Οι άνθρωποι καλώς ή κακώς είναι (ως επί το πλείστον) σκεπτόμενα όντα. Και σαν σκεπτόμενα όντα, έχουν τα υπαρξιακά τους. Ποιoς είμαι, τι κάνω εδώ, πως δημιουργήθηκε ο κόσμος, υπάρχει Θεός, πότε θα γίνω μάνα και τα συναφή... Αυτά είναι το διασκεδαστικό κομμάτι της υπόθεσης. Συνήθως όμως υπάρχουν και τα ψυχοπλακώματα. Τα συμπτώματα πρώτοεμφανίζονται μάλλον στην εφηβεία. Εκεί λοιπόν συμβαίνει το εξής παράδοξο : Ζεις σε πόλη 4 εκατομμυρίων και όμως είσαι μόνος! Δεν σε πολυκαταλαβαίνουν, όλα σου φαίνονται στραβά και δεν γουστάρεις γενικά με ότι γίνεται.
ΚΑΙ ΕΔΩ ΛΟΙΠΟΝ ΣΤΟ ΚΟΜΒΙΚΟ ΑΥΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΑΡΧΙΖΕΙΣ ΝΑ ΣΧΗΜΑΤΙΖΕΙΣ ΑΠΟΨΗ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. Αρχίζεις να αισθάνεσαι ότι όλος ο κόσμος που σε περιτριγυρίζει είναι μαλάκας και συ ο έξυπνος που έχεις τις απαντήσεις. Όλοι ασχολούνται με τα επιφανειακά πράγματα, τι θα πηγαίνει με τα παπούτσια που φοράνε, που θα βγούνε το βράδυ στο Μπουρνάζι και τι ζελέ θα βάλουν στο μαλλί. Ενώ εσύ ξέρεις τι θέλεις... Αλλά ξέρεις όντως τι θέλεις;
Έτσι αλλάζεις τοποθέτηση και το ξανασκέφτεσαι. Τελικά εσύ είσαι ο μόνος μαλάκας και ο κόσμος είναι μια χαρά. Άλλωστε εσύ δεν περνάς καλά, εσύ νοιώθεις μόνος σου. Οι υπόλοιποι δείχνουν μια χαρά, διασκεδάζουν, βγαίνουν με τις κοπέλες τους, κάνουν χαβαλέ, μοστράρουν το αμάξι τους, μιλάνε για μπάλα και γυναίκες και γενικά ζούνε απροβλημάτιστοι...
Δεύτερο κομβικό σημείο : κάποια στιγμή βαριέσαι να αισθάνεσαι μαλάκας οπότε 2 είναι τα ενδεχόμενα - ή γυρνάς στην αρχική σου θεώρηση (ότι δηλαδή είσαι respect και οι υπόλοιποι for the festivals) ή ξεφεύγεις από την πλάνη και αγγίζεις την αλήθεια...
Ότι δηλαδή κι' αυτοί και συ είστε μαλάκες.
1 σχόλιο:
Πιθανότατα σχεδόν όλοι οι άνθρωποι περνάνε από το ίδιο -πρώτο- κομβικό σημείο, γιατί όμως πρέπει κάποιος οπωσδήποτε να'ναι οπωσδήποτε μαλάκας; Μάλλον επειδή δεν περάσαν όλοι την ίδια στιγμή :P
Όταν περάσεις απ'το δεύτερο κομβικό απλά συνηδητοποιείς ότι τελικά είμαστε όλοι γαμώ τα παιδιά :Ρ
Δημοσίευση σχολίου