Κυριακή, Ιουλίου 30, 2006

Αγάπη είναι...

Μπορώ να έχω για λίγο την προσοχή του πλανήτη;

Ευχαριστώ. Θέλω από εσάς να σηκώσετε το χέρι σας αν νοιώθετε ότι με αγαπάτε.

Ωραία. Αραιώσαμε πολύ. Εσένα μάνα δεν σε χρειάζομαι εδώ. Ξέρω το μέγεθος της αγάπης σου και χωρίς αυτήν και την υπομονή σου να με καθοδηγεί και να με διδάσκει δεν θα ήμουν σήμερα αυτό που έγινα. Σου χρωστάω τα πάντα και σε ευχαριστώ. Αλλά είναι διαφορετική συνεστίαση αυτή.

Ας είμαστε ειλικρινείς. Μερικοί από εσάς σηκώσατε βεβιασμένα το χέρι σας. Ίσως για να μην πληγωθώ, ίσως γιατί εκτιμήσατε υπερβολικά τα συναισθήματα σας ή ακόμα επειδή πιστεύετε ότι πρέπει να ανταποδώσετε. Δεν πειράζει. Απλά δεν είναι η θέση σας εδώ. No hard feelings. Με συμπαθείτε και με γουστάρετε όπως και εγώ εσάς. Ok και αυτό. Η έξοδος για σας είναι από κει.

Μείναμε ελάχιστοι. Μας έφυγαν και οι γυναίκες. Βλέπω κάποιους λίγους συγγενείς στο βάθος. Πρέπει να παραδεχθούμε ότι είναι βεβιασμένη και λίγο εξαναγκασμένη η σχέση μας όμως. Σίγουρα δεν πάει να πει ότι είναι καταδικασμένες οι συγγενικές σχέσεις να πετυχαίνουν. Αλλά για σκεφτείτε λίγο. Αν δεν είμαστε συγγενείς και συναντιόμασταν στην ζωή θα κάναμε πράγματι χωρίο; Θα ερχόμασταν κοντά; Ήμασταν δέσμιοι να πιέσουμε τις επαφές μας να πετύχουν λόγω αίματος. Και πέτυχαν σίγουρα. Σας αγαπώ και το πιστεύω ότι με αγαπάτε και εσείς. Και συγνώμη αν κάποιες φορές δεν σας ανοίγομαι ολοκληρωτικά. Αλλά δεν λειτουργώ πάντα σωστά. Συμπέρασμα : Σας ευχαριστώ που είστε εδώ αλλά δεν είστε το είδος αγάπης που ψάχνω τώρα.

Δύο-τρεις καλούς φίλους βλέπω. Τους κολλητούς. Λυπάμαι παιδιά, αλλά σήμερα η διάθεση μου δεν είναι πολύ καλά. Θα τα πούμε από αύριο. Ελπίζω να μην σας χάσω ποτέ αλλά έχω χάσει ήδη αρκετούς ανθρώπους που δεν το περίμενα.

Και έτσι μείναμε οι δύο μας. Εγώ και εγώ. Που αγαπιόμαστε και μισιόμαστε θανάσιμα. Μαζί μέχρι την τελευταία μας ανάσα. Με τα καλά και τα άσχημα μας. Πληγώνει συχνά ο ένας τον άλλο. Αλλά βρίσκει και παρηγοριά στα δύσκολα, στο πρόσωπο του άλλου ο καθένας.

Αυτό που θέλω από εσένα είναι να με αγαπάς χωρίς να με πνίγεις. Να με αφήνεις ελεύθερο σε νέα πράγματα, να έχεις ανοιχτό μυαλό. Να τα δίνεις όλα και να ζεις την στιγμή μαζί μου. Να μην φοβάσαι ποτέ δίπλα μου. Να είσαι δημιουργικός και θετικός στο αύριο. Βαρέθηκα την μιζέρια που βγάζεις τελευταία. Θέλω να κάνεις χαρούμενους όσους με περιστοιχίζουν. Ζητώ το παιδί που ήσουν. Δεν θέλω να γίνεις κακέκτυπο. Πάντα να μου χαρίζεις το 100% σου και να μην με κρατάς εσώκλειστο στους τοίχους που έχεις φτιάξει για να προστατεύεσαι.

Ξέρω. Ζητάω πολλά. Σε στεναχωρώ. Αλλά είναι γνωστό :

Όποιος αγαπάει πονάει.

2 σχόλια:

Καπετάνισσα είπε...

Μες στη ψυχή μου είσαι...

Να του δίνεις χάδια εκείνου, του τελευταίου.
Συχνότερα από χαστούκια...

Βάζε τον και στους ήλιους και στα φεγγάρια σου.
Έτσι κι αλλιώς το φως, ξεχύνεται απ'τα σκοτάδια.

Ανώνυμος είπε...

Ελπίζω σήμερα να πέρασε.

Μην επικοινωνείς με τον εαυτό σου με αυτόν τον τρόπο, κάντο με άλλους καλύτερα. Και please μην είσαι τόσο αυστηρός στα κριτήρια σου με τους γύρω σου. Θα χάσεις και συ και αυτοί. Believe me.