Γκρίνια...

«Ούτε εγώ, ούτε εσύ, ούτε κανένας δεν χτυπάει τόσο δυνατά όσο χτυπά η ζωή». Τάδε έφη Σταλόνε δια στόματος Rocky Balboa. Και μπορεί ο Rocky να μην έχει αφήσει ακλόνητο ούτε ένα εγκεφαλικό του κύτταρο από τα σφοδρά γρονθοκοπήματα που δεχόταν στο ρινγκ, η αφοπλιστική απλότητα όμως της πρότασης του αυτής, σχεδόν σοκάρει με την άμεση ειλικρίνεια της. O Rocky συνεχίζει τον έμπρακτο μονόλογο του κλείνοντας ως συνήθως αισιόδοξα. Όσοι με γνωρίζουν (προσωπικά ή και μέσω του blog), θα ξέρουν πώς τα θετικά σχόλια τα θεωρώ ολίγον τι, κενόδοξα. Οπότε ας αρκεστούμε σε αυτό:

«Κανένας δεν χτυπάει τόσο δυνατά όσο χτυπά η ζωή»

Και ποιος άλλος θα μπορούσε άλλωστε… Η ωμότητα των αλλεπάλληλων αυτών επιθέσεων δεν αφήνουν παρά ελάχιστα περιθώρια ανταπόκρισης. Η ίδια η ζωή μαστιγώνει ανελέητα όσους επιθυμούν να γευτούν απροκάλυπτα τους χυμούς της: πόσοι δεν βρήκανε ποτέ το δίκιο τους και πόσοι δεν γονατίσανε εξουθενωμένοι και προδομένοι μπροστά της;

Ρε τι μαλακίες μας τσαμπουνάς βραδιάτικο, θα μου πείτε και δεν θα έχετε και άδικο. Οι απαισιόδοξες (ρεαλιστικές;) σκέψεις δεν βοήθησαν ποτέ κανέναν (αν και ομολογουμένως συχνά με χαλαρώνει η ιδέα ότι μας παίρνει σιγά-σιγά όλους ο διάολος). Τον τελευταίο καιρό όμως, με οποιονδήποτε και αν συζητώ για την καθημερινότητα του, διαπιστώνω την ίδια οργή και απογοήτευση που καταβάλλουν και εμένα. Και εν ολίγης, αντιλαμβάνομαι ότι οι περισσότεροι συνθλίβονται από το βάρος των καταστάσεων που εκβιάζονται από την Ελληνική κοινωνία.

Τον τελευταίο καιρό και ντρέπομαι που το παραδέχομαι, έχω πιάσει τον εαυτό μου να γίνεται απίστευτος ρατσιστής. Ρατσιστής με τους Έλληνες, με το πετσί μου το ίδιο, με τον σάπιο αέρα και την πουτάνα την εξουσία, με τους γιατρούς που παίρνουν φακελάκι, με τους αγράμματους εκπαιδευτικούς που μαστίζουν την παιδεία, με τους ταρίφες που δεν φοράνε ζώνη ασφαλείας, με τα ζώα που δεν έχουν μάθει να περιμένουν σε ουρά, με τους εκμεταλλευτές που πίνουν το αίμα του κόσμου για ένα ξεροκόμματο και έχουν την απαίτηση να τους γλύφουμε και τα αρχίδια, με εμένα που σιγά-σιγά μετατρέπομαι σε έναν ανθρωπάριο, σε ένα σιχαμερό αναίσθητο που παθητικά ανέχεται ότι του πλασάρουν, που βρίσκεται σε αδιέξοδο, που χάνει την συνείδηση του και ξετυλίγει τον χειρότερο του εαυτό.

Βαρέθηκα το διπλωματικό πινγκ-πονγκ των διοικούντων ενώ η χώρα καταρρέει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Βαρέθηκα την μικροψυχία των ανθρώπων που δεν συγχωρούν το παραμικρό παραστράτημα. Βαρέθηκα τα σημερινά πρότυπα ψυχαγωγίας, διασκέδασης, συμπεριφοράς. Βαρέθηκα να πέφτει η φωνή μου τις περισσότερες φορές σε κενά αυτιά. Βαρέθηκα την υποκρισία και τα κούφια λόγια, την προχειρότητα και την πίεση που μου ασκούν. Μήπως μιλάμε τελικά για μια παγκόσμια κατάσταση;

Και είμαι μόλις 23 χρονών. Πράγμα που πάει να πει ότι είτε γέρασα πρόωρα, είτε ότι χάνω κάτι πολύ σημαντικό στην εικόνα.

Need vacations ASAP.