Και οι ευχές μου εισακούστηκαν...

για έναν καλό μήνα. Αλλοπρόσαλλος καιρός, συννεφιές και καταιγίδες. Δεν μας χάλασε...

Anyway, τις τελευταίες μέρες έχω όλο και λιγότερο ανάγκη να γράφω. Ελπίζω να είναι απλά σύμπτωμα του καιρού και στο ότι δεν με βλέπει και ιδιαίτερα πολύ το σπίτι μου. Ακόμα και έτσι όμως μου λείπει. Πραγματικά στο 3ο μου blog, βρήκα ένα φευγιό δυνατό που δεν είχα αντιληφθεί στα πρώτα. Ίσως γιατί διαβάζω πλέον τακτικά και άλλα blogs. Μαθαίνω νέα για ανθρώπους που δεν γνώριζα πριν από μερικές βδομάδες και για κάποιον περίεργο λόγο θέλω να μαθαίνω τι κάνουν! Και να δίνω και' γω στίγμα για το τι κάνω...

Καθαρίζω το μυαλό μου με το blog. Παράδεισος. Άσε που είναι φθηνότερο από την ψυχανάλυση...

Τα βράδια τώρα τελευταία τα βγάζω στην παραλιακή. Αναθεματίζω μάλιστα τον ευατό μου που δεν έχω μεταφορικό για να πηγαίνω πιο συχνά. Βρήκαμε με τον Θάνο ένα ωραίο μαγαζάκι και συχνάζουμε. Πηγαίνουμε από νωρίς και χαζεύουμε την θάλασσα μέχρι τις 4 το πρωί. Τα γκαρσόνια έχουν φτιάξει dart-board με τις φάτσες μας σίγουρα. Δεν πειράζει. Χαλαρώνουμε, συζητάμε για τις γυναίκες μας (το μας παίζεται) και περνάει η ώρα. Ήρεμες καταστάσεις δηλαδή. Τίποτα extreme.

Την Κυριακή μου έφερε περιχαρής η μάνα μου, ένα t-shirt με στάμπα Put the strings down.

Άρε μάνα... πάλι τα σπασες. Σε πάω!