Κ.

Ο Κ. είναι όπως και οι περισσότεροι από εμάς παρεξηγήσιμος. Έχει την στόφα ατόμου που δεν σηκώνει πολλά-πολλά. Κάτω από την επιφάνεια όμως κρύβετε η καρδιά ενός μικρού παιδιού. Η πρώτη εντύπωση που αποκόμιζες γνωρίζοντας τον, ήταν ότι πρόκειται για έναν κενό, ακοινώνητο, λιγομήλιτο και αδιάφορο άνθρωπο. Ή θα τον αντιπαθούσες ή θα σου έβγαζε κάτι πολύ ουδέτερο και ψυχρό. Αν για κάποιον λόγο δεν σε απωθούσε αυτή η συμπεριφορά, θα διαπίστωνες ότι πρόκειται για άνθρωπο με πάθη, με δίψα για ζωή και νέες εμπειρίες. Χαρούμενος συνήθως και μελαγχολικός λιγότερο συχνά, με σκοπό να κάνει ευτυχισμένους όσους αγαπά. Σίγουρα πληγωμένος και σημαδεμένος από την ζωή αλλά χωρίς αισθήματα απαξίωσης και προκατάληψης για κανέναν. Νοιώθει ξεχωριστός και ταυτόχρονα μηδαμινός στο σύνολο του. Σε κοιτάει στα μάτια όταν μιλάς. Μπορεί να μην λαμβάνεις αντιδράσεις και σχόλια όταν μιλάς, αλλά να είσαι σίγουρος σε ακούει καλά. Και μπαίνει στην θέση σου και σε νοιώθει.

Ο Κ. φοβάται παραπάνω από το κανονικό τις αλλαγές στην ζωή του. Έχει πάντως εκλάμψεις που και που. Τολμά. Και στο τέλος μετανιώνει οικτρά.

Μήπως είμαι εγώ ο Κ.;