...να ακούω (νόμιζες ότι ήταν σεξουαλικό καπρίτσιο έ; στην έφερα). Δεν θέλω να μου λες "δεν θα χαθούμε μωρέ" και "θα σε πάρω τηλέφωνο εγώ" ενώ δεν το πιστεύεις. Δεν θέλω να μου λες ότι λεφτά υπάρχουν. Δεν θέλω να διαβάζω τα ίδια κωλονέα στην εφημερίδα κάθε γαμημένη Κυριακή. Ούτε τις προκατασκευασμένες στατιστικές του Αλμούνια και του κάθε εθνοφρουρού.
Δεν με νοιάζει ο ανασχηματισμός, η υποψηφιότητα του Μαντούβαλου και το βόλεμα του παιδοβούβαλου. Δεν θέλω να ακούσω τις αντιπροτάσεις και τις σι χαμένες κατηγορίες. Δεν θέλω να βλέπω να κοροϊδεύουν τους Χιλιανούς ανθρακωρύχους και τους Πακιστανούς άστεγους και να μην κάνω τίποτα. Δεν μπορώ να ανάγω την απαγόρευση του καπνίσματος σαν εθνικό θέμα μείζονος σημασίας. Δεν θέλω να θυμάμαι ότι μου παν σ'αγαπώ και πλέον δεν θέλουν να με ξέρουν. Γενικά μπούχτισα όπως μπουχτίζω και κάθε Σεπτέμβριο: όταν ήμουν πιτσιρικάς αποκαρδιωνόμουν με την επιστροφή στο σχολείο, μετέπειτα ξενέρωνα με την επιστροφή σε κάθε είδους νόρμας. Πέρυσι μου ζήταγαν να βαράω προσοχές σε καραβανάδες, φέτος βαράω στο σύστημα. Que Sera, Sera.
Σκέψου πόσο δυνατό είναι το φαρμάκι που μας ποτίζουν που φεύγεις για διακοπές και αισθάνεσαι άβολα που αφήνεις έστω και για λίγο τα συνηθισμένα. Σου φαίνεται παράξενο να ζεις και να αναπνέεις ελεύθερα χωρίς αντιδιαστολές και έγνοιες. Και πάνω που συνηθίζεις πρέπει να επιστρέψεις πίσω στα ίδια. Άτιμο πράγμα ο Σεπτέμβριος σου λέω.
Υ.Γ: Όποιος πετάει χάμω τα τσιγάρα του (και ειδικώς στις παραλίες) είναι ΧΟΝΤΡΟΜΑΛΑΚΑΣ. Και βρομιάρης Αφιερωμένο. Φχαριστώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου