Σκόνη και θρύψαλα

Εδώ και πέντε μέρες γίνονται έργα στον δρόμο που βρίσκεται το μαγαζί που δουλεύω. Ναι. Προεκλογικά έργα. Από αυτά που η ματαιοδοξία νοιώθει περήφανα μαζί τους. Οι ρυθμοί αποπεράτωσης βέβαια κυμαίνονται σε αστρονομικά χαμηλά επίπεδα. Πέντε εργάτες πίνουν τον καφέ τους χαζεύοντας την μεταμοντέρνα μόδα των σημερινών κοριτσακίων και ο έκτος έχει πάει να φάει βρώμικο. Σιγά μην το έτρωγε καθαρό με τέτοια σκόνη.
Πέρνω τα κλειδιά από την Χριστίνα και ανεβαίνω. Χαιδεύω τον παππού στα γρήγορα που ανταποδίδει τις χάρες βαριεστημένα και ξεκλειδώνω (σημείωση: ο παππούς είναι ένα γερασμένο σκυλί με απίστευτη μουσούδα με μουστάκια). Η σκόνη έχει κάνει ένα τεράστειο στρώμα πάνω στο παρκέ. Πάνω από το στρώμα έχει λίγη ακόμη σκόνη. Πέρνω μια ανάσα (όχι τόσο μεγάλη λόγω ανωτέρας βίας) και ανοίγω τα πρώτα τραπέζια στους πρώτους που έρχονται. Καθαρίζω τα αμάζευτα λίγο. Βλέπεις, θα ήταν τρομερή ατυχία να μην δουλεύει η ηλεκτρική σκούπα με τέτοιο σύννεφο σκόνης. Και είμαι άτυχος σήμερα.

Μίζερη μέρα. Λίγος κόσμος και δεν έχω παρέα εκτός από τον Νίκο, που πλέον έχω βεβαιωθεί ότι ο προορισμός του στην ζωή είναι να μου τρώει την μπαταρία από το ds. Αφού αποκαρδιώθηκε με τις επιδόσεις του φεύγει και αυτός. Με συντροφεύει ο Λόρδος Τζιμ του Κόνραντ. Ας είναι καλά η Κυριακάτικη. Λίγο ανίερο το βρίσκω αλλά είμαι στην αρχή ακόμα οπότε επιφυλάσσομαι. Έξω ο αέρας λυσσομανάει. Ακούω τους κόκκους τις σκόνης να ραπίζουν τις τζαμαρίες. Η πείνα με έχει θερίσει και δεν είναι κανείς γνωστός επάνω για να μου φέρει φαγητό. Βραδιάζει. Μέτριος κόσμος, μέτρια είσπραξη. Φεύγουν και οι τελευταίοι. Κλείνω φώτα, κάνω ταμείο και τελικά κλειδώνω. Πριν κατέβω παρατηρώ ότι έχει τελειώσει η ασφαλτόστρωση. Η βελτίωση είναι πασιφανής. Αλλά εμένα μου διαφεύγει πανηγυρικά. Μάλλον σε χειρότερη κατάσταση είναι ο δρόμος τώρα που το ξανασκέφτομαι. Λογικό. Και προεκλογικό.

Άλλωστε στις εκλογές δεν έχει σημασία τι θυμάσαι αλλά τι είσαι διατεθειμένος να ξεχάσεις.