
Υπομονή καλέ μου ευυπόληπτε πολίτη, κατέβασε αμάσητα αυτά που σου προσφέρουν και μην πολυμιλάς γιατί έχει και σκατά βοδιού ο μπουφές. Σκέψου ότι τρως gourmet του Σκαρμούτσου.

Καλή χρονιά, καλή χρονιά, καλή χρονιά, καλή χρονιά (το γράφω πολλές φορές μπας και το πιστέψω).

Χρόνια δύσκολα

Αν αξιωθώ και κάνω κάποια στιγμή παιδί θα το επιπλήττω όταν είναι αχάριστο. Θα του σερβίρω το «κακομαθημένος είσαι σαν τον πατέρα μου». Tο οποίο θα το συνδυάζω μαζί με την διαχρονική ατάκα που γαλούχησε γενιές και γενιές Ελλήνων «στα χρόνια μου εμείς περάσαμε δύσκολα, δεν είχαμε τέτοια πράγματα».
Το παν είναι να βάζεις σωστές βάσεις…

Αφιερωμένο

Cigarette Butt

Η ψυχή είναι ένα αχαρτογράφητο τασάκι. Θα στάξουν την στάχτη τους πάνω της, θα ακουμπήσουν το τσιγάρο στις εγκοπές της για να σιγοκαίει και τελικά θα στριφογυρίσουν με μανία την γόπα στην ακριά της με την καύτρα να τσουρουφλίζει την μαλακή της κοιλότητα. Που και που κάποιος χριστιανός θα βρεθεί να αδειάσει το ρημαδό-τασάκι, να ξεπλύνει τον σκασμένο του πάτο και να φρεσκάρει την άθλια και αντιαισθητική του εμφάνιση.

Το τασάκι όμως παραμένει τασάκι όπως και να χει. Και η δυστυχία είναι όπως και η ακαθαρσία: όσο συχνά και να πλένεσαι μετά από λίγο είσαι πάλι βρώμικος.

.

Σαπίσαμε

Η βροχή στην πόλη είναι για τους ταξιτζήδες η απόδειξη ότι υπάρχει Θεός.

I hate interviews

Με την έννοια του χρόνου είμαι λίγο παραπάνω αγχώδης από τον μέσο άνθρωπο· συνάμα αντιμετωπίζω δυσκολίες στο να υπολογίζω αποστάσεις. Το αποτέλεσμα είναι να φθάνω πρώτος στα ραντεβού μου και τις περισσότερες φορές αρκετή ώρα πιο πριν. Αν μάλιστα η μετακίνησή μου περιλαμβάνει και συγκοινωνίες θα ξεκινήσω δέκα λεπτά πιο νωρίς σκεπτόμενος τυχόν καθυστέρηση - 9 στις 10 τα πάντα θα πάνε ρολόι και θα φτάσω στον προορισμό μου κανά μισάωρο πριν (περιέργως πως σε οποιαδήποτε άλλη περίσταση το τρένο κάνει δεκάλεπτες στάσεις στους σταθμούς, το μετρό έχει στάση εργασίας και τα λεωφορεία πήζουν στην κίνηση).

Το γεγονός είναι άκρως εκνευριστικό και η ασυνέπεια των περισσοτέρων φίλων και γνωστών μου στις συναντήσεις μας, δυσχεραίνει ακόμα περισσότερο την κατάσταση. Αλλά σε αυτό θα επεκταθώ ίσως κάποια άλλη στιγμή.

Κατεβαίνω λοιπόν στάση Πανόρμου μισή ώρα νωρίτερα. Έχω κανονίσει συνέντευξη για δουλεία σε μια ασφαλιστική εταιρία. Το κτήριο είναι επί της Κηφισίας, βρίσκω ένα πεζουλάκι με θέα στην λεωφόρο και περιμένω να περάσει η ώρα. Δίπλα κάνουν διάλειμμα και τσιγάρο εργαζόμενοι από τα διπλανά γραφεία. Το επόμενο εικοσάλεπτο περνάει με μένα να παρατηρώ την κίνηση και να απογοητεύω οικτρά δυό-τρείς περαστικούς που θελαν να μάθουν που βρίσκεται ο ΟΤΕ, η εφορία και ο Αϊ-τάδε.

Με τα πολλά φτάνει η ώρα. Μπαίνω στο κτήριο μαζί με έναν κουστουμάτο, συνομήλικος μου δείχνει, παίρνω ασανσέρ - πάει με τις σκάλες. Ανοίγω την πόρτα του ασανσέρ και τον πετυχαίνω στον ίδιο όροφο να χτυπάει το κουδούνι, θα δουλεύει εδώ σκέφτομαι, μπαίνουμε και οι δύο μαζί μέσα, η κοπέλα της γραμματείας δεν φαίνεται να τον γνωρίζει, και ναι όντως δεν τον γνωρίζει, του ρίχνει μια εξονυχιστική ματία παρακαλώ τι θα θέλατε λέει αυτή έχω έρθει για συνέντευξη λέει αυτός, γυρνά μετά προς εμένα και εσείς για την συνέντευξη είστε; κάνω ένα νεύμα του τύπου "ναι και εγώ", που παράλληλα θα μπορούσε να ερμηνευτεί και σαν "Τη γαμίσαμε".

Σε αυτό το σημείο καλό θα ήταν να επισημάνω ότι στην συνέντευξη πήγα αξύριστος, με ένα μαύρο τζιν και ένα μονόχρωμο t-shirt. Κοινός δείχνω σαν λέτσος το λιγότερο δίπλα στον προαναφερόμενο αντίζηλο.

- Θα σας δεχθούν σε λίγο, καθίστε να περιμένετε.

Ο τυπάς βγάζει το κουστούμι, το διπλώνει προσεχτικά στα δύο, κάθεται και το εναποθέτει στο πόδια του με κινήσεις που αρμόζουν σε πρόεδρο ΠΑΕ το λιγότερο. Ατσαλάκωτος. Τέλος βγάζει από τον χαρτοφύλακα του ένα filer με πιστοποιητικά από Οξφόρδη, Χάρβαρντ και δεν ξέρω γω από που στο διάολο αλλού. Κάτι χαζεύει, κάτι μουτζουρώνει, γυρνά προς το μέρος μου και ρωτάει:

- Και συ στις δώδεκα έχεις ραντεβού;
- Ναι.

Κοιτάω χάμω από την βαρεμάρα και παρατηρώ ότι στον τζιν έχει μαζέψει τρίχες από το βρωμόγατο μου. Και περιμένω. Να αποτύχω οικτρά.

Τι έγινε ρε παιδιά;

Δηλαδή πείτε μου πως γίνεται εν έτη 2010 να ήρθε πάλι στην μόδα ο Χαριτοδιπλωμένος από το πουθενά και πετυχαίνω κάθε μέρα στο ράδιο αυτό:



Στην ουσία ο Χαριτοδιπλωμένος έγραψε ένα disco κομματάκι που έκανε κάποια επιτυχία και έξω τo ηρωικό 1984, πράγμα λογικό αφού είναι μια ολοφάνερη αντιγραφή του Big in Japan. 80ίλα full και τα σχετικά αλλά που τον ξεθάψατε τον Χαριτοδιπλωμένο πείτε μου πραγματικά; Μετά από 26 χρόνια δηλαδή σας κάβλωσε να το παίζετε στους γαμόσταθμούς σας; Μήπως ετοιμάζει το μεγάλο comeback ο Χαριτό; Ποίος δάκτυλος του διαόλου κρύβεται πίσω απ'την συνωμοσία ετούτη;

Γενιά του χάους

Άντε πάρτε και ένα τραγουδάκι μπας και ξυπνήσουμε ολικώς

ΔΕΘέλω άλλες πίπες...

...να ακούω (νόμιζες ότι ήταν σεξουαλικό καπρίτσιο έ; στην έφερα). Δεν θέλω να μου λες "δεν θα χαθούμε μωρέ" και "θα σε πάρω τηλέφωνο εγώ" ενώ δεν το πιστεύεις. Δεν θέλω να μου λες ότι λεφτά υπάρχουν. Δεν θέλω να διαβάζω τα ίδια κωλονέα στην εφημερίδα κάθε γαμημένη Κυριακή. Ούτε τις προκατασκευασμένες στατιστικές του Αλμούνια και του κάθε εθνοφρουρού.
Δεν με νοιάζει ο ανασχηματισμός, η υποψηφιότητα του Μαντούβαλου και το βόλεμα του παιδοβούβαλου. Δεν θέλω να ακούσω τις αντιπροτάσεις και τις σι χαμένες κατηγορίες. Δεν θέλω να βλέπω να κοροϊδεύουν τους Χιλιανούς ανθρακωρύχους και τους Πακιστανούς άστεγους και να μην κάνω τίποτα. Δεν μπορώ να ανάγω την απαγόρευση του καπνίσματος σαν εθνικό θέμα μείζονος σημασίας. Δεν θέλω να θυμάμαι ότι μου παν σ'αγαπώ και πλέον δεν θέλουν να με ξέρουν. Γενικά μπούχτισα όπως μπουχτίζω και κάθε Σεπτέμβριο: όταν ήμουν πιτσιρικάς αποκαρδιωνόμουν με την επιστροφή στο σχολείο, μετέπειτα ξενέρωνα με την επιστροφή σε κάθε είδους νόρμας. Πέρυσι μου ζήταγαν να βαράω προσοχές σε καραβανάδες, φέτος βαράω στο σύστημα. Que Sera, Sera.

Σκέψου πόσο δυνατό είναι το φαρμάκι που μας ποτίζουν που φεύγεις για διακοπές και αισθάνεσαι άβολα που αφήνεις έστω και για λίγο τα συνηθισμένα. Σου φαίνεται παράξενο να ζεις και να αναπνέεις ελεύθερα χωρίς αντιδιαστολές και έγνοιες. Και πάνω που συνηθίζεις πρέπει να επιστρέψεις πίσω στα ίδια. Άτιμο πράγμα ο Σεπτέμβριος σου λέω.

Υ.Γ: Όποιος πετάει χάμω τα τσιγάρα του (και ειδικώς στις παραλίες) είναι ΧΟΝΤΡΟΜΑΛΑΚΑΣ. Και βρομιάρης Αφιερωμένο. Φχαριστώ.

Brb

.

Φιλιά

Λένε ότι θυμάσαι για πάντα το πρώτο σου φιλί. Τρίχες. Εγώ θυμάμαι κάθε ένα που αντάλλαξα μέχρι τώρα. Αγχωμένα, παθιασμένα, υγρά, στοργικά, άβολα και ένοχα, ξημερώματα, σε αποβάθρες του ΗΣΑΠ, σε πλατείες και σε κακόγουστα club. Δεν είναι δα και τόσα πολλά.

Ναι, θυμάμαι και το πρώτο μου φιλί. Θα προτιμούσα όμως να το είχα ξεχάσει για τα καλά.

Ήταν καλοκαίρι, πάνω κάτω ίδια περιοδο με τώρα και μόλις είχα κατεβάσει δύο πιτόγυρα με τζατζίκι έχοντας σαν σκοπό να αποτρέψω αυτό ακριβώς: το πρώτο μου φιλί. Ήταν μια παρεξηγημένη κατάσταση. Ενδιαφερόταν για μένα και εγώ δεν ήθελα να κάνω τίποτε μαζί της. Αλλά άφηνα να διαφανεί ότι ίσως και να γούσταρα. Η καρδία μου εκείνες τις μέρες ανήκε αλλού... Νεανικές επιπολαιότητες

Όταν η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο, την απωθούσα με κάθε πιθανό τρόπο: αδιαφορία, της μιλούσα απότομα και έτρωγα τζατζίκι (βλ. παραπάνω τα σουβλάκια). Μέχρι που σε μια βόλτα που κάναμε μαζί με ένα φιλικό μας ζευγάρι (μέγα σφάλμα) μου ξεφούρνισε την κεραμίδα:

" Σε παρακαλώ φίλα με. Έστω για μια φορά. Για απόψε."

Από οίκτο (όχι μόνο προς αυτήν όπως κατάλαβα μετέπειτα) ανταποκρίθηκα
Και έτσι το πρώτο φιλί και τον δύο μας ήταν ένα αμάγαλμα απέχθειας και σκόρδου. Σκέτο λάθος. Θεωρώ περιττό να αναφέρω ότι έκτοτε η σχέση μας έπεσε σε κατρακύλα μέχρι που τελικώς σταματήσαμε να μιλάμε.

Το περιστατικό δεν το αναφέρω για να το γελοιοποιήσω, ούτε για να κοροϊδέψω την κοπέλα. Το κάνω για να ξορκίσω το κακό και για να ζητήσω έστω και ετεροχρονισμένα μια συγνώμη, αφού το μόνο γελοίο στην υπόθεση ήταν οι χοντροκομμένοι τρόποι μου. Αλλά αν το διαβάζεις αυτό, τουλάχιστον να ξέρεις ότι δεν είχα δόλο. Απλά ήμουν ηλίθιος.

Και το τελευταίο μου φιλί πάντως που αντάλλαξα δεν ήταν πάλι ιδιαίτερα ευχάριστο, αφού ήταν αποχαιρετιστήριο. Επώδυνο θα το χαρακτήριζα. Αλλά συμβαίνουν και αυτά.

Άλλωστε έχω σαν κανόνα να δίνω κάτι από μένα στα φιλιά μου. Μετά από ένα φιλί, δεν είμαι ποτέ ολόκληρος χωρίς αυτό.

Τεχνοκράτης

Το παρόν post γράφεται χωρίς φόβο και πάθος με τις πιο σύγχρονες τεχνολογικές τάσεις. Πληκτρολογείται από ένα φανταστρουμφικό αι ποντ (3ης γενιάς παρακαλώ!)με τον υποφαινόμενο να απολαμβάνει την άνεση του ημίδιπλου κρεβατιού του. Τι και αν ο υπολογιστής βρίσκεται στο μισό μέτρο; Και τι πειράζει δηλαδή που θα κάνω υπερδιπλάσια ώρα για να γράψω; Μπρος στην καινοτομία και στην τεχνολογική ανάπτυξη δεν κωλώνουμε φίλε αναγνώστη. Και άσε που κάπως πρέπει να να αξιοποιήσω αυτό το σκατόπραμα που πήγα και αγόρασα με ένα κάρο λεφτά. Ξέρω. Μαλάκας.

Δε γαμιέται... το γυρνάω στο PC...

Ο χώρος διατίθεται για χρήση επαγγελματικών συνεστιάσεων και κοσμικών gala.

Οδεύουμε με ταχύ βήμα προς το τέλος του Ιούνη και προς το τέλος γενικώς: Το ξεμπουρδέλεμα δεν έχει αφήσει πτυχή για πτυχή της ελληνικής καθημερινότητας Το καλό πάντως με αυτή την χώρα είναι ότι όταν γίνεται κάτι πραγματικά αποτρόπαιο και θρασύ, ακολουθεί σε μηδενικό χρόνο η αποκάλυψη μιας αντίστοιχης πράξης που είχε λάβει μέρος στο παρελθόν οπότε μετριάζεται κάπως το χτύπημα. Π.χ οι υποθέσεις του Γρηγορόπουλου και πριν από 25 χρόνια του Καλτεζά ή το γαμήλιο πάρτι της Μαρίεττας με τις συνοδούς πολυτελείας (ε όχι δεν θα τις πω πουτάνες τις κοπέλες) και την επίδειξη του Ασλάνη στον πρωινό καφέ της Μενεγάκη πάνω στο Αβέρωφ. Γενικά με όποιο σκάνδαλο και να καταπιαστείς, οι πιθανότητες λένε ότι με μικρές παραλλαγές, έχει ξανασυμβεί. Είμαστε ένας λαός που μαθαίνει από τα λάθη του. ΔΕΝ.
Αυτήν την Χρουσαλά πάντως την βλέπω και μου γυρνάνε τα άντερα. Όταν είχε πρωτοσκάσει με τον Αρναούτογλου είχα πάθει πατατράκ μαζί της. Εντυπωσιακή, σιωπηλή, έτρωγε τις τούρτες τις στα μούτρα. γενικά όλα μια χαρά. Όταν ξαμολήθηκε στην τηλεοπτική χαβούζα και στις εκπομπές πεζοδρομίου, ούτε να μου σηκωθεί λέμε. Το ξέρω, τώρα τα διαβάζεις και έχεις καταστεναχωρηθεί Μαριέττα μου αλλά έτσι είναι. Σε πήρε ο κατήφορος και σε έφαγαν τα λούσα.

Έλεγα να γράψω και άλλα: για Άκη, Κιλτίδη, Λιάπη, Κωστάκη και τα άλλα παιδιά, για τις ομάδες ΔΙΑΣ, για την εθνική στο μουντιάλ και τον Ρεχάγκελ, για τις βουβουζέλες, το ipod που πήρα, για την ανεργεία που βαράει κόκκινο...
Αλλά μετά πέρασα από εδώ και ήταν από τα πιο θλιβερά πράγματα που έχω αντικρύσει στην ζωή μου...

Και έτσι έχασα κάθε διάθεση να ασχοληθώ άλλο...

H.B

Στον πέμπτο μπήκες bloggaκι μου. Να σε χαίρομαι.

Σύνοψις

Δεν έχω άλλο υπομονή για λέξεις...
Αλλά πάλι θα γυρίσω σε αυτές. Όχι ακόμα όμως.

Sick

"Ρε συ, ξέρεις γιατί δεν κερδίζω εγώ το ΛΟΤΤΟ; Γιατί θα έφτιαχνα όλα τα φιλαράκια μου εγώ!"

Ήταν μια άκυρη δήλωση. Συνάμα όμως απόλυτα ειλικρινήςֹ τόσο που με ταρακούνησε.
Δάκρυα ανάβλυζαν τα μάτια του αρκετή ώρα. Ήμασταν στο σημείο που την ανείπωτη χαρά την διαδέχεται η χαρμολύπη και το παράπονο. Που πνίγεσαι στην κουταλιά. Στην φάση που το αλκοόλ ανακτά τον έλεγχο των συναισθημάτων και γίνεσαι ευάλωτος.

Γιαυτό δεν γουστάρω το ξύδι. Έχει απρόβλεπτες ψυχολογικές μεταπτώσεις και κάνει το στομάχι μου να βαράει τύμπανα. Και έτσι και πάλι σήμερα δεν το έτσουξα γιατί προτιμώ να μου λείπουν αυτές οι μαλακίες. Και να μαι τώρα με τρία φιλαράκια, οι δύο να κλαίνε με λυγμούς ανεξέλεγκτα χωρίς προφανή αίτια και την τρίτη να έχει μάτια υγρά. Κάτω και οι τρεις τους από τα μεγεθυμένα καθημερινά τους προβλήματα. Δεν αντέχω να είμαι έτσι εγώ και έτσι απέχω. Ένας αποστασιοποιημένος, φαινομενικά αναίσθητος μαλάκας.

...Ρε συ, ξέρεις γιατί δεν κερδίζω εγώ το ΛΟΤΤΟ; Γιατί θα έφτιαχνα όλα τα φιλαράκια μου εγώ!

Τον χαϊδεύω με αγάπη στο πίσω μέρος του κεφαλιού του. Δεν βρίσκω λόγια που να ελαφρύνουν το βάσανό του τώρα. Μερικές φορές τα λόγια απλά το κάνουν πιο δύσκολο. Να σαι καλά man. Δεν χρειάζεται να φτιάξεις εμένα, η κουβέντα σου με ελάφρυνε ήδη αρκετά.

Eidolon

Το πρόσωπο είναι ο καθρέφτης της ψυχής του ανθρώπου. Υπάρχουν και καθρέφτες όμως που αντικατοπτρίζουν θολά τα είδωλα.

...ή και παραμορφωμένα όπως με συμπλήρωσε κάποιος.

Εοσφορικά σημεία

Οι εποχές δεν ξεχωρίζουν από τις κλιματολογικές αλλαγές αλλά από τις τηλεοπτικές προβολές. Το πάσχα θα δείς τον Τζεφιρέλι σου, καλοκαίρι θα σε βρει με το χιλιοπαιγμένο ρετιρέ στο Mega, φθινόπωρο μυρίζει με το που σκάσουν μυτη τα σποτ για τα υπεργαματά, ευρωπαϊκα γυφτολαϊκά σήριαλ ενώ τα χριστούγεννα δεν έχουν νόημα χωρίς Τσέβις Τσέις (μου διαφεύγει ο τίτλος της ταινίας - αυτή που στολίζει το σπίτι του με 100.000 λαμπάκια ντε).

Ξυπνήστε με όταν είναι να πεθάνω ε.

Illusions

Το κακό με τις παραισθήσεις είναι ότι άπαξ και τις αντιληφθείς, δεν μπορείς να πείσεις πάλι τον εαυτό σου ότι είναι αληθινές...

Δώσεεεεεεεεε

Λες τελικά;

Είναι πολλά τα λεφτά (που φάγαμε) Άρη...

Jeffrey is on world tour και οι υπόλοιποι παρακολουθούμε από τον καναπέ το πέπλο φιλελληνισμού που σκεπάζει στο διάβα του ο mr. Papandreou. Κολητούς όπως φαίνεται ψάχνει ο Γιωργάκης πάντως και όχι τσέπη. Αφού το είπε ξεκάθαρα ρε παιδιά, η χώρα έχει καλύψει τις ανάγκες τις μέχρι μέσα Μαρτίου. Νοίωστε την ζεστασιά της οικονομικής ασφάλειας λέμε. Όλα ρολόι.

Πέρασε και η εβδομάδα εθνικής προσβολής με τα κωλοδάχτυλα του Focus. Μπουχτίσαμε να ακούμε τους λαϊκισμούς του κάθε πικραμένου, ο οποίος σήκωσε λάβαρα και καρυοφύλλια και θυμήθηκε τις αποζημιώσεις που μας χρωστάνε από την κατοχή. Αποζημιώσεις που ουδείς κερατάς θυμήθηκε να διεκδικήσει 60 χρόνια τώρα, προς τιμήν της "κάνω την πάπια" στάσης που κρατά διεθνώς η χώρα απ'την μεταπολίτευση και έπειτα.

Μήπως (λέω μήπως) σωστά μας προσάπτουν τον τίτλο του αδιόρθωτου μαλάκα στην Ευρώπη; Και αυτοί που κάνουν λόγο για υπέρμετρη ασέβεια στην παραποίηση της Αφροδίτης της Μήλου ας κάνουν μια σύγκριση του γεγονότος με τα χημικά που έριξαν στον Γλέζο και τα επεισόδια ΠΑΝΩ στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη και μετά ελάτε και πείτε μου ποίος σέβεται περισσότερο και τι.

Όσο για τις προτάσεις του απλού Γερμανικού λαουτζίκου να πουλήσουμε την Ακρόπολη και τα ακριτικά νησιά για να ξεχρεώσουμε, έχω να πω ότι τρέμω στην ιδέα. Τρέμω γιατί πιστεύω ότι υπάρχουν άπειροι αποστάτες και προδότες σε αυτήν την χώρα που θα το βρουν φανταστική ιδέα.

Τουτέστιν, για να μάθουμε και κάτι: παραφράζοντας το απόσπασμα της ΓΕΝΕΣΙΣ, ο λαός έπλασε κατ'εικόνα και καθ'ομοίωση τους εκπροσώπους του. Χωρίς σοφία όμως.

Όπως και νάχει, εισήλθαμε σε χαλεπούς καιρούς. Ακόμα και όσες αγόραζαν σαμπάνιες, δεν θα τις χαραμίζουν πλέον στο μουνί τους.

Με φρίκη πάντως διαπιστώνω την τροπή που έχει πάρει το sanitarium. Ξεκίνησε με σκοπό να βγάζω κάποια σώψυχα, να ξεθυμάνω κάποια αισθήματα με λέξεις και κατέληξε εκπομπή του Πρετεντέρη (μεγάλη προσωπικότητα). Έπεσε και θύμα των μοχθηρών κουμμουνιστών και της βιομηχανίας επιμύκυνσης πούτσων... (βλ. spam comments)

oh hell...

Πολύ reunion ρε παιδάκι μου

Δεν μπορώ να ερμηνεύσω γιατί συμβαίνει αλλά τον τελευταίο μήνα σαν πολλοί να επανεφανίστηκαν στην ζωή μου. Παλίοι φίλοι και συμμαθητές, συμφοιτητές, ξεχασμένα φαντάσματα και άνθρωποι που είχα διαγράψει από την μνήμη μου απο καιρό.
Έρχονται δύσκολοι καιροί και μάλλον πρέπει να είμαστε όλοι ενωμένοι σαν γροθιά, δεν εξηγείται αλλιώς η τάση προς τις παρελθοντικές σχέσεις...

So.. much... rage

Αισθάνομαι τόσο γέρος...

Αφού σκέφτομαι να πλασάρω τον ιδρώτα μου σαν κρέμα γήρανσης Σε μικρά βαζάκια της ROC.

GYRANDEX: Για όλους όσους αισθάνονται ότι αξίζουν πολλά ενώ στην πραγματικότητα είναι σκατοσακούλες.

Αγοράστε τώρα.