Εγώ σαν 12χρονο, είχα σαν ασχολίες το ποδόσφαιρο, το gameboy και τα παγωτά. Οι πιο ξεπεταγμένοι απ' την γενιά μου αντε να κάνανε κανα τσιγαράκι, αντε να σκύβανε μπας και δούνε κανα βρακάκι. Υπάρχει μια πρόοδος δεν λέω... Τώρα τα παιδιά ασχολούνται πιο επoικοδομητικά και κυρίως θεμελιώνουν το μέλλον τους. Πρώτα από ολα γνωρίζουν ότι μόνος σου δεν πας πουθενά. Έτσι φτιάχνουν μια συμμορία. Σωστό. Δεύτερον, το χαρτζιλίκι που παίρνεις στα 12 είναι για τον πούτσο. Ας βουτήξουμε κανα ποδήλατο. Ορθότατον. Και κυριότερο, αμα δεν το παίξεις μάγκας που πας; Καμιά φάπα θα ρίξουμε; Ωχ πέθανε αυτός ρε μαλάκες. Μήτσο πιάσε το φτυάρι...
Αυτά τα πράγματα ούτε από το μυαλό του Stephen King δηλαδή... Και από ότι λένε το περιστατικό με τον μικρό Άλεξ δεν ήταν το μοναδικό. Απλά ήταν ο πιο άτυχος. Θεωρώ προσωπικά απίθανο να είναι ζωντανός ο πιτσιρικάς, αν και βέβαια θα είναι το βέλτιστο. Το θέμα είναι τι κάνεις με αυτά τα παιδιά; Τα δικάζεις; Τα βάζεις να πεθάνουν μέσα στην φυλακή; Τα λούζεις με πετρέλαιο και αυτά και τους γονείς τους;
Εγώ τα θεωρώ καμένα χαρτιά... Ψόφιες ψυχές. Αν ήταν στο χέρι μου, θα έπαιζα πεντόβολα με τα κρανία τους :D
Επόμενη είδηση βλέπω το γλώσσεμα της Δημητρίου με τον άντρα της. Μυαλό πουρές, tv jumping απ' το μπαλκόνι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου