Λένε ότι θυμάσαι για πάντα το πρώτο σου φιλί. Τρίχες. Εγώ θυμάμαι κάθε ένα που αντάλλαξα μέχρι τώρα. Αγχωμένα, παθιασμένα, υγρά, στοργικά, άβολα και ένοχα, ξημερώματα, σε αποβάθρες του ΗΣΑΠ, σε πλατείες και σε κακόγουστα club. Δεν είναι δα και τόσα πολλά.
Ναι, θυμάμαι και το πρώτο μου φιλί. Θα προτιμούσα όμως να το είχα ξεχάσει για τα καλά.
Ήταν καλοκαίρι, πάνω κάτω ίδια περιοδο με τώρα και μόλις είχα κατεβάσει δύο πιτόγυρα με τζατζίκι έχοντας σαν σκοπό να αποτρέψω αυτό ακριβώς: το πρώτο μου φιλί. Ήταν μια παρεξηγημένη κατάσταση. Ενδιαφερόταν για μένα και εγώ δεν ήθελα να κάνω τίποτε μαζί της. Αλλά άφηνα να διαφανεί ότι ίσως και να γούσταρα. Η καρδία μου εκείνες τις μέρες ανήκε αλλού... Νεανικές επιπολαιότητες
Όταν η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο, την απωθούσα με κάθε πιθανό τρόπο: αδιαφορία, της μιλούσα απότομα και έτρωγα τζατζίκι (βλ. παραπάνω τα σουβλάκια). Μέχρι που σε μια βόλτα που κάναμε μαζί με ένα φιλικό μας ζευγάρι (μέγα σφάλμα) μου ξεφούρνισε την κεραμίδα:
" Σε παρακαλώ φίλα με. Έστω για μια φορά. Για απόψε."
Από οίκτο (όχι μόνο προς αυτήν όπως κατάλαβα μετέπειτα) ανταποκρίθηκα
Και έτσι το πρώτο φιλί και τον δύο μας ήταν ένα αμάγαλμα απέχθειας και σκόρδου. Σκέτο λάθος. Θεωρώ περιττό να αναφέρω ότι έκτοτε η σχέση μας έπεσε σε κατρακύλα μέχρι που τελικώς σταματήσαμε να μιλάμε.
Το περιστατικό δεν το αναφέρω για να το γελοιοποιήσω, ούτε για να κοροϊδέψω την κοπέλα. Το κάνω για να ξορκίσω το κακό και για να ζητήσω έστω και ετεροχρονισμένα μια συγνώμη, αφού το μόνο γελοίο στην υπόθεση ήταν οι χοντροκομμένοι τρόποι μου. Αλλά αν το διαβάζεις αυτό, τουλάχιστον να ξέρεις ότι δεν είχα δόλο. Απλά ήμουν ηλίθιος.
Και το τελευταίο μου φιλί πάντως που αντάλλαξα δεν ήταν πάλι ιδιαίτερα ευχάριστο, αφού ήταν αποχαιρετιστήριο. Επώδυνο θα το χαρακτήριζα. Αλλά συμβαίνουν και αυτά.
Άλλωστε έχω σαν κανόνα να δίνω κάτι από μένα στα φιλιά μου. Μετά από ένα φιλί, δεν είμαι ποτέ ολόκληρος χωρίς αυτό.
