Σκέφτομαι συχνά πόσο έχω αλλάξει τα τελευταία 3-4 χρόνια... Γνώρισα πολύ κόσμο, βγαίνω πιο συχνά τα βράδια, νοιώθω πιο χαλαρός με άγνωστο κόσμο, οι παρέες μου είναι πάντα μεγαλύτερες ηλικιακά από εμένα, παίζω massive online games, ξαναβρεθήκαμε με τα ξαδέρφια μου μετά από πολλά χρόνια και περνάμε καλά, μετακόμισα, πήρα psp και dsl, βάζω πουκάμισα και ξυρίζω το μούσι μου καλλιτεχνικά που και που, μετακόμισα, δουλεύω (ελάχιστα και όταν βρίσκω κάτι που μου ταιριάζει), βλέπω anime και κατεβάζω ταινίες, τα μουσικά μου ακούσματα έγιναν πιο σκληρά, γράφω σε αυτό το blog...
Και πιο συχνά σκέφτομαι ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα... Έχω τις ίδιες ανησυχίες, πονάω ακόμα για τις ίδιες γυναίκες, είμαι μόνος, σαπίζω στο pc, όπου και να βρίσκομαι συχνά με πιάνει φοβία για το απροσδόκητο, δεν γνωρίζω γκόμενες, είμαι έξω άπο τα νερά μου, δεν ξανοίγομαι εύκολα, περνάω πολύ καλά σπάνια, φοβάμαι το αύριο, δεν με νοίαζει η καρίερα μου, ξεμένω από λεφτά, δεν μιλάω με τους παλιούς μου φίλους, κάνω τα ίδια λάθη, με πιάνει σύγκρυο όταν σκέφτομαι το ενδεχόμενο να γεράσω μόνος μου, τεμπελιάζω κοιτώντας το ταβάνι, πιστεύω ασυζήτητα ότι μου λένε, δεν καρφώνω, δεν μισώ κανέναν παρά τον ευατό μου και ακόμα παλεύω (τρόπος του λέγειν...) για το πτυχίο.
Yin και Yang. Μόνο που δεν ξέρω τελικά πια απτά παραπάνω αποτελούν το yin μου, και πια το yang μου. Πιο κομμάτι του ευατού μου είναι το πιο αυθόρμητο : αυτό που φοβάται ή αυτό που είναι τρελαμένο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου