Ice tea

Σήμερα ήρθα αντιμέτωπος με μια εκ των πολλών φοβιών μου, με ασήμαντη αφορμή είναι αλήθεια. Μ’ αρέσει τελικά περισσότερο το Ice tea ροδάκινο. Πάντα έτρεφα ιδιαίτερη προτίμηση στο λεμόνι. Το έβρισκα πιο δροσερό και με σωστή ισορροπία ξινού-γλυκού. Δεν ήταν ότι δεν είχα δοκιμάσει το ροδάκινο. Όχι, το είχα δοκιμάσει και το είχα απορρίψει πανηγυρικά. Για αλλαγή όμως πήρα 2-3 φορές τώρα πρόσφατα ροδάκινο. Και ως δια μαγείας το βρήκα μακράν πιο ποιοτικό από το Lemon. Με κάλυψε. Κομμένο το λεμόνι.

Δεν έχω φοβία ότι με κυνηγάνε εμφιαλωμένα κουτάκια ice tea. Όχι συνειδητά τουλάχιστον. Αυτό που με τρομάζει είναι κατά πόσο μεταβάλλονται τα θέλω και τα πιστεύω μας. Και στην περίπτωση του Ice tea έχω την ευχέρεια να αλλάζω τις επιθυμίες μου. Στην ανάγκη πίνω coca cola. Με κάτι όμως που θα στηρίξω χρόνο, κόπο και ελπίδες για να διαπιστώσω στο μέλλον ότι δεν με καλύπτει, ότι υπάρχει κάποια πτυχή του που με ξενερώνει απίστευτα ή ότι βρίσκεται το Χ ενδεχόμενο που μου προσφέρει περισσότερα ή είναι πιο ευχάριστη επιλογή; Τι γίνεται σε αυτή την περίπτωση; Τι συμβαίνει όταν δεν είναι αρκετό αυτό που ζεις; Αυτό που σε έκανε χαρούμενο εκ τον προτέρων;

Ξαναγυρνάς στο μηδέν ή συνεχίζεις στωικά. Γιατί οι επιλογές μου να με θέτουν δέσμιο σε μια μόνο πιθανή μελλοντική ζωή; Γιατί να κάνουμε μια δουλεία, να έχουμε σταθερά κριτήρια στους ανθρώπους που διαλέγουμε και γιατί να ζούμε μια ζωή; Πως αφήσαμε τη ζωή μας να γίνει υποχείριο των χρημάτων και της φήμης; Αν αλλάζουν οι επιθυμίες μας γιατί πιέζουμε τον εαυτό μας να μείνει προσκολλημένος στα σίγουρα; Είναι αυτό υγιής συμπεριφορά σε ένα σύμπαν που φτιάχτηκε από αστρόσκονη κατά τύχη;

Αλλάζουμε στο φινάλε ή με πειράζει το ice tea;