Κυριακή, Ιουλίου 30, 2006

Αγάπη είναι...

Μπορώ να έχω για λίγο την προσοχή του πλανήτη;

Ευχαριστώ. Θέλω από εσάς να σηκώσετε το χέρι σας αν νοιώθετε ότι με αγαπάτε.

Ωραία. Αραιώσαμε πολύ. Εσένα μάνα δεν σε χρειάζομαι εδώ. Ξέρω το μέγεθος της αγάπης σου και χωρίς αυτήν και την υπομονή σου να με καθοδηγεί και να με διδάσκει δεν θα ήμουν σήμερα αυτό που έγινα. Σου χρωστάω τα πάντα και σε ευχαριστώ. Αλλά είναι διαφορετική συνεστίαση αυτή.

Ας είμαστε ειλικρινείς. Μερικοί από εσάς σηκώσατε βεβιασμένα το χέρι σας. Ίσως για να μην πληγωθώ, ίσως γιατί εκτιμήσατε υπερβολικά τα συναισθήματα σας ή ακόμα επειδή πιστεύετε ότι πρέπει να ανταποδώσετε. Δεν πειράζει. Απλά δεν είναι η θέση σας εδώ. No hard feelings. Με συμπαθείτε και με γουστάρετε όπως και εγώ εσάς. Ok και αυτό. Η έξοδος για σας είναι από κει.

Μείναμε ελάχιστοι. Μας έφυγαν και οι γυναίκες. Βλέπω κάποιους λίγους συγγενείς στο βάθος. Πρέπει να παραδεχθούμε ότι είναι βεβιασμένη και λίγο εξαναγκασμένη η σχέση μας όμως. Σίγουρα δεν πάει να πει ότι είναι καταδικασμένες οι συγγενικές σχέσεις να πετυχαίνουν. Αλλά για σκεφτείτε λίγο. Αν δεν είμαστε συγγενείς και συναντιόμασταν στην ζωή θα κάναμε πράγματι χωρίο; Θα ερχόμασταν κοντά; Ήμασταν δέσμιοι να πιέσουμε τις επαφές μας να πετύχουν λόγω αίματος. Και πέτυχαν σίγουρα. Σας αγαπώ και το πιστεύω ότι με αγαπάτε και εσείς. Και συγνώμη αν κάποιες φορές δεν σας ανοίγομαι ολοκληρωτικά. Αλλά δεν λειτουργώ πάντα σωστά. Συμπέρασμα : Σας ευχαριστώ που είστε εδώ αλλά δεν είστε το είδος αγάπης που ψάχνω τώρα.

Δύο-τρεις καλούς φίλους βλέπω. Τους κολλητούς. Λυπάμαι παιδιά, αλλά σήμερα η διάθεση μου δεν είναι πολύ καλά. Θα τα πούμε από αύριο. Ελπίζω να μην σας χάσω ποτέ αλλά έχω χάσει ήδη αρκετούς ανθρώπους που δεν το περίμενα.

Και έτσι μείναμε οι δύο μας. Εγώ και εγώ. Που αγαπιόμαστε και μισιόμαστε θανάσιμα. Μαζί μέχρι την τελευταία μας ανάσα. Με τα καλά και τα άσχημα μας. Πληγώνει συχνά ο ένας τον άλλο. Αλλά βρίσκει και παρηγοριά στα δύσκολα, στο πρόσωπο του άλλου ο καθένας.

Αυτό που θέλω από εσένα είναι να με αγαπάς χωρίς να με πνίγεις. Να με αφήνεις ελεύθερο σε νέα πράγματα, να έχεις ανοιχτό μυαλό. Να τα δίνεις όλα και να ζεις την στιγμή μαζί μου. Να μην φοβάσαι ποτέ δίπλα μου. Να είσαι δημιουργικός και θετικός στο αύριο. Βαρέθηκα την μιζέρια που βγάζεις τελευταία. Θέλω να κάνεις χαρούμενους όσους με περιστοιχίζουν. Ζητώ το παιδί που ήσουν. Δεν θέλω να γίνεις κακέκτυπο. Πάντα να μου χαρίζεις το 100% σου και να μην με κρατάς εσώκλειστο στους τοίχους που έχεις φτιάξει για να προστατεύεσαι.

Ξέρω. Ζητάω πολλά. Σε στεναχωρώ. Αλλά είναι γνωστό :

Όποιος αγαπάει πονάει.

Σάββατο, Ιουλίου 29, 2006

Έλεος

Τι άνθρωποι υπάρχουν ρε πούστη...
Δηλαδή επειδή αφήνετε τα λεφτά σας, σας είναι τόσο δύσκολο να πείτε ενα ευχαριστώ, ένα καληνύχτα ή ένα γεία τι γίνεται;
Και στο κάτω-κάτω δεν αφήνετε και τα λεφτά σε μένα. Αλλά δεν θα σας κάνω την χάρη. Εγώ θα παραμείνω ευγενικός και τυπικός έτσι για να σας την σπάω.

Τρίτη, Ιουλίου 25, 2006

Τι κάνεις αν δεν υπάρχει χλωρίνη;

Βάζεις πολύ απλά λίγο κρεμοσάπουνο. Βάζω δηλαδή. Και δεν έβαλα λίγο. Έκανα το μαγαζί όπως ο Peter Selers την έπαυλη (The Party). Με ουδέτερο p.h κίολας.

Μεθαύριο θα σφουγγαρίσω με ενυδατική κρέμα νυκτός να πάρει τα πάνω του το παρκέ.

Δευτέρα, Ιουλίου 24, 2006

Vivid dreams

Μου έχουν πει ότι κάνω εξαιρετικά ήρεμο ύπνο. Δεν αλλάζω απότομα πλευρό, δεν ροχαλίζω, δεν σφυρίζω και συμπεραίνω ότι δεν θα παραμιλάω (μια συνήθεια που έχω όταν είμαι ξύπνιος όμως).
Γιατί τότε όμως τα όνειρα μου είναι τόσο ρεαλιστικά ενοχλητικά; Γιατί μερικές στιγμές πιστεύω ότι πέφτω ενώ το κορμί μου είναι ξαπλωμένο άνετα στο κρεβάτι;

Γιατί για να κοιμηθώ πρέπει να εξουθενώνομαι κάθε φορά;

Κάτι θα μπορούμε να μάθουμε και από τα όνειρα μας. Αυτά που βγάζουν το υποσυνείδητο σκοτεινό μας χάρτη.
Αλλά νοιώθω πολύ κουρασμένος για να το σκεφτώ. Ακόμα θυμάμαι την τελευταία φορά που ξύπνησα με δάκρυα στα μάτια και σφιγμένη την καρδιά και με πιάνει ρίγος. Μερικά πράγματα ίσως είναι καλύτερα να τα αφήνεις στην αφάνεια.

Παρασκευή, Ιουλίου 21, 2006

Σκόνη και θρύψαλα

Εδώ και πέντε μέρες γίνονται έργα στον δρόμο που βρίσκεται το μαγαζί που δουλεύω. Ναι. Προεκλογικά έργα. Από αυτά που η ματαιοδοξία νοιώθει περήφανα μαζί τους. Οι ρυθμοί αποπεράτωσης βέβαια κυμαίνονται σε αστρονομικά χαμηλά επίπεδα. Πέντε εργάτες πίνουν τον καφέ τους χαζεύοντας την μεταμοντέρνα μόδα των σημερινών κοριτσακίων και ο έκτος έχει πάει να φάει βρώμικο. Σιγά μην το έτρωγε καθαρό με τέτοια σκόνη.
Πέρνω τα κλειδιά από την Χριστίνα και ανεβαίνω. Χαιδεύω τον παππού στα γρήγορα που ανταποδίδει τις χάρες βαριεστημένα και ξεκλειδώνω (σημείωση: ο παππούς είναι ένα γερασμένο σκυλί με απίστευτη μουσούδα με μουστάκια). Η σκόνη έχει κάνει ένα τεράστειο στρώμα πάνω στο παρκέ. Πάνω από το στρώμα έχει λίγη ακόμη σκόνη. Πέρνω μια ανάσα (όχι τόσο μεγάλη λόγω ανωτέρας βίας) και ανοίγω τα πρώτα τραπέζια στους πρώτους που έρχονται. Καθαρίζω τα αμάζευτα λίγο. Βλέπεις, θα ήταν τρομερή ατυχία να μην δουλεύει η ηλεκτρική σκούπα με τέτοιο σύννεφο σκόνης. Και είμαι άτυχος σήμερα.

Μίζερη μέρα. Λίγος κόσμος και δεν έχω παρέα εκτός από τον Νίκο, που πλέον έχω βεβαιωθεί ότι ο προορισμός του στην ζωή είναι να μου τρώει την μπαταρία από το ds. Αφού αποκαρδιώθηκε με τις επιδόσεις του φεύγει και αυτός. Με συντροφεύει ο Λόρδος Τζιμ του Κόνραντ. Ας είναι καλά η Κυριακάτικη. Λίγο ανίερο το βρίσκω αλλά είμαι στην αρχή ακόμα οπότε επιφυλάσσομαι. Έξω ο αέρας λυσσομανάει. Ακούω τους κόκκους τις σκόνης να ραπίζουν τις τζαμαρίες. Η πείνα με έχει θερίσει και δεν είναι κανείς γνωστός επάνω για να μου φέρει φαγητό. Βραδιάζει. Μέτριος κόσμος, μέτρια είσπραξη. Φεύγουν και οι τελευταίοι. Κλείνω φώτα, κάνω ταμείο και τελικά κλειδώνω. Πριν κατέβω παρατηρώ ότι έχει τελειώσει η ασφαλτόστρωση. Η βελτίωση είναι πασιφανής. Αλλά εμένα μου διαφεύγει πανηγυρικά. Μάλλον σε χειρότερη κατάσταση είναι ο δρόμος τώρα που το ξανασκέφτομαι. Λογικό. Και προεκλογικό.

Άλλωστε στις εκλογές δεν έχει σημασία τι θυμάσαι αλλά τι είσαι διατεθειμένος να ξεχάσεις.

Τετάρτη, Ιουλίου 19, 2006

Enraged

Η οργή μέσα μου ανασυντάσσεται. Διογκώνεται. Με πνίγει και με τραβάει απτά μαλλιά λίγο πριν το τέλος. Είμαι σαν μαινόμενος ταύρος και αναζητώ υαλοπωλεία. Άτομα και καταστάσεις που με μπριζώνουν, άδικα παιχνίδια εις βάρος μου.

Τέρμα. Από εμένα θα την πάθετε. Αδειάστε μου την γωνιά και άντε στο καλό.

Αυτά που ξέρατε να τα ξεχάσετε. Δεν θα ψάχνω μια ζωή το λάθος μέσα μου. Όχι. Αυτή την φορά είναι δικό σας. Βγάλτε τα πέρα μόνοι σας. Η συνείδηση μου μαζί σας, έχει πάει διακοπές.

Λίγοι και καλοί.

Τρίτη, Ιουλίου 18, 2006

Κ.

Ο Κ. είναι όπως και οι περισσότεροι από εμάς παρεξηγήσιμος. Έχει την στόφα ατόμου που δεν σηκώνει πολλά-πολλά. Κάτω από την επιφάνεια όμως κρύβετε η καρδιά ενός μικρού παιδιού. Η πρώτη εντύπωση που αποκόμιζες γνωρίζοντας τον, ήταν ότι πρόκειται για έναν κενό, ακοινώνητο, λιγομήλιτο και αδιάφορο άνθρωπο. Ή θα τον αντιπαθούσες ή θα σου έβγαζε κάτι πολύ ουδέτερο και ψυχρό. Αν για κάποιον λόγο δεν σε απωθούσε αυτή η συμπεριφορά, θα διαπίστωνες ότι πρόκειται για άνθρωπο με πάθη, με δίψα για ζωή και νέες εμπειρίες. Χαρούμενος συνήθως και μελαγχολικός λιγότερο συχνά, με σκοπό να κάνει ευτυχισμένους όσους αγαπά. Σίγουρα πληγωμένος και σημαδεμένος από την ζωή αλλά χωρίς αισθήματα απαξίωσης και προκατάληψης για κανέναν. Νοιώθει ξεχωριστός και ταυτόχρονα μηδαμινός στο σύνολο του. Σε κοιτάει στα μάτια όταν μιλάς. Μπορεί να μην λαμβάνεις αντιδράσεις και σχόλια όταν μιλάς, αλλά να είσαι σίγουρος σε ακούει καλά. Και μπαίνει στην θέση σου και σε νοιώθει.

Ο Κ. φοβάται παραπάνω από το κανονικό τις αλλαγές στην ζωή του. Έχει πάντως εκλάμψεις που και που. Τολμά. Και στο τέλος μετανιώνει οικτρά.

Μήπως είμαι εγώ ο Κ.;

Πέμπτη, Ιουλίου 13, 2006

I saw the magic in your eyes

There's a light that shines on Persephone,
Always a fire in her eyes,
And the last time that I went to her
I could tell things weren't right.

I just don't care to see your years go wasting,
There's no longer magic in your eyes.

In your time, you could outshine everybody else around,
But your off-stage ways might be a bore -
You take a bow, you take a fall.
I came to be here in the footlights,
To live with you through every song,
And your face displays a peaceful field.
I can't believe the curtain has to fall.

Now I know your years were never wasted,
Tonight I saw the magic in your eyes.

Τετάρτη, Ιουλίου 12, 2006

Farewell

Να σαι καλά man. Με επηρέασες σε τόσα πολλά που ούτε θα μπορούσες να τα φανταστείς. Αν και εδώ που τα λέμε εσύ μπορούσες να δείς και να αγγίξεις τα πάντα. Shine on και από εκεί πάνω...

Δευτέρα, Ιουλίου 10, 2006

Τζόγος

DicesΜισώ τον τζόγο. Κάθε μορφής. Από τον κρατικό με το πάμε στοίχημα μέχρι την ρουλέτα και το blackjack.

Κατανοώ βέβαια ότι το ποσοστό πιθανότητας να κερδίσεις ένα μεγάλο χρηματικό ποσό είναι απειροελάχιστο.

Αλλά γιατί να το ρισκάρω και να αλλάξω σε ένα κακεντρεχές και αγχωμένο πλάσμα;
Εδώ 10€ έχουμε και κάνουμε αμάν και πως να τα διαχειριστούμε.

Λίγα και καλά. Νομίζω;

Παρασκευή, Ιουλίου 07, 2006

Ξεκινάω δουλειά

...απο αύριο και θα ήθελα να το ξέρετε.

Αντίο καλοκαίρι, σε έφαγε ο καπιταλισμός και τα πλούτη.
Εμ τι πας και μπλέκεις μαζί τους και εσύ;

Τετάρτη, Ιουλίου 05, 2006

Δεν είναι απογοητευτικό...

να μην συμμερίζονται την αποψή σου για κάτι το οποίο εκτιμάς και το έχεις πολύ ψηλά κοντινοί σου άνθρωποι; Εντάξει, προς θεού, κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και έχει εναλλακτικά ενδιαφέροντα και ανάγκες. Αλλά αυτό το σνομπάρισμα χωρίς να υπάρχει ολοκληρωμένη άποψη, με οργίζει.

Παράδειγμα : έστω ας πούμε ότι διαβάζετε ένα βιβλίο το οποίο θεωρείτε συναρπαστικό, ανατρεπτικό και τελειώνοντας το, νοιώθετε πιο πλήρης. Αν μοιραστείτε τις σκέψεις σας για το βιβλίο και το προτείνετε σε έναν φίλο σας, δεν θα χαλαστείτε αν σας ανακοινώσει ότι βαρέθηκε στις πρώτες 5 σελίδες και το παράτησε;

Εγώ πάντως νοιώθω απαξιωμένος... Δώστε λίγο βάση ρε γαμώτο και μετά δίκαιωμα σας να κράζετε. Όσο και να μην με τραβάει ένα βιβλίο, εάν το ξεκινήσω θα το τελειώσω. Και αρκετές φορές έχω βρεθεί προ εκπλήξεως. Αν αντίθετα το παράταγα τι θα έπαιρνα; Τίποτα.

Στην θέση του βιβλίου, βάλτε οποιαδήποτε μορφή τέχνης, καταστάσεις και πρόσωπα. Πάλι την ίδια πικρία μου αφήνει αυτή η ανάρμοστη κριτική.

Τονίζω ότι δεν θεωρώ τον ευατό μου κανέναν ειδήμων. Απλά μου την σπάει το-απορρίπτω-οτιδήποτε-δεν-είναι-mainstream. Έξω από την περπατημένη οδό έχει καλύτερη θέα. Όχι απαραίτητα πάντα, αλλά πολύ συχνά. Όσο βέβαια μου την σπάει η αποψή απορρίπτω-οτιδήποτε-mainstream. Όλα για όλους.

Δευτέρα, Ιουλίου 03, 2006

Και οι ευχές μου εισακούστηκαν...

για έναν καλό μήνα. Αλλοπρόσαλλος καιρός, συννεφιές και καταιγίδες. Δεν μας χάλασε...

Anyway, τις τελευταίες μέρες έχω όλο και λιγότερο ανάγκη να γράφω. Ελπίζω να είναι απλά σύμπτωμα του καιρού και στο ότι δεν με βλέπει και ιδιαίτερα πολύ το σπίτι μου. Ακόμα και έτσι όμως μου λείπει. Πραγματικά στο 3ο μου blog, βρήκα ένα φευγιό δυνατό που δεν είχα αντιληφθεί στα πρώτα. Ίσως γιατί διαβάζω πλέον τακτικά και άλλα blogs. Μαθαίνω νέα για ανθρώπους που δεν γνώριζα πριν από μερικές βδομάδες και για κάποιον περίεργο λόγο θέλω να μαθαίνω τι κάνουν! Και να δίνω και' γω στίγμα για το τι κάνω...

Καθαρίζω το μυαλό μου με το blog. Παράδεισος. Άσε που είναι φθηνότερο από την ψυχανάλυση...

Τα βράδια τώρα τελευταία τα βγάζω στην παραλιακή. Αναθεματίζω μάλιστα τον ευατό μου που δεν έχω μεταφορικό για να πηγαίνω πιο συχνά. Βρήκαμε με τον Θάνο ένα ωραίο μαγαζάκι και συχνάζουμε. Πηγαίνουμε από νωρίς και χαζεύουμε την θάλασσα μέχρι τις 4 το πρωί. Τα γκαρσόνια έχουν φτιάξει dart-board με τις φάτσες μας σίγουρα. Δεν πειράζει. Χαλαρώνουμε, συζητάμε για τις γυναίκες μας (το μας παίζεται) και περνάει η ώρα. Ήρεμες καταστάσεις δηλαδή. Τίποτα extreme.

Την Κυριακή μου έφερε περιχαρής η μάνα μου, ένα t-shirt με στάμπα Put the strings down.

Άρε μάνα... πάλι τα σπασες. Σε πάω!

Κυριακή, Ιουλίου 02, 2006

Καλό μήνα!

Καλό μήνα σε όλους (έστω και καθυστερημένα), είθε το καλοκαίρι αυτό να σας βρεί όσο περισσότερο καίρο γίνεται μακριά από τα σπίτια σας και από τις δουλείες σας.