Θυμάσαι;

guess not.

Χριστουγεννιάτικο

Πάρτε και ένα βιντεάκι να μπείτε στο κλίμα

Όταν βρέχει...

...δεν γίνονται επαναστάσεις.

Βέβαια όπως όλα τα πράγματα σε αυτήν την χώρα έτσι και η επανάσταση έχει διαστρεβλωμένη έννοια. Είναι συνώνυμη με το ριφιφί.

Το λάδι στην φωτιά έπεφτε άφθονο τις προηγούμενες μέρες. Ο Τσίπρας ευθαρσώς δήλωσε ότι δεν μετανιώνει για τα περσινά «Δεκεμβριανά», τα media συνεχίζουν να κανιβαλίζουν την μνήμη του Αλέξη με δακρύβρεχτα επετειακά αφιερώματα και ο υπουργός δικαιοσύνης προχώρησε σε επίδειξη ισχύος ώστε να αποτρέψει το περσινό μπάχαλο. Με άλλα λόγια οι σύγχρονοι καταπατητές της δημοκρατίας προσπαθούν να αποτρέψουν τους αντιεξουσίαστες στο να την καταλύσουν. Πόσο ειρωνικό ακούγεται αυτό; Πόσο οδηγεί στα αντίθετα αποτελέσματα;

Το ριφιφί ευτυχώς δεν συνέβη αν εξαιρέσουμε κάποια μικρής έκτασης επεισόδια από τους γνωστούς-άγνωστους που αφορμή ζητούν με κάθε ευκαιρία και τις 177 (μέχρι τώρα) προσαγωγές σε Αθήνα. Και φυσικά μέσα σε έναν χρόνο δεν άλλαξε τίποτε στις παγιωμένες τακτικές της Ελληνικής Αστυνομίας, πόσο μάλλον στην δυσβάσταχτη Ελληνική πραγματικότητα. Η οργή έδωσε για άλλη μια φορά την θέση της στην συναίνεση.

Πριν από 24 χρόνια άλλη μια σφαίρα έκοψε το νήμα της ζωής του συνομήλικου με τον Αλέξη, Μηχάλη Καλτέζα. Ακολούθησε μια σειρά επεισοδίων βίας από τον δικαίως οργισμένο ελληνικό λαό μέχρι που η υπόθεση κλείστηκε στο χρονοντούλαπο.

Οπότε με μαθηματική ακρίβεια το περιστατικό του Γρηγορόπουλου οδηγείται και αυτό στην ογκώδη μαύρη παρακαταθήκη της Ελλάδας. Δεν θα παραμείνει τίποτε παραπάνω από μια θολή, δυσάρεστη ανάμνηση για τον κόσμο που θα την ανασκαλίζει μόνο σε κάθε μελλοντική περίπτωση κρατικής βίας. Ένας επαναστατικός παιάνας για την γενιά καρμπόν που ταξιδεύει στο βάθος των αιώνων, αυτή των δήθεν αντιεξουσιαστών και των αιώνια ρομαντικών δημοκρατών. Μια μορφής εξιλέωση και ένα μίνι δείγμα θάρρους από μια ομάδα ανθρώπων που κατά τα άλλα έχει μάθει τόσο επιτυχημένα να το βουλώνει και να ρουφάει το αυγό της.

Όπως και νά χει εγώ αρνούμαι να αγιοποιήσω ή να κάνω σημαία μου ένα αμούστακο παιδί που δεν πρόλαβε να διαμορφώσει ορθή άποψη για την κοινωνία που έζησε. Αν μη τι άλλο γιατί το θεωρώ το λιγότερο ανήθικο. Και για τον ίδιο αλλά και για την οικογένεια του.

Καλό βράδυ.

Απορία

Αφού έχουμε τόσο πλούσιο λεξιλόγιο γιατί έχουμε τόσο μεγάλο πρόβλημα στο να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους;

Πληρότης...

Κάθε blog που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να έχει τουλάχιστον μια φωτογραφία από το κατοικίδιο του κατόχου του. Έλα που δεν είχα! Όχι πια! Καταλαβαίνετε ότι δεν μπορούσα να το αφήσω έτσι οπότε και προμηθεύτηκα ένα για τις ανάγκες του site.

Τhere. Done. Και το όνομα αυτού Peppito (ξέρω... δεν ήταν δική μου ιδέα όμως).

*No animals were harmed for the requirements of this post.

.

Μετά χαράς μου έχω την τιμή να σας ανακοινώσω ότι από την προηγούμενη Τρίτη επέστρεψα για τα καλά στα εγκόσμια αφού και επίσημα πλέον θεωρούμαι πολίτης. Σιγά τα αυγά! Η θητεία στην τελική είναι η αλόγιστη σπατάλη οικονομικών και ψυχικών αποθεμάτων, ορισμός που ταιριάζει γάντι και στην περιγραφή της καθημερινότητας. Οπότε τι είχαμε, τι χάσαμε. Και βέβαια, όσο βίαια σε μπουζουριάζουνε πίσω από την πύλη και σε αναγκάζουν να αλλάξεις συνήθειες, τρόπους και χαρακτήρα, άλλο τόσο βάναυσα σε ξερνάνε από τον κόλπο της μητέρας πατρίδας όταν φτάσεις στο τέλος της θητείας σου. Ούτε ένα ευχαριστώ ή μια χειραψία, να σου φανερώσουν βρε αδερφέ τουλάχιστον ένα χρήσιμο συμπέρασμα που προκύπτει από όλο αυτό το πανηγύρι αφού το μυαλό σου δεν πρόκειται να ανακαλύψει κανένα. Εις μάτην. Παρ’ την ταυτότητα σου και τον πούλο, άδειασε μας την γωνία.

Πάντως αναθεώρησα τελείως την άποψη που είχα για τον Ελληνικό Στρατό. Η στρατιωτική θητεία δεν είναι χάσιμο χρόνου. Τουναντίον η χρηστική της αξία είναι ανυπέρβλητη για την μετέπειτα σταδιοδρομία του καθενός. Μιλάμε για ανηλεή εκπαίδευση ενός χρόνου. Όχι στα υπερσύγχρονα οπλικά συστήματα της δεκαετίας του 80’ ή στην οπλοχρησία των σαπισμένων από την σκουριά G3. Ούτε στις τακτικές μάχης που καλά-καλά ούτε οι ίδιοι οι καραβανάδες δεν ξέρουν να εφαρμόζουν. Η εκπαίδευση έχει να κάνει με τον σύγχρονο τρόπο ζωής και τις τάσεις της ελληνικής (και διεθνούς;) αγοράς. Στον στρατό απλά είσαι ο χαμηλότερος κρίκος της τροφικής αλυσίδας, δεν έχεις άποψη, εργάζεσαι διαρκώς χωρίς καμία απολαβή και επιτηρείσαι ανελλιπώς ενώ έστω και διανοηθείς να παραπονεθείς ή να μην φέρεις εις πέρας τις αρμοδιότητες σου, σου στερούν και το θεμελιώδες δικαίωμα τις αξιοπρέπειας και της ελευθερίας σου (το να βγεις έξω για έναν καφέ στα γρήγορα στο τρίωρο υπηρεσιακό σημείωμα που σου δίνει απλόχερα η διοίκηση όταν δεν έχεις σκοπιά, θαλαμοφυλίκι, κ.τ.λ. κ.τ.λ.). Αν αυτά δεν σε προετοιμάζουν για την ζούγκλα που παραμονεύει στις συνθήκες στον ιδιωτικό τομέα εργασίας, τότε τι άλλο μπορεί να σε εκπαιδεύσει;

Να μην ξεκινήσω για τις ηλίθιες, ανούσιες υπηρεσίες που εκτελείς σαν οπλίτης. 24ωρη σκοπιά στα μαγειρεία, χωρίς γεμιστήρες. Μέρα-μεσημέρι δηλαδή θα μπει ο Τούρκος να κλέψει τις πατάτες μπλουμ και κάνω περίπολα εγώ; Και άντε σου λέω εγώ, μπαίνει ο Τούρκος. Χωρίς γεμιστήρες εγώ τι θα κάνω για εκφοβισμό; Θα τον αρχίσω στις βρισίες;

Όχιιιιιι δεν το κάνεις γι’ αυτό χαζούλη, το κάνεις για να γίνει πουρές ο εγκέφαλος σου, να σου γίνει ρουτίνα η μηχανική εργασία που δεν φέρει και χώρο για πρωτοβουλίες.

Μιλάμε ότι κρύβεται από πίσω σατανικό σχέδιο, γιγαντιαίας κλίμακας. Κάτι αντίστοιχο με τα ανάποδα μηνύματα του εωσφόρου στα βινύλια. Πόπο, ανατρίχιασα τώρα…

Για την προεδρική φρουρά δεν αναφέρομαι καν, θα ήθελα δέκα Sanitarium και δεν έχω την όρεξη και το κουράγιο στην τρέχουσα φάση. Θα αρκεστώ σε αυτό:

ΑΜΕ ΜΟΥ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ, ΑΠΟΛΥΘΗΚΑ ΛΕΜΕ

Αρρώστιααααα

Χώρος καραντίνας για τους πληχθέντες της γρίπης των πουλερικών (ορνίθων) ...


... στον αντίποδα βρίσκονται οι ασθενεις που βρέθηκαν θετικοί στον ιο των χοίρων

Φιλοτιμο

Το φιλότιμο δεν μεταφράζεται σε καμία γλώσσα και διάλεκτο παγκοσμίως και ο λόγος είναι ότι μόνο στην Ελλάδα πάσχουμε τόσο φριχτά από την έλλειψη του. Η έννοια της ανθρωπιάς, οικουμενικά επαρκεί και συνοψίζει επακριβώς το σύνολο του "ορθού" και καλοσυνάτου χαρακτήρα. Ενίοτε και του μαλάκα.

Τελειώνω ρε κουφάλες που θα μου πάτε...

Banana

Same old shit

Γιατί παίζει προειδοποιητικό σήμα πριν από την προβολή των πολιτικών διαφημίσεων; Για να απομακρύνουμε τα παιδιά από την τηλεόραση; Ακολουθούν εικόνες σοκαριστικής ανειλικρίνειας και ξεδιάντροπου θράσους, παρακαλούμε απομακρύνετε το βλαστάρι σας από τον τηλεοπτικό σας δέκτη.

Χρόνια πολλά μωρό μου….

…για τα γενΑΘΛΙΑ σου! 25 συναπτά έτη βαραίνουν τους ώμους μου από αύριο, δεν είναι και λίγα, δεν τα λες όμως και πολλά, τα σημάδια τους είναι κάτι παραπάνω από εμφανή μια ή άλλη. Το μαλλί αραιώνει, οι ρυτίδες εξαπλώνονται κάτω από τα μάτια, τα πνευμόνια συγκρατούν πλέον πάμπολλα στρώματα πίσσας και νικοτίνης, οι αντοχές μειώνονται μέρα με την μέρα, η σκέψη αδυνατίζει, η υπομονή εξαντλήθηκε και το νεύρο με το οποίο γεννιόμαστε όταν βγαίνουμε από την μήτρα, χαλαρώνει και αφήνει πεδίο ελεύθερο στον συμβιβασμό και στην ανεκτικότητα. Εν συντομία, το εγχείρημα πέτυχε, σκοτώσατε και σε μένα το παιδί που ήμουν. Τέλος η κάθε μορφής αθωότητα, τέλος η προσμονή, η έκπληξη και το μυστήριο. Πανικός και αβεβαιότητα σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας, έγινα ο τυπικός 60άρης εικοσιπεντάχρονος της γενιάς μου, δεν περιμένω τίποτα και δεν έχω όρεξη και για τίποτα. Είμαι η σημαία της σήψης και της παρακμής που παράγει ο χρόνος και η κώλο-κοινωνία. Προσκυνήστε με ακόλουθοι μου, εγκλωβιστήκαμε στα σκατά και στο χωροχρόνο, σκατοχωροχρόνος.

221ΚΣ.

Τέλος άδειας

Γάζα, δεκαεξάχρονος νεκρός Αλέξης, Βατοπέδι, αγρότες στον Πειραιά και στα μπλόκα, μια κυβέρνηση σε πλήρης σύγχυση και αποδιοργάνωση, εναέριες παραβιάσεις, διάβρωση ψυχής, αγαμίες, μοναξιές, Έβρος-Αθήνα, Αθήνα-Έβρος, φύγε, έλα, φύγε, G3A3, φάκελοι εξαρτήσεις και τα ρέστα, πόσο να αντέξει αυτό το έρμο το κεφάλι… Είμαι τελείως έξω από τα νερά μου, πάντα ήσουν θα μου πεις, ε είμαι περισσότερο τώρα τι κοντράρεις και συ;

Κόντρα ξύρισμα, κούρεμα και πάλι στο γιδόγυρω από αύριο. Τα κεφάλια μέσα πάλι, Αθήνα πάλι όποτε. So long.

Return

Βρίσκομαι 26.000 πόδια πάνω από το έδαφος και τρώω μπισκότο με καρύδι πεκάν και αυτό είναι πολιτισμός. Με πιάνει δέος πάντα με τις πτήσεις (και με τα πεκάν), κάθομαι και παράθυρο και χαζεύω από ψηλά το σύμπλεγμα των φωταγωγημένων λεωφόρων, μου θυμίζουν νευρικές απολήξεις στο σύστημα ενός ηλεκτρονικού ανθρώπου. Δεν υπάρχουν βέβαια ηλεκτρονικοί άνθρωποι (ακόμα), ελάχιστη σημασία έχουν όλα αυτά, τροχοί κλειδώνουν, πατάνε χάμω και σφαδάζουν από τον πόνο. Είναι γεγονός. Είμαι σπίτι μου.

Happy new year

Καλή χρονιά ρε πουστόνεα, μια ζωή και σήμερα