΄Ηταν μια ανέμελη στιγμή. Από αυτές που δεν υπάρχει ψήγμα σκέψης στο μυαλό. Που ξεφυσάς τον καπνό και δεν σχηματίζει πρόσωπα. Που δεν αναπολείς και απλά αφήνεις τον χρόνο να σε προσπερνά.
Και έπειτα ήρθες εσύ. Πάλι. Σχημάτισες με γράμματα αργά το όνομα σου. Μου έστειλες κάτι ευχάριστες εικόνες στον νου μου. Και πάγωσες για λίγο την καρδιά μου. Με τον δικό σου χαρακτηριστικό τρόπο, δηλητηρίασες την διάθεση μου ακόμα μια φορά. Δεν ξέρω πως το κάνεις. Έχει περάσει καιρός από την τελευταία φορά που σε είδα. Θεέ μου, πόσος πολύ καιρός έχει περάσει! Γιατί είσαι ακόμα εδώ; Ίσως η κενότητα που ακολούθησε από τότε να φταίει.
Όπως και να έχει δεν έχεις καμία δουλεία να χώνεσαι. Επιστροφή στην ηρεμία.
2 σχόλια:
και αν σε χαλάνε και οι καλές στιγμές (που λέει η evelina_z13) μην κρατάς ούτε και αυτές! Προχώρα. Τα φαντάσματα ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!
Ναι μωρέ και εγώ τα ίδια πιστεύω. Απλά το μυαλό δεν ελέγχεται πλήρως.
Οπότε που και που στην κάνει την στραβή και είναι σπαστικό.
Δημοσίευση σχολίου