Όπως ξέρετε, κατά την διάρκεια της μικρής και ηλίθιας ζωής μας, συναντάμε εκατοντάδες ψυχές, κάθε λογής. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα χωνευτήρια όπου συγκεντρώνονται άνθρωποι από διαφορετική πάστα. Τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, οι εργασιακοί χώροι και κυρίως ο στρατός (δεν διαθέτω προσωπική εμπειρία από το τελευταίο και ελπίζω να αργήσω να αποκτήσω). Έτσι λοιπόν, αναπόφευκτα γνωρίζεις άτομα με τα οποία δεν ταιριάζουν τα χνώτα σου. Αναγκαστικά πρέπει να τα συνηθίσεις και να τα δεχθείς ως έχουν, για όσο καιρό βρίσκονται τριγύρω σου. Έτσι ακριβώς, έπρεπε να υπομένω και εγώ τον Παντελή. Ο Παντελής ήρθε στο σχολείο μου, όταν πηγαίναμε και οι δύο Γ’ Γυμνασίου. Εσωστρεφής όσο δεν πάει, άχαρος και άκρως εκνευριστικός (τώρα που το σκέφτομαι, ίσως να μην διαφέρουμε και πολύ ;P). Τεσπά, αυτό που μου την έδινε περισσότερο, ήταν ότι επιδεικνύονταν για τελείως χαζούς λόγους, ενώ στερούνταν και επουσιωδών τρόπων ευγένειας.
Κανά χρόνο μετά, η τύχη το ‘φερε να βρεθούμε μαζί με τον Παντελή σε μια έκθεση βιβλίου στο Πεδίο του Άρεως. Σαν κλασσικός ξερολίδης, δεν θα μπορούσε να αφήσει ασχολίαστες τις αγορές μας:
- Ρε τι μαλακίες διαβάζετε, νοιώστε λίγο.
- Γιατί ρε Παντελή, εσύ δηλαδή τι διαβάζεις αυτόν τον καιρό;
- Μια τριλογία φαντασίας, τον Άρχοντα των δακτυλιδιών – θα βγει και σε ταινία σε λίγα χρόνια από τώρα!
Περιέργως πώς, αποφάσισα να μην πάρω τοις μετρητοίς τον Παντελή. Και αγόρασα εκείνη την μέρα το πρώτο βιβλίο.
Αυτό ήταν. Εκείνη την μέρα πήρα από τον Παντελή το μέγιστο που μπορούσε να μου προσφέρει σε όλη του την ζωή.
Όλοι είναι προορισμένοι για έναν σκοπό τελικά. Thanks mate!
6 σχόλια:
Εμένα πάντως οι ατέλειωτες αφηγήσεις του Τόλκιν με τα λιβάδια κτλ με κουράζουν απίστευτα.
Θες να το πιστέψεις ή όχι, εγώ βαριέμαι αφόρητα τις μακροσκελείς αφηγήσεις στις μάχες (εξαιρούνται τα επικά γεγονότα). Για αυτό τον λόγο άλλωστε το Fellowship of the Ring είναι και το αγαπημένο μου μέρος της τριλογίας
Για εμένα, καλύτερο κι από τον Άρχοντα είναι το Σιλμαρίλιον. Αν δεν το έχεις διαβάσει, διάβασέ το.
Ye όντως :)
Όλα γίνονται για κάποιο λόγο τελικά..
Το post το διάβασα όταν το έγραψες αλλά μάλλον δεν είχα χρόνο σ' εκείνη τη φάση να δώσω την απαραίτητη προσοχή και να κάνω το comment.
Προφανώς ελάχιστη σημασία έχει το τι ήταν το βιβλίο. Συμφωνώ ότι όλοι έχουν κάτι να δώσουν. Τις περισσότερες φορές είναι εξαιρετικά δύσκολο να το δεις αυτό, κυρίως όταν αυτό που δίνουν συνοδεύεται με τη λάθος συμπεριφορά.
Αν εσύ καταφέρεις να το δεις, έχεις μόνο να κερδίσεις. Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι πολύ "μικροί" για να το καταλάβουν αυτό.
Δημοσίευση σχολίου