Η παρακάτω ιστορία αφορά έναν φίλο ενός ξαδέρφου μου, έστω ότι τον λένε Βαγγέλη... Ο Βαγγέλης που λέτε ήταν ανέκαθεν πειραχτήρι στην παρέα του, πάντα έκανε χαβαλέ, οι ατάκες του ήταν αφοπλιστικές και το κλαμα απ' το γέλιο εγγυημένο. Κάπου στα 30 και κάτι λοιπόν, ο Βαγγέλης δέχεται ένα τηλεφώνημα στο κινητό του. Κάποιος τον ενημερώνει για ένα πολύ μεγάλο χρέος εις βάρος του, όπου εάν δεν εξοφλούνταν σύντομα, θα έχανε ένα οικόπεδο (κάτι τέτοιο τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το ζητουμενό μας :P). Μια κρυάδα στην καρδιά. Ένα μικρό τσίμπημα στα πόδια. Και μια σύσπαση στο μυαλό. ding! Εγκεφαλικό. Ευτυχώς δεν ήτανε τίποτα μοιραίο. Όμως ένα εγκεφαλικό είναι πάντα κάτι που δεν σε αφήνει αλώβητο. Και προχθές μετά από πολλά χρόνια που είχα να τον δώ, το διαπίστωσα προσωπικά. Δυσκολευόταν να αρθρώσει, τα μάτια του ήταν σβησμένα, οι κινήσεις του μεθοδικές και αργές και μάταια προσπαθούσε να ακολουθήσει την συζήτηση της παρέας του. Της παρέας που του στέκεται και τον στηρίζει. Και που γι' αυτούς, ο Βαγγέλης είναι σαν να μην άλλαξε ποτέ. Παρόλο που το γαμημένο το άγχος για το κωλοχρήμα τους πήρε τον ευαίσθητο, γελαστό, πνευματώδη φίλο τους... Παρόλο που έχει μείνει μια σκιά του ευατού του...
Μακάρι κάποια στιγμή να αναρρώσει πλήρως. Με όλες τις ευχές μου!
2 σχόλια:
καλη αναρρωση.γι' αυτό οι αξίες της ζωης και της κοινωνιας πρεπει να αλλάξουν.
ευτυχως που υπαρχουν οι φιλοι με κεφαλαίο Φ.
Δημοσίευση σχολίου