Jenga

Καλό μήνα.

Τις τελευταίες μέρες με έχει πιάσει μια ακαταμάχητη μανία με το Jenga. Ξέρετε, αυτό το επιτραπέζιο παιχνίδι με τον πύργο από ξύλινα τουβλάκια που τα βγάζεις και τα στοιχίζεις από πάνω; Αυτό ναι. Ως συνήθως (και ανθρωπίνως) διαψεύστηκα για άλλη μια φορά, αφού το όλο concept του το έβρισκα τελείως βαρετό και unpleasant. Τελικά με κέρδισε.

1. Πρώτον μπορείς να παίξεις άνετα και μόνος σου. Δεδομένου ότι είμαι μοναχικός όσο δεν πάει, αυτοανακηρύσσεται αφέντης στην λίστα των ασχολιών μου (εποικοδομητικών πάντα…).
2. Δεύτερον είναι εξαιρετικά απλό και εύκολο. Ούτε κανόνες ούτε τίποτα. Άμα θες ρίχνεις μόνο σου τον πύργο και πετάς στους άλλους τα τουβλάκια. Δεν έγινε και τίποτα.
3. Τρίτον για κάποιο περίεργο λόγο βλέπω μια ολόκληρη σημασιολογική θεώρηση μέσω του Jenga. Σε αυτήν, ο πύργος λέει είναι η ανθρώπινη ψυχή (εναλλακτικά η νόηση, η ύπαρξη κτλ). Κάθε τούβλο που βγάζεις, συμβολίζει μια ψυχαναγκαστική διαδικασία που σε πληγώνει, σε ματώνει, σε κάνει να θες να τα παρατήσεις, σχεδόν να μισείς την ζωή. Να καταρρεύσεις αφήνοντας τα συντρίμμια σου χάμω. Η επιβίωση από αυτές τις δυσάρεστες εμπειρίες ισοδυναμεί με ανύψωση του πνεύματος, σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Το κενό όμως μένει πάντα μέσα σου…

Ο κυριότερος λόγος όμως που πωρώθηκα με το Jenga είναι η μυρωδιά που αναδύουν τα τουβλάκια.