Δευτέρα, Μαρτίου 30, 2009

Χρόνια πολλά μωρό μου….

…για τα γενΑΘΛΙΑ σου! 25 συναπτά έτη βαραίνουν τους ώμους μου από αύριο, δεν είναι και λίγα, δεν τα λες όμως και πολλά, τα σημάδια τους είναι κάτι παραπάνω από εμφανή μια ή άλλη. Το μαλλί αραιώνει, οι ρυτίδες εξαπλώνονται κάτω από τα μάτια, τα πνευμόνια συγκρατούν πλέον πάμπολλα στρώματα πίσσας και νικοτίνης, οι αντοχές μειώνονται μέρα με την μέρα, η σκέψη αδυνατίζει, η υπομονή εξαντλήθηκε και το νεύρο με το οποίο γεννιόμαστε όταν βγαίνουμε από την μήτρα, χαλαρώνει και αφήνει πεδίο ελεύθερο στον συμβιβασμό και στην ανεκτικότητα. Εν συντομία, το εγχείρημα πέτυχε, σκοτώσατε και σε μένα το παιδί που ήμουν. Τέλος η κάθε μορφής αθωότητα, τέλος η προσμονή, η έκπληξη και το μυστήριο. Πανικός και αβεβαιότητα σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας, έγινα ο τυπικός 60άρης εικοσιπεντάχρονος της γενιάς μου, δεν περιμένω τίποτα και δεν έχω όρεξη και για τίποτα. Είμαι η σημαία της σήψης και της παρακμής που παράγει ο χρόνος και η κώλο-κοινωνία. Προσκυνήστε με ακόλουθοι μου, εγκλωβιστήκαμε στα σκατά και στο χωροχρόνο, σκατοχωροχρόνος.

221ΚΣ.