Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 20, 2010

I hate interviews

Με την έννοια του χρόνου είμαι λίγο παραπάνω αγχώδης από τον μέσο άνθρωπο· συνάμα αντιμετωπίζω δυσκολίες στο να υπολογίζω αποστάσεις. Το αποτέλεσμα είναι να φθάνω πρώτος στα ραντεβού μου και τις περισσότερες φορές αρκετή ώρα πιο πριν. Αν μάλιστα η μετακίνησή μου περιλαμβάνει και συγκοινωνίες θα ξεκινήσω δέκα λεπτά πιο νωρίς σκεπτόμενος τυχόν καθυστέρηση - 9 στις 10 τα πάντα θα πάνε ρολόι και θα φτάσω στον προορισμό μου κανά μισάωρο πριν (περιέργως πως σε οποιαδήποτε άλλη περίσταση το τρένο κάνει δεκάλεπτες στάσεις στους σταθμούς, το μετρό έχει στάση εργασίας και τα λεωφορεία πήζουν στην κίνηση).

Το γεγονός είναι άκρως εκνευριστικό και η ασυνέπεια των περισσοτέρων φίλων και γνωστών μου στις συναντήσεις μας, δυσχεραίνει ακόμα περισσότερο την κατάσταση. Αλλά σε αυτό θα επεκταθώ ίσως κάποια άλλη στιγμή.

Κατεβαίνω λοιπόν στάση Πανόρμου μισή ώρα νωρίτερα. Έχω κανονίσει συνέντευξη για δουλεία σε μια ασφαλιστική εταιρία. Το κτήριο είναι επί της Κηφισίας, βρίσκω ένα πεζουλάκι με θέα στην λεωφόρο και περιμένω να περάσει η ώρα. Δίπλα κάνουν διάλειμμα και τσιγάρο εργαζόμενοι από τα διπλανά γραφεία. Το επόμενο εικοσάλεπτο περνάει με μένα να παρατηρώ την κίνηση και να απογοητεύω οικτρά δυό-τρείς περαστικούς που θελαν να μάθουν που βρίσκεται ο ΟΤΕ, η εφορία και ο Αϊ-τάδε.

Με τα πολλά φτάνει η ώρα. Μπαίνω στο κτήριο μαζί με έναν κουστουμάτο, συνομήλικος μου δείχνει, παίρνω ασανσέρ - πάει με τις σκάλες. Ανοίγω την πόρτα του ασανσέρ και τον πετυχαίνω στον ίδιο όροφο να χτυπάει το κουδούνι, θα δουλεύει εδώ σκέφτομαι, μπαίνουμε και οι δύο μαζί μέσα, η κοπέλα της γραμματείας δεν φαίνεται να τον γνωρίζει, και ναι όντως δεν τον γνωρίζει, του ρίχνει μια εξονυχιστική ματία παρακαλώ τι θα θέλατε λέει αυτή έχω έρθει για συνέντευξη λέει αυτός, γυρνά μετά προς εμένα και εσείς για την συνέντευξη είστε; κάνω ένα νεύμα του τύπου "ναι και εγώ", που παράλληλα θα μπορούσε να ερμηνευτεί και σαν "Τη γαμίσαμε".

Σε αυτό το σημείο καλό θα ήταν να επισημάνω ότι στην συνέντευξη πήγα αξύριστος, με ένα μαύρο τζιν και ένα μονόχρωμο t-shirt. Κοινός δείχνω σαν λέτσος το λιγότερο δίπλα στον προαναφερόμενο αντίζηλο.

- Θα σας δεχθούν σε λίγο, καθίστε να περιμένετε.

Ο τυπάς βγάζει το κουστούμι, το διπλώνει προσεχτικά στα δύο, κάθεται και το εναποθέτει στο πόδια του με κινήσεις που αρμόζουν σε πρόεδρο ΠΑΕ το λιγότερο. Ατσαλάκωτος. Τέλος βγάζει από τον χαρτοφύλακα του ένα filer με πιστοποιητικά από Οξφόρδη, Χάρβαρντ και δεν ξέρω γω από που στο διάολο αλλού. Κάτι χαζεύει, κάτι μουτζουρώνει, γυρνά προς το μέρος μου και ρωτάει:

- Και συ στις δώδεκα έχεις ραντεβού;
- Ναι.

Κοιτάω χάμω από την βαρεμάρα και παρατηρώ ότι στον τζιν έχει μαζέψει τρίχες από το βρωμόγατο μου. Και περιμένω. Να αποτύχω οικτρά.

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 06, 2010

Τι έγινε ρε παιδιά;

Δηλαδή πείτε μου πως γίνεται εν έτη 2010 να ήρθε πάλι στην μόδα ο Χαριτοδιπλωμένος από το πουθενά και πετυχαίνω κάθε μέρα στο ράδιο αυτό:



Στην ουσία ο Χαριτοδιπλωμένος έγραψε ένα disco κομματάκι που έκανε κάποια επιτυχία και έξω τo ηρωικό 1984, πράγμα λογικό αφού είναι μια ολοφάνερη αντιγραφή του Big in Japan. 80ίλα full και τα σχετικά αλλά που τον ξεθάψατε τον Χαριτοδιπλωμένο πείτε μου πραγματικά; Μετά από 26 χρόνια δηλαδή σας κάβλωσε να το παίζετε στους γαμόσταθμούς σας; Μήπως ετοιμάζει το μεγάλο comeback ο Χαριτό; Ποίος δάκτυλος του διαόλου κρύβεται πίσω απ'την συνωμοσία ετούτη;

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 05, 2010

Γενιά του χάους

Άντε πάρτε και ένα τραγουδάκι μπας και ξυπνήσουμε ολικώς

ΔΕΘέλω άλλες πίπες...

...να ακούω (νόμιζες ότι ήταν σεξουαλικό καπρίτσιο έ; στην έφερα). Δεν θέλω να μου λες "δεν θα χαθούμε μωρέ" και "θα σε πάρω τηλέφωνο εγώ" ενώ δεν το πιστεύεις. Δεν θέλω να μου λες ότι λεφτά υπάρχουν. Δεν θέλω να διαβάζω τα ίδια κωλονέα στην εφημερίδα κάθε γαμημένη Κυριακή. Ούτε τις προκατασκευασμένες στατιστικές του Αλμούνια και του κάθε εθνοφρουρού.
Δεν με νοιάζει ο ανασχηματισμός, η υποψηφιότητα του Μαντούβαλου και το βόλεμα του παιδοβούβαλου. Δεν θέλω να ακούσω τις αντιπροτάσεις και τις σι χαμένες κατηγορίες. Δεν θέλω να βλέπω να κοροϊδεύουν τους Χιλιανούς ανθρακωρύχους και τους Πακιστανούς άστεγους και να μην κάνω τίποτα. Δεν μπορώ να ανάγω την απαγόρευση του καπνίσματος σαν εθνικό θέμα μείζονος σημασίας. Δεν θέλω να θυμάμαι ότι μου παν σ'αγαπώ και πλέον δεν θέλουν να με ξέρουν. Γενικά μπούχτισα όπως μπουχτίζω και κάθε Σεπτέμβριο: όταν ήμουν πιτσιρικάς αποκαρδιωνόμουν με την επιστροφή στο σχολείο, μετέπειτα ξενέρωνα με την επιστροφή σε κάθε είδους νόρμας. Πέρυσι μου ζήταγαν να βαράω προσοχές σε καραβανάδες, φέτος βαράω στο σύστημα. Que Sera, Sera.

Σκέψου πόσο δυνατό είναι το φαρμάκι που μας ποτίζουν που φεύγεις για διακοπές και αισθάνεσαι άβολα που αφήνεις έστω και για λίγο τα συνηθισμένα. Σου φαίνεται παράξενο να ζεις και να αναπνέεις ελεύθερα χωρίς αντιδιαστολές και έγνοιες. Και πάνω που συνηθίζεις πρέπει να επιστρέψεις πίσω στα ίδια. Άτιμο πράγμα ο Σεπτέμβριος σου λέω.

Υ.Γ: Όποιος πετάει χάμω τα τσιγάρα του (και ειδικώς στις παραλίες) είναι ΧΟΝΤΡΟΜΑΛΑΚΑΣ. Και βρομιάρης Αφιερωμένο. Φχαριστώ.