Κυριακή, Αυγούστου 27, 2006

Αυτοσχεδιασμός...

Τις προάλλες είχα μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον Θωμά (κατά blog-oκόσμο lukulius). Μου είπε την ιστορία ενός φίλου του δικηγόρου, όπου παράλληλα σπούδαζε στην δραματική σχολή του Αθερίδη. Κάποια στιγμή κατέληξε λοιπόν να τα παρατήσει γιατί δεν έβρισκε χρόνο. Και παρά ήτανε πεζή η δικηγορία για αυτόν ώστε τελικά κατέληξε να γίνει σχεδιαστής επιτραπέζιων παιχνιδιών στο εξωτερικό. Θεός ο τύπος.

Την ιστορία την μοιράστηκε, γιατί του είπα πάνω στην κουβέντα μας, ότι μου φαίνεται ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα η προοπτική σπουδών σε μια δραματική σχολή. Δεν φάνηκε να τον ξάφνιασε η ανακοίνωση μου αυτή πάντως. Με ρώτησε αν πιστεύω ότι θα είμαι καλός και αν έχω κόμπλεξ με τον κόσμο. Και καταλήξαμε να κάνουμε αυτοσχεδιασμούς, όπως έκανε ο φίλος του όταν παρακολουθούσε μαθήματα εκεί.

Τι είναι αυτοσχεδιασμός; Πολύ απλά παίρνεις 2-3 άτομα, και τους ζητάς να βρεθούν σε μια κατάσταση. Δεν τους δίνεις λόγια, δεν τους καθοδηγείς να φέρουν την τροπή κάπως και τους δίνεις μόνο βασικά στοιχεία του χαρακτήρα που υποδύονται. Απλά κυλάει όπως θα το χειριστούν. Μου φάνηκε πραγματικά ενδιαφέρον. Και έτσι με έβαλε στο τριπάκι.

Ο Θωμάς λοιπόν, για τις ανάγκες του αυτοσχεδιασμού μας θα έκανε την νοικοκυρά που πετάει άτσαλα τα σκουπίδια της, χύνοντας αρκετά παραέξω. Εγώ θα ήμουν ο ευσυνείδητος περαστικός πολίτης που θα της έκανε παρατήρηση.

Ok, απέτυχα παταγωδώς. Ο Θωμάς με 1.80φεύγα ύψος, τζινάκι, t-shirt να κάνει ότι αδειάζει σακούλες σκουπιδιών μέσα σε καφετέρια με την μουσική να παίζει αφύσικα δυνατά. Ανταλλάξαμε κάποιες προτάσεις βέβαια («Τι κάνεις εκεί μωρή; Τα αδειάζεις όλα χάμω», «Κοίτα την δουλειά σου άνθρωπε μου!»), αλλά η αλήθεια είναι ότι βρέθηκα προ εκπλήξεως για την αμηχανία του πράγματος. Και την γελοιότητα του σκηνικού. Με όλα αυτά υπέθεσα ότι δεν θα τα κατάφερνα στον τομέα της υποκριτικής.

Βέβαια το βραδάκι που ξάπλωσα στο κρεβάτι, ξαναέγινα ταυτόχρονα και η νοικοκυρά και ο ευσυνείδητος. Και έφτιαξα μερικά πιο συνετά και πειστικά σκετσάκια. Ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα. Και ξαναείπα, λες να μου ταιριάζει;

Τρέμε Ντε Νίρο.

1 σχόλιο:

Unknown είπε...

σωστός!! ταίριαξε απίστευτα το συναίσθημα στον αυτοσχεδιαστικό τρόπο εξωστρέφειας της φαντασίας μου ώστε να νιώθω με αυτά που περιγράφεις! (έστω και 6 χρόνια μετά!) Σε τι φάση βρίσκεσαι τώρα αλήθεια?