Σάββατο, Δεκεμβρίου 06, 2008

Ε.Σ

Δεν υπάρχει λογική, χρόνος και αξιοπρέπεια, τα πάντα ανυπόστατα, ένα άσχημο όνειρο μα κάποια στιγμή αντιλαμβάνεσαι ότι είναι πραγματικό. Η προσωπικότης θεωρείται αμελητέο χαρακτηριστικό για τον οπλίτη και οι μέρες κυλούν βασανιστικά αργά για σένα και για τα αδέρφια σου.

Απαλεψιές σε όλο τις το μεγαλείο. Θέλω να ξυπνήσω σε έναν χρόνο από τώρα παρακαλώ

Κυριακή, Νοεμβρίου 09, 2008

Goodbye and thanks for all the fish

Έλεγα να γράψω ένα αποχαιρετιστήριο μήνυμα για φίλους και γνωστούς... Περιττό το βρίσκω τελικά, το έγραψαν πριν από 10 χρόνια οι Active Member για μένα



Σας χαιρετώ λοιπόν με μια βαθιά υπόκλιση σεβασμού. Δεν είμαι μόνος σίγουρα, μου πήρε απλά καιρό να καταλάβω κάτι που μου φαντάζει τόσο προφανές τώρα: Τον πόνο σου τον λες παντού, λίγοι τον αντιλαμβάνονται και κανένας δεν τον νοιώθει. Είναι ολόδικος σου, φυλακτό για να σε προσέχει.

Φιλιά, τα λέμε όποτε και αν :)

Κυριακή, Νοεμβρίου 02, 2008

WTF?

Τι θέλει να πει ο ποιητής; Ψυχραιμίααααααα

Τρίτη, Οκτωβρίου 14, 2008

Amelie

Αν τα όνειρα μου ήταν ταινία, θα ήθελα να είναι το Amelie...

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 26, 2008

Nobody expects nobody

Μετά από το χαρούμενο διάλειμμα και την ανάλαφρη διάθεση που χαρακτήριζε τα προγενέστερα posts, περνάμε σε φιλοσοφικές αναλύσεις που τόσο αρέσκεται να διατυπώνει στο εν λόγω ιστολόγιο (κατά το πελατολόγιο) ο γράφων. Αναλίσκει που αναλίσκει το μικρό του μυαλουδάκι σε αυτές, ας τις ρημαδογράψει και κάπου για να μην χωθούν σε κάνα μετωπικό λοβό και άντε να τις ξεθάψεις μετά (πρώτος διάδρομος όπως μπαίνεις στην κρανιακή κοιλότητα αριστερά, βρες την αρχειοθήκη με αριθμό 5, αυτή που είναι από ξύλο καρυδιάς μωρέ, ε μέτρα από πάνω το τρίτο ράφι, από πάνω είπαμε ζώο, τσάκω τον φάκελο παιδικές ανασφάλειες, καρτέλα «σύνδρομο έπαρσης», α μπράβο, αυτός είσαι, κωλοχανείο το χούμε κάνει εδώ μέσα, όπου βρείτε τα πετάτε μου φαίνεται, τι δουλειά έχουν εδώ τόσο εξαίρετες σκέψεις;)

σ.σ: μια διαπίστωση που μου προέκυψε κατά την συγγραφή της προηγούμενης ακατάληπτης ασυναρτησίας (η οποία διαπίστωση όμως δεν υπολείπεται σπουδαιότητας συγκρινόμενη με αυτές που θα ακολουθήσουν στην πορεία του κειμένου) – Η λοβιτούρα βγαίνει από τον λοβό; Ερμηνευτικά εννοώ. Βγάζει νόημα γιατί όλοι στην κομπίνα έχουν το μυαλό τους. Από την άλλη λοβός είναι και η σποροθήκη στην Βοτανολογία, επομένως η απάτη βγαίνει από τον σπόρο μέσα; Δεν στέκει.

Αγνοήστε την προηγούμενη παράγραφο

…ή μάλλον όχι.


Λοιπόν… υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων: αυτοί που νοιάζονται και αυτοί που δεν νοιάζονται.
Όχι, δεν ακούγεται σωστό αυτό. Πάμε πάλι.
- Υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων: αυτοί που νοιάζονται όχι γενικά αλλά για συγκεκριμένα πράγματα στον μικρόκοσμο τους και αυτοί που δεν δίνουν δεκάρα για τίποτα.
Πολύ απόλυτο και πάλι όμως ρε γαμώτο. Για να δούμε τώρα.
- Δύο είδη ανθρώπων: αυτοί για τους οποίους νοιάζεσαι και αυτοί που σε αφήνουν παντελώς αδιάφορο.
Φοβερό. Κάτι μας είπες τώρα…
- Είτε σε νοιάζει είτε όχι, πάντα θα υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων. Το ένα θα ζει εις βάρος του άλλου. Ενίοτε όμως νοιώθουν δυσφορία και τα δύο και αυτό ονομάζεται ισορροπία. Δεν ονομάζεται;

Και κλείνουμε με το εξής:
«Όποιος από της ψυχής τα τρίσβαθα θέλει να είναι δίκαιος, ακόμα και το ψέμα το μεταπλάθει σε ανθρωπιά.»

Ωραίο το προηγούμενο ε; Δεν είναι δικό μου ρε γαμώτι…

Α θυμήθηκα και το άλλο: Υπάρχουν 10 είδη ανθρώπων, αυτοί που ξέρουν το δυαδικό σύστημα και αυτοί που δεν το ξέρουν.

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 24, 2008

Εντάξει τώρα;

Όταν σε πιάσει πυρετός κατακαλόκαιρο, γνωρίζεις φυσικά ότι όλοι βγάζουν την μπέμπελη ενώ εσύ ακόμα και κάτω από κουβέρτα νοιώθεις πολικό ψύχος. Κρυώνεις παρόλο που ξέρεις τον παραλογισμό του πράγματος. Σαν ασθενής, όσο και να αντιλαμβάνεσαι ότι κάνει ζέστη θα συνεχίζεις να τουρτουρίζεις στα σκεπάσματα. Χρειάζεσαι λίγη ανάρρωση για να ορθοποδήσεις και να βρεις την θερμοκρασία σου.
Με καταλάβατε τώρα αδέρφια μου;

(Με αφορμή μια χθεσινή κουβέντα.-)

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 23, 2008

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 22, 2008

Νύχτες

Χαζεύω με μια μπύρα στο χέρι, που είμαι; Μουσική πολλών ντεσιμπέλ τρυπάει τα αυτιά μου, τριβελίζει τον νωτιαίο μυελό μου, μηχανικά τα άκρα πιάνουν τον ρυθμό, συμβιβάζονται και αυτά στο παραμύθι αυτό που χυδαία ονόμασαν κάποιοι διασκέδαση, κοιτάω στο πανί, χρώματα έντονα σε υψηλή αντίθεση αποτυπώνονται πάνω του από τον προβολέα, video clip μιας gay μπάντας ντυμένης σαμουράι, γραντζουνάνε κιθάρες και σπαθιά κατάνα εναλλάξ, προσποιούνται ότι δίνουν μάχη θανάτου, το μόνο που βλέπω να πεθαίνει είναι παντός είδους αισθητική, για την μουσική φυσικά ούτε καν λόγος, μαύρο ανιαρό χάλι. Μέχρι και την τέχνη κατεδαφίζουν μέρα με την μέρα, σημεία των καιρών, όλα σαπίζουν και όλα ξαναγεννιούνται πιο σάπια, έφτασαν οι έσχατοι χρόνοι και η βασιλεία των Θεών, α ναι ξέχασα, δεν πιστεύω, δηλαδή πιστεύω αλλά μόνο όταν με συμφέρει, έτσι πράττουμε όλοι άλλωστε. Ακόμα κρατάω την μπύρα μου, δεν με θυμάμαι χωρίς αυτήν, η τέλεια προέκταση του χεριού μου, ίσως να γεννήθηκα μάλιστα και με αυτήν, το ιδανικό αναισθητικό του νου, πίνω για να ξεχάσω, το ίδιο κάνουν όλοι μα δυστυχώς με εμένα δεν λειτουργεί έτσι, όλα χαραγμένα με ανεξίτηλο κόκκινο στυλό, πιο πολύ σε μουτζούρες και ασυναρτησίες μου κάνουν, τίποτα δεν βγάζει νόημα πια.

Και έτσι προσπαθείς να αλαφρύνεις την σύγχυση σου στην παρέα σου, αύριο δεν γνωρίζεις αν θα τους έχεις, αν θα σε ανέχονται ή αν θα σε μισούνε, λες δυο-τρείς λέξεις έτσι για να τις πεις, να σπάσεις την μαύρη παγωμάρα που ψύχει την καρδιά σου, δεν βγάζεις άκρη, κανείς δεν σε καταλαβαίνει αλλά σάμπως καταλαβαίνεις και εσύ κανέναν; Παρέα είναι το μεσοδιάστημα που ακολουθεί μέχρι να γνωρίσεις καινούργιους ανθρώπους, θα μπουν και αυτοί μες την ζωή και στο σπίτι σου, θα δώσουν ένα παροδικό νόημα και σκοπό, μια όαση χαράς και ευχαρίστησης ίσως και μια ωραία πρωία, χαράματα προς την ανατολή του ηλίου για την ακρίβεια θα σε διαγράψουν αν δεν προλάβεις να τους σβήσεις πρώτος εσύ, δίχως αφορμή και αιτία αλλά ακόμα και να υπάρχει είναι σίγουρα σαχλή, η ζωή είναι πολύ μικρή για να κρατάς μίσος, όλοι είμαστε μια χαρά παιδιά, απλά δέσμιοι των παθών μας, όλοι φυλακισμένοι με αλυσίδα στην μέση, το άκρο της είναι αγκυροβολημένο σε πυλώνα, το μήκος της αλυσίδας διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο, μέχρι εκεί φτάνεις κύριος και μέχρι εκεί είναι το εύρος σκέψης του καθενός, ως εκεί αντιλαμβάνεται και δεν βλέπει παραπέρα, τι να κάνουμε τώρα; Δεν χάθηκε ο κόσμος, καλή καρδιά πάνω από όλα.


Και στέκεται ακόμα εκεί, σαστισμένο το βλέμμα του στο πανί που συνεχίζει αδιαμαρτύρητα να ζωγραφίζεται με ότι του πετάνε απάνω, ρίχνει που και που διερευνητικές ματιές στον περίγυρο του μπας και αποκωδικοποιήσει συμπεριφορές και ξεροκαταλάβει τίποτα, τι κάνει τόσος κόσμος μέσα στην κάπνα και στην βαβούρα, τι σιγοκαίει στην ψυχή του οποιουδήποτε, λες να σκέφτεται κάποιος/α όπως και αυτός; Άραγε ποίος από αυτούς διασκεδάζει με την πλήρη σημασιολογία της λέξης, ποίος χάνει τα λογικά του, ποίος πληρώνεται με 600€, ποίος χρωστάει στεγαστικό, υπάρχει κανείς που θέλει να ξεχάσει την οικογένεια του ή που βαράει τα παιδιά του; αυτή η ομορφούλα θα κάνει σεξ μετά; ο καραφλός εκεί πέρα που σιγοτραγουδάει από τι κουμάσι γυναίκα υποφέρει; ο χάνος αυτός που χορεύει άτσαλα και ανεπίδεκτα τι παιδικό τραύμα έχει; Εν ολίγοις: γιατί πίνουνε; Από τι τρέχουν να ξεφύγουν;


Το μυαλό μου ταξιδεύει σε αυτήν και εκείνην, η έγνοια είναι θηλυκού γένους, ένα αιδοίο πάντα θα την γεννάει και αυτήν, τι τα θες, όλα σκατά, ευτυχώς δεν πιστεύω στην μοίρα, άμα πίστευα ίσως να είχα ήδη αυτοκτονήσει, ποτέ δεν είναι πάντως αργά για να αλλάξεις γνώμη, άλλωστε η ζωή έχει γίνει σαν φαγητό φοιτητικής εστίας, τρως ότι σου σερβίρουν, το τιγκάρεις αλάτι να πάρει γεύση, εις μάτην, η ματαιοδοξία θα σε φάει. Πληρώνω ένα ποτό που δεν μ’ αρέσει, σε ένα μαγαζί που δεν μ’ αρέσει για να ακούω μουσική που δεν μ’ αρέσει. Σάμπως και ξέρω πια και τι μ’ αρέσει, όλα γκρίζα και στυφά, βουβές νότες σε μια ξεκούρδιστη συγχορδία, οι συνθέτες της είμαστε εγώ, εσύ, όλοι μας.

Πληρώνω το ποτό, μαζεύεις τα ρέστα και τα τσιγάρα σου, παίρνει τον δρόμο του γυρισμού στο σπίτι, κλείνω τα μάτια μα ο ύπνος δεν είναι γαλήνιος.

Πέμπτη, Αυγούστου 21, 2008

Επίλογος

...και δεν είναι ευχάριστος

Παρασκευή, Ιουλίου 11, 2008

Facts

Μερικά χρήσιμα συμπεράσματα στα οποία κατέληξα πρόσφατα (αναγράφονται χωρίς θεματική σειρά, χωρίς επεξήγηση, χωρίς φόβο και πάθος κ.τ.λ.)


#1 Αντιπολίτευση στην χώρα κατά πως φαίνεται κάνει η General Electric.

#2 Δώσαμε στον κόσμο τα φώτα του πολιτισμού και μείς μείναμε με κεριά και ρεσό.

#3 Δεν υπάρχει μεγαλύτερο κίνητρο από τα κληρονομικά για να ξαναβρεθεί το συγγενολόι. Οι αψιμαχίες και τα πηγαδάκια θεωρούνται μάλιστα σίγουρο χαρτί.

#4 Έβλεπα τις προάλλες Ρετιρέ (oh yes) και έβγαλε ο Ιάσωνας την Ελένη για καφέ. Σαν γνήσιος τζέντλεμαν, πλήρωσε αυτός την λυπητερή. Για δύο φραπέδες έσκασε 300 ολόκληρες δραχμές. Δεδομένου ότι ο βασικός την περίοδο προβολής της cult σειράς ανερχόταν γύρω στις 140.000 δραχμές, με απλά μαθηματικά τώρα που ο καφές κάνει περίπου 3,5 ευρώ σε μια τυπική καφετερία (1.192 δρχ.), ο μισθός ενός ανειδικεύτου εργαζομένου θα έπρεπε να ισοδυναμούσε με 1.112.533 δρχ. ή 3.174 ευρώ ή το ενοίκιο ενός καταστήματος 115τ.μ στην Βάρη (αυτό μου έβγαλε το Google πρώτο-πρώτο: εσείς κάντε τα ότι νομίζετε). Αν χρησιμοποιήσουμε την γνωστή και αγαπητή μέθοδο των τριών και σε άλλα βασικά αγαθά πρώτης ανάγκης, πάντα θα έχουμε σαν αποτέλεσμα ετήσιο εισόδημα κατά πολύ χαμηλότερο με αυτό ενός μεγαλέμπορού ναρκωτικών ή βουλευτή (το ένα δεν αναιρεί το άλλο φυσικά).

#5 Ο Άκης στα αυγά του δεν κάνει υποχωρήσεις. Προτιμά να τα βράζει χρησιμοποιώντας την τελευταία λέξη της τεχνολογίας.

#6 Ο πιο σίγουρος τρόπος για να αυτοκτονήσεις είναι να πέσεις από τον τέταρτο όροφο. Προσοχή όμως γιατί, όσοι είναι πάνω από 150 κιλά ενδέχεται να δημιουργήσουν (προσωρινά) πολιτική κρίση χωρίς το επιθυμητό αποτέλεσμα.

#7 Η ευθιξία και το φιλότιμο δεν συμβαδίζουν με την πολιτική. Τσίπρα έχουμε, η τσίπα όμως αγνοείται.

#8 Ποτέ ξανά δεν ένοιωσα τόσο έντονα το πόσο μόνος και ανυπεράσπιστος αισθάνεται ο κόσμος. Ο μέσος όρος ζωής αυξάνεται, οι έννοιες που δίνουν νόημα στην ύπαρξη όμως αδυνατίζουν μέρα με την μέρα.

#9 Σε πρόσφατη ορκωμοσία που πραγματοποιήθηκε στο τμήμα Η/Υ/Σ των ΤΕΙ ΠΕΙΡΑΙΑ, ο προϊστάμενος του τμήματος ενημέρωσε με περηφάνια τους γονείς των αποφοίτων ότι μόνο το 35% των σπουδαστών καταφέρνει και παίρνει στα χέρια του πτυχίο. Για το υπόλοιπο 65% δεν έγινε ούτε λόγος και ουδείς διερωτήθηκε αν υπάρχουν ευθύνες που τα παιδιά αυτά απλά εγκαταλείπουν τον στόχο τους. Φυσικά θέμα ακατάρτιστου προσωπικού, ελλιπών πόρων και μηδαμινού κινήτρου δεν τίθεται. Απλά η ολότητα του 65% είναι αλήτες, τεμπέληδες και ξέρουν μόνο να τρώνε τα λεφτά του μπαμπά. Και ανάμεσα στο 35% δεν υπάρχουν κωλογλύφτες, βολεψάκιδες και χαφίεδες. Τα σέβη μου για το τμήμα σας (μου) κ. προϊστάμενε.

#10 Ούτε τα προσχήματα πλέον δεν χρειάζεται να κρατάνε.

#11 Θα χυθεί άπλετο φως και θα μπει και το μαχαίρι στο κόκαλο συνάμα.

#12 Το οκτάωρο έγινε μύθος και η σύνταξη θρύλος.

#13 Αν βρεθώ ανάμεσα σε μια σύναξη γυναικών και περιαυτολογήσω με διθυραμβικές δηλώσεις για το μέγεθος του ανδρικού μου μορίου, ενδεχομένως κάποιες να με πιστέψουν. Υποθετικά μιλώντας, ας πούμε ότι με κάποια βγάζω τα μάτια μου. Την επόμενη φορά που θα χρησιμοποιήσω το ίδιο λογύδριο, είναι σίγουρο ότι δεν θα έχει την επιθυμητή επίδραση επάνω της.

Αντιστρόφως ανάλογα λειτουργεί το εκλογικό σώμα.

#14 Η καλύτερη ατάκα για καμάκι λέγεται όταν βρίσκεσαι μέσα σε κάμπριο αμάξι. Δεν έχει καμία απολύτως σημασία το τι θα αρθρώσεις.

#15 Μέχρι και ο Λιάπης που ο εγκέφαλος του έχει μέγεθος κρόκου αυγού μας έγινε μάγκας. Σκάνδαλο θα θεωρείται πλέον να μην εμπλέκεσαι με την Siemens.

#16 Ο Άνθιμος ας ξυρίσει το μούσι. Και ας πάρει και λίγο το μουστάκι στις γωνίες.

#17 Τώρα που αποκαλύφθηκε και η υπόθεση με το ντόπινγκ και τον Ιακώβου, θα είμαστε υπερήφανοι μόνο για την χοληστερίνη μας

#18 Υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις. Σιωπηρές όμως.

Δευτέρα, Ιουνίου 30, 2008

Σήμερα ήρθε το καλοκαίρι

Στιγμιότυπο από την τελετή έναρξης της διοργάνωσης Πολιτισμικό Καλοκαίρι 2008.

Παρασκευή, Μαΐου 02, 2008

Δευτέρα, Απριλίου 21, 2008

Τρίτη, Απριλίου 15, 2008

Μεγάλες κουβέντες...

Οι άνθρωποι είναι σαν τα μαχαίρια. Είτε θα κόβουν φιλάρεσκα την φέτα του ψωμιού, είτε θα γλιστρούν μέσα σε καυτή σάρκα.

Οποιαδήποτε άλλη μοίρα για το μαχαίρι είναι ανώφελη και επομένως ατυχής και άπονη. Ένα μαχαίρι που δεν κόβει, είναι καταδικασμένο σε μόνιμη δυστυχία

Η συμβουλή μου σε εσάς λοιπόν , είναι να έχετε την λάμα σας πάντα ακονισμένη.

Τάδε έφη Νεκταρτούστρα

Τετάρτη, Απριλίου 09, 2008

Ερώτηση

"Παιδάκι μου εσύ έχεις όλη την ζωή σου μπροστά σου"

Και πίσω μου το κενό. Πως θα ξεφύγω τώρα για πείτε μου;

Τρίτη, Μαρτίου 25, 2008

Απεργούμε

επ αόριστον...

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 18, 2008

Εκπτώσεις

Οι μπάτσοι πουλάν την ηρωίνη, οι δημοσιογράφοι DVD, οι γενικοί γραμματείς υπουργείων διορισμό σε 35άρες παρτόλες, οι δικηγόροι φοβέρα και οι ιερωμένοι mms με την σωρό του Χριστόδουλου σε zoom x4. Όλα σε τιμή ευκαιρίας. Πάρε, πάρεεεεε.

Ο Καραμανλής όσο πάει μου θυμίζει όλο και περισσότερο τον Θεό: Άφαντος και Ατάραχος παρά τα αίσχη που γίνονται, ενώ παράλληλα κάποιοι αφελείς εξακολουθούν να εναποθέτουν τις ελάχιστες ελπίδες τους στο πρόσωπο Του. Θεοί φυλάξει...

FUCK OTE