Το ψυγείο του Νεοέλληνα

Πήγα στην κουζίνα να δω τι έχουμε στο ψυγείο.
Δοξα σοι ο Θεός γεμάτο είναι από όλα τα αγαθά :)

Εκλογές

Η ψήφος είναι όπως η μαλακία. Ρίχνεις μια, ηρεμείς για κάποιο καιρό. Μετά από λίγο όμως αρχίζει να σε ξανατρώει το χέρι σου.

Και το αποτέλεσμα είναι επίσης το ίδιο.

(με αφορμή το στήσιμο των προεκλογικών κιοσκιών)

Ice tea

Σήμερα ήρθα αντιμέτωπος με μια εκ των πολλών φοβιών μου, με ασήμαντη αφορμή είναι αλήθεια. Μ’ αρέσει τελικά περισσότερο το Ice tea ροδάκινο. Πάντα έτρεφα ιδιαίτερη προτίμηση στο λεμόνι. Το έβρισκα πιο δροσερό και με σωστή ισορροπία ξινού-γλυκού. Δεν ήταν ότι δεν είχα δοκιμάσει το ροδάκινο. Όχι, το είχα δοκιμάσει και το είχα απορρίψει πανηγυρικά. Για αλλαγή όμως πήρα 2-3 φορές τώρα πρόσφατα ροδάκινο. Και ως δια μαγείας το βρήκα μακράν πιο ποιοτικό από το Lemon. Με κάλυψε. Κομμένο το λεμόνι.

Δεν έχω φοβία ότι με κυνηγάνε εμφιαλωμένα κουτάκια ice tea. Όχι συνειδητά τουλάχιστον. Αυτό που με τρομάζει είναι κατά πόσο μεταβάλλονται τα θέλω και τα πιστεύω μας. Και στην περίπτωση του Ice tea έχω την ευχέρεια να αλλάζω τις επιθυμίες μου. Στην ανάγκη πίνω coca cola. Με κάτι όμως που θα στηρίξω χρόνο, κόπο και ελπίδες για να διαπιστώσω στο μέλλον ότι δεν με καλύπτει, ότι υπάρχει κάποια πτυχή του που με ξενερώνει απίστευτα ή ότι βρίσκεται το Χ ενδεχόμενο που μου προσφέρει περισσότερα ή είναι πιο ευχάριστη επιλογή; Τι γίνεται σε αυτή την περίπτωση; Τι συμβαίνει όταν δεν είναι αρκετό αυτό που ζεις; Αυτό που σε έκανε χαρούμενο εκ τον προτέρων;

Ξαναγυρνάς στο μηδέν ή συνεχίζεις στωικά. Γιατί οι επιλογές μου να με θέτουν δέσμιο σε μια μόνο πιθανή μελλοντική ζωή; Γιατί να κάνουμε μια δουλεία, να έχουμε σταθερά κριτήρια στους ανθρώπους που διαλέγουμε και γιατί να ζούμε μια ζωή; Πως αφήσαμε τη ζωή μας να γίνει υποχείριο των χρημάτων και της φήμης; Αν αλλάζουν οι επιθυμίες μας γιατί πιέζουμε τον εαυτό μας να μείνει προσκολλημένος στα σίγουρα; Είναι αυτό υγιής συμπεριφορά σε ένα σύμπαν που φτιάχτηκε από αστρόσκονη κατά τύχη;

Αλλάζουμε στο φινάλε ή με πειράζει το ice tea;

Summer off...

Καταρχάς καλό μήνα.

Λένε ότι η μπάλα είναι το όπιο του λαού. Αν είναι τέτοιας εξαίρετης ποιότητας όπιο, εγώ δεν έχω καμία αντίρρηση να το πιω μονομιάς. Βεβαίως ενέχει κίνδυνος να την ακούσεις έντονα. Έτσι ο κάθε πικραμένος από το μεσημέρι παρελαύνει από κανάλι σε κανάλι για να απευθύνει ένα μικρό πατριωτικό σχολιασμό. Μέχρι τον Βασιλικό και την Βάνα Μπάρμπα πέτυχα στον τηλεοπτικό δέκτη. Να δηλώνουν εξόχως κολακευτικά λόγια και άσχετα μπασκετικά σχόλια. Τους πήραμε τα σώβρακα, τους λυγίσαμε, πάμε σπίτι μας από τώρα και τέτοια.

Είχαμε δεν είχαμε, το γυρίσαμε στο ποιος την έχει μεγαλύτερη δηλαδή και πάλι. Και είναι κρίμα, γιατί τέτοιο σθένος, τέτοια ταπεινότητα και τόση προσήλωση που δείχνει ο Γιαννάκης και η παρέα του, είναι ξένα σε τέτοιους άχρηστους χαρακτηρισμούς.

Είτε κερδίζαμε είτε χάναμε, για μένα αυτή η ομάδα είναι η κορυφαία του πλανήτη.

Θέμα δεύτερον: Πάντα περιόδους εξεταστικής, με πιάνει μια τρελή όρεξη για διάβασμα. Και που είναι το πρόβλημα θα μου πείτε και μπράβο. Με πιάνει όρεξη για οτιδήποτε φιλοσοφικό, λογοτεχνικό, χαλαρού και ανάλαφρου περιεχομένου. Ολιγόλογης, για τα πάντα εκτός τα της σχολής. Η σχολή, που κάθε χρονιά που περνάω εκεί μέσα, μου φαίνεται και πιο παράλογο το ότι σπουδάζω εκεί. Πχ χθες κάναμε εργαστήριο με 13 άτομα πάνω από ένα monitor. 14αρι κιόλας. Τα μαθήματα συναγωνίζονται με διαφορά στήθους, στο πιο είναι το πιο άχρηστο και νεκρό στην αγορά εργασίας. Οι καθηγητές προσπαθούν να αποδείξουν ότι είναι μεγαλύτερα βλήματα από τους φοιτητές. Πραγματικά, εάν μισείτε τα παιδιά σας, βάλτε πρώτη επιλογή το τμήμα μου στο μηχανογραφικό τους, όταν έχουν πέσει για ύπνο. Ακόμα και αν έχουν θέληση να μάθουν, πιθανότατα θα την χάσουν. Σε ακραίες περιπτώσεις μπορεί να χάσουν και την διάθεση για ζωή. Σκοτσέζικο ντους. Τέλεια.

Καλό μήνα σας είπα;