Αυτοσχεδιασμός...

Τις προάλλες είχα μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον Θωμά (κατά blog-oκόσμο lukulius). Μου είπε την ιστορία ενός φίλου του δικηγόρου, όπου παράλληλα σπούδαζε στην δραματική σχολή του Αθερίδη. Κάποια στιγμή κατέληξε λοιπόν να τα παρατήσει γιατί δεν έβρισκε χρόνο. Και παρά ήτανε πεζή η δικηγορία για αυτόν ώστε τελικά κατέληξε να γίνει σχεδιαστής επιτραπέζιων παιχνιδιών στο εξωτερικό. Θεός ο τύπος.

Την ιστορία την μοιράστηκε, γιατί του είπα πάνω στην κουβέντα μας, ότι μου φαίνεται ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα η προοπτική σπουδών σε μια δραματική σχολή. Δεν φάνηκε να τον ξάφνιασε η ανακοίνωση μου αυτή πάντως. Με ρώτησε αν πιστεύω ότι θα είμαι καλός και αν έχω κόμπλεξ με τον κόσμο. Και καταλήξαμε να κάνουμε αυτοσχεδιασμούς, όπως έκανε ο φίλος του όταν παρακολουθούσε μαθήματα εκεί.

Τι είναι αυτοσχεδιασμός; Πολύ απλά παίρνεις 2-3 άτομα, και τους ζητάς να βρεθούν σε μια κατάσταση. Δεν τους δίνεις λόγια, δεν τους καθοδηγείς να φέρουν την τροπή κάπως και τους δίνεις μόνο βασικά στοιχεία του χαρακτήρα που υποδύονται. Απλά κυλάει όπως θα το χειριστούν. Μου φάνηκε πραγματικά ενδιαφέρον. Και έτσι με έβαλε στο τριπάκι.

Ο Θωμάς λοιπόν, για τις ανάγκες του αυτοσχεδιασμού μας θα έκανε την νοικοκυρά που πετάει άτσαλα τα σκουπίδια της, χύνοντας αρκετά παραέξω. Εγώ θα ήμουν ο ευσυνείδητος περαστικός πολίτης που θα της έκανε παρατήρηση.

Ok, απέτυχα παταγωδώς. Ο Θωμάς με 1.80φεύγα ύψος, τζινάκι, t-shirt να κάνει ότι αδειάζει σακούλες σκουπιδιών μέσα σε καφετέρια με την μουσική να παίζει αφύσικα δυνατά. Ανταλλάξαμε κάποιες προτάσεις βέβαια («Τι κάνεις εκεί μωρή; Τα αδειάζεις όλα χάμω», «Κοίτα την δουλειά σου άνθρωπε μου!»), αλλά η αλήθεια είναι ότι βρέθηκα προ εκπλήξεως για την αμηχανία του πράγματος. Και την γελοιότητα του σκηνικού. Με όλα αυτά υπέθεσα ότι δεν θα τα κατάφερνα στον τομέα της υποκριτικής.

Βέβαια το βραδάκι που ξάπλωσα στο κρεβάτι, ξαναέγινα ταυτόχρονα και η νοικοκυρά και ο ευσυνείδητος. Και έφτιαξα μερικά πιο συνετά και πειστικά σκετσάκια. Ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα. Και ξαναείπα, λες να μου ταιριάζει;

Τρέμε Ντε Νίρο.

Bus wait

- ...
- Είπες τίποτα;
- Όχι.
- Α καλά άκουσα...

Καφές

Σήμερα ήπια τον πρώτο μου καφέ μετά από έναν μήνα και κάτι μέρες. Όταν λέμε βέβαια ήπια καφέ εννοούμε πήγα σε καφετέρια, κάθησα στο καναπέ, κόζαρα τις σερβιτόρες και μάσισα το καλαμάκι μετά. Βέβαια δεν το χάρηκα όσο έπρεπε αφού ούτε 1 ώρα δεν καθήσαμε. Έδωσα και 3,5 ευρώ. Ούτε οι ίδιοι να τον αλλέθανε. Ωραίο πράμα πάντως να έχεις ρεπό από την δουλεία. Βέβαια δεν έχω ρεπό, αφού αυτό το post γράφεται εν ώρα υπηρεσίας. Μην ακούσω μαλακίες του στυλ σκοτώνεσαι πάλι στην δουλειά. Ok το ξέρω αυτό, αλλά όπως και να χει είναι τρελή καφρίλα να δουλεύεις επί ενα μήνα χωρίς ρεπό εννιάωρα όσο και φόρτο να έχεις. Αν ζούσα στην Αμερική θα είχα κάνει τούβλα φανταστικομμυρίων από τις μυνήσεις. Όχι ότι δεν τα ήξερα βέβαια.

Αλλά όπως και νάχει, μου έλειψε ο καφές. Και η ιεροτελεστεία του. Τουλάχιστον οι διακοπές για εμένα είναι κοντά. Όχι δεν βρέθηκε ούτε ένας άχρηστος για παρέα. Έτσι θα πάω με την μάνα μου μια βδομάδα. Μάλιστα. Κοτζαμαν γαιδούρι, μαλλιάς άνθρωπος θα κάνει διακοπές μετα της οικογενείας. Καλύτερα από το καθόλου διακοπές πάντως.

Σύρο σου (ξανά)ρχομαι.

Reprise

΄Ηταν μια ανέμελη στιγμή. Από αυτές που δεν υπάρχει ψήγμα σκέψης στο μυαλό. Που ξεφυσάς τον καπνό και δεν σχηματίζει πρόσωπα. Που δεν αναπολείς και απλά αφήνεις τον χρόνο να σε προσπερνά.

Και έπειτα ήρθες εσύ. Πάλι. Σχημάτισες με γράμματα αργά το όνομα σου. Μου έστειλες κάτι ευχάριστες εικόνες στον νου μου. Και πάγωσες για λίγο την καρδιά μου. Με τον δικό σου χαρακτηριστικό τρόπο, δηλητηρίασες την διάθεση μου ακόμα μια φορά. Δεν ξέρω πως το κάνεις. Έχει περάσει καιρός από την τελευταία φορά που σε είδα. Θεέ μου, πόσος πολύ καιρός έχει περάσει! Γιατί είσαι ακόμα εδώ; Ίσως η κενότητα που ακολούθησε από τότε να φταίει.

Όπως και να έχει δεν έχεις καμία δουλεία να χώνεσαι. Επιστροφή στην ηρεμία.

Διακοπές

Αυτή είναι μια φωτογραφία από διακοπές. ΟΧΙ τις δικές μου. Και επειδή ειλικρινά θέλω να πάω διακοπές, δείξτε λίγο συμπαράσταση. Αφήστε τις ισχνές δικαιολογίες του στυλ έχω διάβασμα για εξεταστική ή δεν έχω λεφτά. Σας εγγυώμαι προσωπικά ότι και όταν θα γυρίσουμε από κει που θα πάμε, θα εξακολουθείτε να μην έχετε δραχμή (ευρώ έστω).

Νοιώστε! Δεν την παλεύω, θα πάω μόνος μου και θα σας φάει το μαύρο κρίμα. Σχόλια συμπαράστασης είναι δεκτά και επιθυμητά.

Υ.Γ: η φωτογραφία είναι από τα λουτρά της Αφροδίτης στην Κύπρο. Σήμερα γύρισε ο Θάνος και μου την εμπιστεύτηκε.

Απορία

Τι είναι το ντιγκι-ντιγκι-bomb; Όπλο των Ιρακινών;