Μαύρο...

Έλα κοντά μου...
θα σου πω μια ιστορία
με νεράιδες που κλαίνε
και για ιππότες που δεν λένε
πια ιστορίες τιμής & δόξας
μα για φθόνο και ατίμωση
για όνειρα θολά και έργα
από καιρό τώρα πια νεκρά

και σαν με κοιτάς με δέος
και μάτια κενά απ' τον τρόμο
θα σε καθησυχάσω με ήρεμη φωνή
και το τελευταίο πράγμα
που θα δεις έκπληκτη
είναι το μειδίαμα μου
καθώς μπήγω το μαχαίρι
στην πλάτη σου αργά.

Διαπίστωση 2ης ημέρας :

Άλλος δεν γαμάει και άλλον τον έχει φάει η μαλακία.

Αφιερωμένο εξαιρετικά (δεν λέω που γιατί θα με πείτε κακό).

Διαπίστωση ημέρας :

Έχουνε ξεφύγει οι γυναίκες...

Από την άλλη με αυτά που βλέπουν και αυτές, τι τους μένει να κάνουν;

Φαύλος κύκλος. Εις υγείαν.

Music gets me high...

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε ήταν άκρως μουσικό. Βρήκα ένα blog ενός Πορτογάλλου αφιερωμένο στην Proggresive Rock εποχής 70'. Και μετά βρήκα και άλλο, και άλλο... και πάει λέγοντας. Όλημερίς κατεβάζω άγνωστα Proggresive albums διαμάντια από Ευρωπαικές και μή χώρες. Μεγαλύτερη ανακάλυψη μάλλον θα χαρακτήριζα τους Ιταλούς Area. Πέρα που το στυλ τους είναι μοναδικό (ένα μείγμα jazz-fusion-progressive), τα φωνητικά τους είναι απίστευτα διεστραμμένα μελωδικά. Και η εκπληξή μου βέβαια μεγάλωσε περισσότερο όταν διαπίστωσα ότι ο τραγουδιστής τους είναι Έλληνας! Το όνομα του Δημήτριος Στράτος, γεννηθείς στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Περισσότερες λεπτομέρειες εδώ. Κατεβάζω παράλληλα και μια συναυλία του Roger Waters από την φετινή περιοδεία. Δυστυχώς όχι αυτήν που έγινε στην Ελλάδα, αλλά άμα βρω και την συναυλία στο terra vibe θα σας ενημερώσω.

Πήγα και για το πρώτο μου μπανάκι το Σάββατο... να ναι καλά ο Τάσος που διέθεσε αυτοκίνητο. Στον Σχοινιά πήγαμε. Είχα κάμποσα χρόνια να περάσω από κει και ομολογώ ξενέρωσα απίστευτα. Γίνεται πλέον το αδιαχώρητο στην παραλία, αφού την έχουν πνίξει ένα σωρό ιδιωτικά φασφουντάδικα, καντίνες, μπαράκια κτλ. Την επόμενη μέρα είχε μάλιστα αφιέρωμα στο Έψιλον της Ελευθεροτυπίας για την παράνομη εκμετάλλευση στον Σχοινιά. Συν τοις άλλοις, το άρθρο ανέφερε ότι υπάρχουν και βλήματα στην παραλία καθώς πιο παλία λειτουργούσε πεδίο βολής εκεί.

Γι' αυτό και όλοι οι πυροβολημένοι πάμε Σχοινιά φανατικά...

Loose Change

http://www.loosechange911.com/

Μόλις το είδα μετά από προτροπή του Κώστα και πραγματικά σοκαρίστηκα. Δεν είχα φανταστεί ότι υπάρχουν τόσο αδιάσειστα στοιχεία που καταρρίπτουν με τόση ευχέρεια τις επίσημες εκδοχές που μας πετάνε στα μούτρα. Ο δημιουργός του ντοκιμαντέρ το διανέμει ελεύθερα από την παραπάνω διεύθυνση που σας έδωσα και αν δεν το έχετε παρακολουθήσει και ενδιαφέρεστε να δείτε τι συνέβη ίσως την 11η Σεπτεμβρίου του 2001, μην το χάσετε με καμία δύναμη.

Αισθάνομαι λίγο πρόβατο...

Για φαντάσου...

UNESCO... περίπου

Χτυπάει το κουδούνι. Μόλις έχω φορτώσει ένα game στο pc μου. Κοιτάω από το ματάκι της πόρτας. Διακρίνω δύο κυρίες να κάθονται απέξω από την πόρτα του διπλανού διαμερίσματος. Ok, θα κάνανε λάθος υποθέτω. Στρογγυλοκάθομαι και πάλι στην καρέκλα μου και κάνω load. Ο κώδων χτυπάει ξανά. @#%$@
Αυτή την φορά δεν κοιτάω απ' το μάτι. Ανοίγω. Οι κυρίες κάθονται σωστά τώρα απέναντι μου, φορώντας και οι 2 ένα μεγάλο πλαστικό χαμόγελο. Κακός οιωνός σκέφτομαι.

"Καλημέρα σας, είμαστε από την δομική σχολή Αθηνών και κάνουμε μια ενημέρωση σχετικά με ένα πρόγραμμα της UNESCO. Γνωρίζεται ασφαλώς την UNESCO και το έργο της, έτσι δεν είναι;" απαγγέλει η λιγότερο μεσόκοπη. Γνέφω θετικά. Γιατί να στεναχωρήσω τόσο δύο καλές κυρίες; Συνεχίζει "Έχετε λίγο χρόνο να σας ενημερώσουμε;". Άντεεε βρεεε, επειδή με πετύχατε στις καλές μου, έχω. "Εμμμ, να περάσουμε μέσα", αυτοκαλούνται οι κατά τα άλλα ευγενέστατες κυρίες. Ωχχχ. Αυτό θα πάρει ώρα.

Τις οδηγώ στον καναπέ που έχει ότι λογής μαραφέτι πάνω. Κάτι κουβέρτες, κάτι πλαστικά μπουκάλια νερό και κάτι άδεια πακέτα τσιγάρα. Τα τασάκια στο τραπέζι είναι γεμάτα και έχει μείνει ένα πιάτο με περισσεύματα χθεσινού γεύματος. Ωραία εντύπωση έδωσα πάλι. Τέλος πάντων κάθονται με τα πολλά. Από τον ιδρώτα λάμπω ολόκληρος. Εγώ παραμένω όρθιος για να πάρουν το μήνυμα ότι δεν έχω πολύ χρόνο και τους δίνω όση περισσότερη σημασία αξίζει να δίνεις σε τέτοια σκηνικά. "Κάθισε και εσύ! Δεν σε πειράζει να σου μιλάμε στον ενικό έτσι;", αποφάνθηκε ο δεύτερος ξένιος Δίας του σπιτιού μου. Κάθομαι.
Η λαλίστατη κυρία βγάζει ένα έντυπο από την τσάντα της. "Όπως σου είπαμε, είμαστε από την Δομική Αθηνών και προωθούμε το έργο της UNESCO. Η UNESCO όπως γνωρίζεις έχει ΜΕΓΑΛΗ πορεία και έχει υπό την προστασία της διάφορους ζωτικής σημασίας για τον κόσμο βιότοπους και αρχαιολογικούς χώρους". Αρχίζει και ξεφυλλίζει το έντυπο. Μου δείχνει κάποιους από αυτούς τους χώρους. Ωραίες φωτογραφίες. Μπράβο η UNESCO... Το πίσω μέρος του εγκεφάλου μου, όπου κρύβεται το ψυχοπαθές "εγώ" μου, έχει αρχίσει και κάνει σκέψεις από την πλήξη. Να πάω λέει ατάραχος μέχρι την κουζίνα, να πιάσω το shogun κουζινομάχαιρο και με επιδέξιες κινήσεις saolin ninja να κόψω την καροτίδα από την μία και να βιάσω μέχρι θανάτου την άλλη. Ένα χαμόγελο διαγράφεται στα χείλη μου...

"Να εδώ. Τι πιστεύεις ότι είναι αυτό;", μου δείχνει μια φωτογραφία. Παρατηρώ. Θα το χαρακτήριζα σαν φυτικό κίτρινο φαλλό πιασμένο σε επίσης κίτρινα δίχτυα. Παιδιά, με αυτό έμοιαζε χωρίς πλάκα. Δεν μοιράζομαι τον χαρακτηρισμό. Τελικά είναι ένα σπάνιο μανιτάρι που φυτρώνει μια φορά τον χρόνο και η UNESCO το κάνει σούπα. Ή κάτι τέτοιο.

"Ο λόγος που ήρθαμε σήμερα σε σένα είναι αυτός." Γυρνάει στην τελευταία σελίδα. 3 λευκώματα προς πώληση. Δείχνουν ακριβά. Είναι. 147€ το ένα. Σε 15 άτοκες δόσεις επειδή είμαι φοιτητής. Ώρα να φεύγετε καλοκάγαθες μου κυρίες. Ξέρετε, δεν δουλεύωωωω και πρέπει να ρωτήσω την μάνααα μου και ok ωραία φαίνονται, αφήστε μου ένα τηλέφωνο και θα επικοινωνήσω εγώ μαζί σαςςς κτλ. Αντεπίθεση. "Όχι τώρα πρέπει να μας το παραγγείλετε, αύριο θα βρισκόμαστε στην Λάρισα και τι είναι 10€ τον μήνα, ένας καφές την εβδομάδα". Με την τρίτη φορά αποκαρδιώνονται. Τις οδηγώ μέχρι την πόρτα. "Πάντως 10€ τον μήνα μπορεί να τα διαθέσει οποιοσδήποτε από το πορτοφόλι του. Μάλλον δεν υπάρχει ενδιαφέρον..." μου λέει η μέχρι πρότινος ήσυχη κυρία πριν βγει από το σπίτι. Μου ρίχνει και ένα βλέμμα 'Είσαι βάρβαρος, άξεστος και τούβλο το λιγότερο'.

Εσένα θα έσφαζα μωρή!!!

Headache

Τις τελευταίες μέρες έχω απίστευτες ημικρανίες. Το αποδίδω στην ζέστη, στα τσιγάρα, στην κακή διατροφή και κυρίως στους sportcasters της ΕΡΤ.

Βεβαίως το πιο συνετό πράγμα που μπορείς να κάνεις όταν έχεις πονοκέφαλο είναι να πιεις ένα depon και να ξαπλώσεις. Α ναι, υποφέρω και από αϋπνίες επίσης. Ok, οπότε δεν ξαπλώνουμε ακόμα...
Χαζεύω λίγο στο net. Μετά στα blogs της Μαριαλένας και του Κώστα-Νeted. Xαζεύω λίγο ακόμη. Βγαίνω στην βεράντα. Χτυπάω πάνω στην απλώστρα. Μερικά καντήλια. Τραβάω μια καρέκλα και κάθομαι.
Έχω ωραία θέα απ' το μπαλκόνι και το κυριότερο ακόμα δεν την έχω συνηθίσει. Παρατηρώ τα απέναντι σπίτια. Δεν κάθεται κανένας έξω. Κρίμα, θα θελα να ρίξω μερικές αδιάκριτες ματιές. Ανικανοποίητος, μπαίνω πάλι μέσα. Κοιτάω το κινητό για κλήσεις και ελέγχω τα e-mail μου. Κανείς. Η ζέστη είναι πραγματικά αφόρητη και ο ανεμιστήρας μου αγκομαχά. Το κεφάλι αρχίζει να περνάει.

Είδες; Άμα έχεις καλή παρέα...

Etoimoi? Pameeeeeee!

Τελικά αποδείχθηκε λάθος κίνηση να πάω χθες στην Μαλακάσα...


Τώρα απλά θα είναι αδιάφορη κάθε άλλη συναυλία. Για πρώτη φορά σε συναυλία δάκρυσα, για πρώτη φορά δεν σταμάτησα να τραγουδάω ούτε λεπτό και γενικά πολλά πράγματα βιώθηκαν για πρώτη φορά. Λογικά και για τελευταία. Για μένα ήταν σαν να κάνω επίσκεψη σε έναν πολύ οικείο χώρο φίλου. Και ένα από τα μεγαλύτερα όνειρα της ζωής μου πραγματοποιήθηκε...

Και βέβαια πρέπει να επενδύσω γρήγορα σε ψηφιακή μηχανή. Πάλι προσπαθώ να μαζέψω τα ασυμμάζευτα. Frappe φωτογραφίες. Τεσπά, δείτε τις λιγότερο χείριστες. Αν έχει υλικό κανένας, share αδέρφια μου plz.
Περισσότερα σχόλια ίσως αργότερα, είμαι φοβερά κουρασμένος και άυπνος για να σας γράψω παραπάνω για τον Rogerακο μας τώρα.

[1],[2],[3],[4],[5],[6],[7]

Greek power

"Λοιπόν θα μας φέρεις 2 μερίδες πατάτες, ενα τζατζίκι, 2 κοκακόλες, μια μερίδα τηγανητά κολοκυθάκια, μια μοσχαρίσια για τον Μανωλάκη και..."

Απ' το βιβλίο "100 τυπικές φράσεις για το καλοκαίρι" - Εκδόσεις ΑσΤαΝαΠαν

Σκιές

Σου χα πει σ' αγαπώ... κι ανταπέδωσες
με μια άλλη οπτική όμως
κι ανύμπορος να στο αποδείξω
γίναμε σκιές και χαθήκαμε
την ζωή σου εσύ, την ζωή μου εγώ...

Να προσέχεις!

Τι λείπει;

Δεν είναι τα κλειδιά μου... τα βλέπω στο τραπέζι.
Δεν είναι το κινητό μου, άλλωστε δεν περιμένω από κανέναν κλήση.
Δεν είναι ένα αμάξι αφού δεν έχω και που να πάω.
Δεν είναι τα λεφτά, μια χαρά τα βγάζω πέρα.
Δεν είναι κάτι υλικό.

Είσαι εσύ. Δεν σε έχω εντοπίσει αλλά σε ψάχνω.
Ψάξε και συ λιγάκι όμως ε;

Κάτι για να χαλαρώσουμε...

Απίστευτος απλά... Το κομμάτι είναι Paganini

Νύχτας εγκόσμιον...

...Μόλις μπήκαν στο μαγαζί 2 κοπέλες. Κάποια βλέμματα κοιτάζουν, μαζι και εμείς. Δεν φαίνεται να συνοδεύονται. Καλό αυτό. Ρίχνω μια πιο εξονυχιστική ματιά. Και οι δύο είναι μετρίου αναστήματος. Με μια πρόχειρη αντίληψη του χώρου, παρατηρώ ότι όλοι κοιτάνε την ξανθιά. Καλοσχηματισμένο σώμα και γλυκό πρόσωπο. Εγώ πάλι έχω καρφώσει το βλέμα μου στην άλλη. Στο outsider. Μαύρο μαλλί, απλό ντύσιμο, γυαλάκια και ανεπαίσθητο μακιγιάζ. Αυτό που με τραβάει περισσότερο όμως είναι ότι δείχνει να νοιώθει λίγο άβολα και έξω από τα νερά της. Ένα συναίσθημα που με ακολουθά συχνά και το σέβομαι...
Συνεχίζω να κοιτάω. Μετά κοιτάω λίγο ακόμα. Σκέφτομαι να της μιλήσω τώρα. Περνούν 5 λεπτά μέχρι να το πάρω απόφαση. Στο μαγαζί παίζεται αυτή την στιγμή το Creeping Death απο Metallica. Πανέμορφα.
Κατεβαίνω προς την μεριά τους. Η φίλη της είναι απασχολημένη με δύο 25άριδες που βρήκε. Η αδυναμία μου εξακολουθεί να πίνει αδέξια το ποτό της και να εποπτεύει τον χώρο αμήχανα. Εννοείται πως δεν συμμετέχει στην συζήτηση. Την χτυπάω απαλά στον ώμο για να γυρίσει στο μέρος μου. Έ και γυρνάει.

- Γεία. Πως σε λένε;
- Εμένα;

Χμμμ μάλιστα. Ξαφνιάστηκε, ή δεν περίμενε να της την πέσει κανείς σήμερα ή περίμενε κάτι καλύτερο. Ίσως και τα δύο. Τεσπά, συνεχίζω :

- Εμμ, ναι!
- Βίκυ.
- Δεν πιστεύω να συνοδεύεστε από τα παιδιά και να ενοχλώ...

Ok αυτό ήταν μαλακία το παραδέχομαι. Ήθελα να φανώ απλά ευγενικός. Σίγουρα δεν ήταν αυτή η περίπτωση αλλά κι'αν ήταν; Όπως και νάχει εδώ δεν ξέρω αν έφταιγε η μουσική που ήταν δυνατά ή η άρθρωσή μου. Πάντως με κοίταζε απορρημένη και χρειάστηκε να επαναλάβω την ερώτηση. Ήταν, που ήταν χαζή... Τελικά μου έκανε νόημα κάτι του στυλ "Όχι δεν υπάρχει πρόβλημα".

- Θέλετε να ρθείτε πάνω να κάτσετε μαζί μας;
- (...)ίσως αργότερα...

Ε έφυγα και γώ. Ίσως αργότερα, τι να πεις σε αυτό; Ανέβηκα πάλι στα σκαλοπάτια που καθόμασταν με τον Θάνο και συνέχιζα να κοιτάζω και να περιμένω το αργότερα... Εξακολουθούσε να νοιώθει άβολα και συν τοις άλλοις πλέον δεν κοίταζε προς το μέρος μας. Αυτό μάλλον λέγεται ήττα. "Πάω να χωθώ στην σερβιτόρα", μου δήλωσε περίτρανα ο Θάνος.

Μετά από 5 λεπτά είχαμε εξαφανιστεί. Καθώς κατέβαινα, είδα την Βίκυ που μας κοίταζε. Γύρισα και την κοίταξα προσπαθώντας να περάσω το βλέμμα καλά-να-περνάς. Απέτυχα παταγωδώς. Από την αντίδραση της, μάλλον το βλέμμα μην-σε-ξαναδώ-εδώ μου βγήκε...

Oh well...

Dreams are real

“You see, señorita, mystery is important. To know everything, to know the whole truth, is dull. There is no magic in that. Magic is not knowing, magic is wondering about what and how and where.”
Cortez - The longest journey

Πληροφοριές για το longest journey θα βρείτε εδώ : http://www.longestjourney.com, http://www.dreamfall.com
Πρόσθεσα επίσης στο blog-o-rama, το personal blog του δημιουργού Ragnar Tornquist. Αν ακούτε πρώτη φορά για το longest journey, πρόκειται για ένα τυπικό adventure, ως προς τους μηχανισμούς του και την δυναμική. Εκεί όπου διαφέρει από οτιδήποτε άλλο έχετε δει ή ακούσει είναι η ανυπέρβλητη αισθητική του, τα βαθύτατα κοινωνικό-πολιτικά του μηνύματα, οι δομημένοι του χαρακτήρες, η γλυκόπικρη ιστορία του, η μουσική του και και και... Το dreamfall είναι το sequel του παιχνιδιού, που κυκλοφόρησε 6 χρόνια μετά από το πρωτότυπο και εγώ δηλώνω πάλι ερωτευμένος. Σήμερα το ολοκλήρωσα και περιμένω με αγωνία το 3ο μέρος που θα ολοκληρώσει την ιστορία. Τέχνη. Ναι υπάρχει και σε πιο ανορθόδοξες μορφές...

Είναι σαν να διαβάζεις ένα μυθιστόρημα. Αλήθεια.

Θα κανα και review αλλά είπαμε, το sanitarium είναι πιο personal blog. Και αυτό το post που αφέθηκα και έκανα, είναι δείγμα πόσο μου έκλεψε την καρδιά πάλι το δημιούργημα του Tornquist. Δεν έχει άλλα games από εδώ, το ορκίζομαι :)

Αν δεν έχετε αγγίξει ποτέ video game, ξεκινήστε με το longest journey. Ποιος από εσάς άλλωστε δεν ενδιαφέρεται για μια καλή ιστορία...

Τι θα γινόταν αν...

δεν ξημέρωνε αύριο για εμάς; Δεν έχει σημασία ο λόγος, τον αφήνω στην φαντασία σας. Θα μπορούσε να ήταν μια θανατηφόρα επιδημία, ένας πυρηνικός πόλεμος, ένα γιγαντιαίων διαστάσεων (τσου)τσουνάμι ή ακόμα επιδρομή Βογγονικού στόλου (αν δεν γνωρίζετε τι είναι οι Βόγγονς, κλικ εδώ).
Παραβλέπω τυχόν σκέψεις που δημιουργούνται στο μυαλό σας, για πιθανή ψυχική διαταραχή στο προσωπό μου και σας (ξανά) ρωτώ.

Τι θα γίνονταν στην Ελλάδα αν γνώριζε η ανθρωπότητα ότι έρχεται το τέλος; Οεο;

1. Θα υπήρχε κυκλοφοριακή συμφόρηση σε όλους τους δρόμους από πανικόβλητες μάζες που θα ωρύονταν ωσάν τον Τσαλίκη. Στην Κατεχάκη δεν θα παρατηρούσαμε ουδεμία διαφορά.
2. Κάθε 5 λεπτά θα μεταδίδονταν σε όλα τα κανάλια εκτακτά δελτία με καθησυχαστικά μηνύματα του στυλ "Μην ανησυχείτε, επίλεκτη ομάδα της NAΣΑ το ελέγχει". Φυσικά θα ήταν μούφες.
3. Η αντιπολίτευση θα έβγαζε ανακοινωθέν με δριμύ κατηγορώ στην κυβέρνηση "της αδράνειας" και των διαπλοκών. Θα υπήρχε σχετική πρόταση για πρόωρες εκλογές μέσα στο τελευταίο 24ωρο του πλανήτη. Ο Ρουσσόπουλος απαντά : "Παραλάβαμε χάος"...
4. Οι απαισιόδοξοι θα κάνανε υπομονή. 1 μέρα είναι θα περάσει...
5. Η Λουκά πανηγυρικά θα δικαιωθεί. Εμ και Lordi και Πανούσης και τραβεστί, είδε και αποείδε ο Θεός και μας κατά κεραύνωσε.
6. Οι κοσμικές εκπομπές θα είχαν αφιέρωμα πως θα περάσουν το τελευταίο βράδυ τους οι επώνυμοι. Κρίμα, δεν θα προλάβουν να δείξουν φωτογραφικό υλικό αύριο...
7. Θα επισπευδόταν ο τελικός του Fame story / Dream show. Ρεκόρ ακροαματικότητας από αυτόχειρες τηλεθεατές που πυροβολήθηκαν κατά την διάρκεια του τελικού. Για 5-10 ώρες ζωής πραγματικά δεν άξιζε να περάσουν αυτό το μαρτύριο.
8. Ο Τριανταφυλλόπουλος θα έφερνε στο φως βίντεο ντοκουμέντο με χρηματισμό βουλευτή (τα γνωστά δηλαδή).
9. Η Κλάρα θα έχεζε στο 4 (αν ήταν Κυριακή). Οι υπόλοιποι θα 'χαμε χεστεί πάνω μας.
10. Οι συνδικαλιστές θα διοργάνωναν επιτόπου πορεία με τελικό προορισμό την Μητρόπολη αυτή την φορά και ουχί στην Αμερικανική Πρεσβεία. Έντονες αποδοκιμασίες έξω από τον ναό.
11. Θα γλυτώναμε από τα δάνεια και τις πιστωτικές.

Τι θα έκανα εγώ;
χμμμ, μαλλόν θα έκανα ένα τελευταίο post στο blog μου.




Αν δεν είχα κολήσει στην Κατεχάκη...

Axxxx...

Χεστήκαμε τι λένε οι 300 σχολές, εγώ είμαι μαζί σου...

Ο κ. Ευθυμίου...

Ο κ. Ευθυμίου είναι ένας καθωσπρέπει κύριος. Βουρτσίζει τα δόντια του το πρωί, πίνει τον καφέ του και υποτάσσεται στην γυναίκα του. Δεν έχει ενδιαφέροντα, είναι απόλυτος και κακεντρεχής, κρίνει και έχει το αλάθητο.
Ο κ. Ευθυμίου είναι αγχωμένος με το εισόδημα του, με τους συναδέλφους του στην δουλειά, με την γυναίκα του, με τα πεθερικά του. Ξεσπά στην μάνα του και στον πατέρα του. Επιρρίπτει ευθύνες πάνω τους. Ξεχνά αποτελεσματικά τις υποχρεώσεις του και απαιτεί τα δικαιώματα του.
Ο κ. Ευθυμίου δουλεύει εις βάρος άλλων. Απεργεί χωρίς να γνωρίζει γιατί. Δεν γελά και δεν κλαίει. Κρύβει επιμελώς τις ενδόμυχες σκέψεις του. Μαθαίνει τα παιδιά του να είναι μαριονέτες. Είναι η τέλεια απομίμηση ενός τέλειου ανθρώπου.
Ο κ. Ευθυμίου είναι άχρωμος. Δεν αντιλαμβάνεται καν την κενότητα του. Πολλαπλασιάζεται. Ο κ. Ευθυμίου είσαι εσύ.

Κι αν δεν είσαι, πιθανότατα θα γίνεις. Η πραγματικότητα θα σε οδηγήσει κοντά στον τρόπο ζωής του.

Κράτα άμυνες...

Πολύ την Κυριακή

Εξτρεμιστές υποστηρικτές του Γ. Αρναούτογλου ξεσπούν...

Καλοκαιράκι

...και έτσι λοιπόν θα σας δείξω την αγαπημένη μου καλοκαιρινή φωτογραφία.

Η φωτογραφία αυτή τραβήχτηκε 4 Αυγούστου 2004 στην Πάρο και συγκεκριμένα στην Νάουσα. Μόλις είχαμε τελειώσει το μπανάκι μας με τον Βασίλη και είχαμε αράξει σε ένα ταβερνάκι. Ο ήλιος ότι είχε αρχίσει σιγά-σιγά να πέφτει. Ρεκλάμα. Πατάτες τηγανητές, χωριάτικη, μπυρίτσες ενω καθόμασταν στο λιμανάκι (σημειωτέων, να πάτε στην Πάρο είναι πολύ super νησί και έχει και πολύ έντονη ζωή παράλληλα). Ε ωραίο θέμα για φωτογραφία σκέφτηκα! Μόνο που δεν καθότανε κανένας στην ταβέρνα για να προσφερθεί να μας τραβήξει. Έτσι όταν έφερε ο σερβιτόρος τα κυρίως πιάτα, του έδωσα την ψηφιακή για να μας βγάλει. Πήρε την perfect απόσταση από το θέμα, σήκωσε την μηχανή και...

Παραλήρημα λόγω αυπνίας part 2

Νοσταλγίες πάλι... Διαβάζω κάτι παλιά sms απ' την πρώην μου. Φιλάκια και αγκαλίτσες. Είμαι το καλύτερο ζουζούνι στον κόσμο, δηλώνει ένα άλλο sms. Ε, για να το λέει θα μαι... 5 μέρες μετά από αυτό το μήνυμα προφανώς την χτύπησε αμνησία. Εξαφανίστηκε χωρίς να δώσει ποτέ σημεία ζωής και έναν λόγο. Μαράζωσε λίγο το ζουζούνι... Πέρασε κανας χρόνος.

Βλέπω σήμερα τα sms της στο PC. Για κάποιον λόγο γράφω τον αριθμό της πάλι στο κινητό μου. Κάνω και μια κλήση με απόκρυψη. Κλειστό. Χμμμ δεν είμαι καλά!
Ανάβω τσιγάρο από ξένο πακέτο (όπως προβλέπει η παράδοση). Τραβάω μια ρουφηξιά. Ανοίγω τηλεόραση. Κάτι ταινίες β' διαλογής (επιεικώς). Ζάπινγκ. Κανάλι 9 ξεχωρίζω φιγούρα Μουλατσιώτη. Δυναμώνω ήχο. Η παρουσιάστρια έχει κοντό μαύρο μαλλί και μου βγάζει κάτι πρόστυχο. Ωραίος συνδυασμός. Απιστίες γυναικών γράφει στο κάτω μέρος της οθόνης. Το πάνελ το συμπληρώνουν κάτι ψυχολόγοι. Έτσι νομίζω τουλάχιστον από τα παρουσιαστικά τους.
Βγαίνει γραμμή στον αέρα. "Τι συμβαίνει σε σας λοιπόν κύριε;" ρωτάει το μωρό με-το-κοντό-μαύρο-μαλλί, "Ανακάλυψα ότι η γυναίκα μου έχει δημοσιεύσει αγγελία σε ιστοσελίδα ανεύρεσης ερωτικού συντρόφου" απαντάει ο τύπος. Ο Μουλατσιώτης κοιτάει αμήχανα αριστερά-δεξιά.

Αισθάνομαι ήδη καλύτερα.

Μπριζωθείτε!

Χρόνο με τον χρόνο, στην επιστήμη των υπολογιστών παρατηρούμε μια σταθερή εξέλιξη: την σμίκρυνση. Όσο τα νανόμετρα ολοκλήρωσης κάνουν βουτιές, τόσο ανοίγει ο δρόμος για περισσότερη ισχύ αλλά και λιλειπούτεια ολοκληρωμένα υπολογιστικά συστήματα.Το άμεσο effect αυτής της εξέλιξης το βιώνει ο περισσότερος κόσμος μέσω των κινητών τηλεφώνων. Μπορεί το μέγεθος τους να μην μειώνεται (κυρίως επειδή δεν είναι πρακτικό) αλλά στο ίδιο δεδομένο μέγεθος η τεχνολογία που φιλοξενείται εκεί μέσα πολλαπλασιάζεται συχνά. Το ίδιο και με τους φορητούς υπολογιστές. Μικρότερες διαστάσεις και βάρος, χαμηλότερη κατανάλωση, περισσότερη ισχύς.

Και αφού η τεχνολογία το επιτρέπει, τσουπ, ξεπετάγονται και κάποια προϊόντα που πετυχένουν να εντυπωσιάσουν με την φιλοσοφία τους. Η διαφορετικότητα στη φιλοσοφία (τόσο εμφανισιακά όσο και λειτουργικά) είναι ίσως το τελευταίο οχυρό εντυπωσιασμού που έχει μείνει όρθιο στην εξέλιξη των σπιτοPC. Από ισχύ χορτάσαμε, δεν κάνει τόσο αίσθηση πια. Ένα Mac Mini όμως κάνει. Ίσως και ένα iPod. Και τώρα τί;

Τώρα έχουμε τα μπριζοPC. Μέσα στις διαστάσεις μιας τυπικής πρίζας τοίχου έχουν χωρέσει ένας επεξεργαστής RISC της AMD, κύκλωμα στεροφωνικού ήχου, τέσσερις θύρες USB, υποστήριξη δικτύου LAN, μνήμη Flash 32-64MB (στο ρόλο του σκληρού δίσκου), μνήμη RAM στα 64-128MB, έξοδο (μονή ή διπλή) για οθόνη και λειτουργικό σύστημα WindowsCE. Αυτό το πραματάκι είναι σε θέση να δεχτεί και πρόσθετα modules (περιφερειακά) σε μορφή επίσης πρίζας. Σίγουρα δεν είναι το PC του gamer αλλά μπορεί άνετα να σταθεί σαν σταθμός ελαφριάς εργασίας για σερφάρισμα, εφαρμογές office και άλλες παραπλήσιες λειτουργείες. Το μηχανάκι δεν είναι x86 compatible (για να μπορεί να τρέξει XP ή οτιδήποτε άλλο x86) αλλά πιστεύω ότι δεν απέχει πολύ ο καιρός που το επόμενο μπριζοPC θα τρέχει τα γνωστά μας λειτουργικά. Anyway, είναι γοητευτικό. :-)

Πάρτε γεύση:
http://news.zdnet.co.uk/0,39020330,39272166,00.htm
http://www.jadeintegration.com/jackpc.php
http://www.chippc.com/products/jackpc/jackpc.asp

Groundhog day

Είμαι ο Phil Connors.
Ζω την ίδια μέρα ξανά και ξανά...

Ζούμε επικές στιγμές...

Εγώ σαν 12χρονο, είχα σαν ασχολίες το ποδόσφαιρο, το gameboy και τα παγωτά. Οι πιο ξεπεταγμένοι απ' την γενιά μου αντε να κάνανε κανα τσιγαράκι, αντε να σκύβανε μπας και δούνε κανα βρακάκι. Υπάρχει μια πρόοδος δεν λέω... Τώρα τα παιδιά ασχολούνται πιο επoικοδομητικά και κυρίως θεμελιώνουν το μέλλον τους. Πρώτα από ολα γνωρίζουν ότι μόνος σου δεν πας πουθενά. Έτσι φτιάχνουν μια συμμορία. Σωστό. Δεύτερον, το χαρτζιλίκι που παίρνεις στα 12 είναι για τον πούτσο. Ας βουτήξουμε κανα ποδήλατο. Ορθότατον. Και κυριότερο, αμα δεν το παίξεις μάγκας που πας; Καμιά φάπα θα ρίξουμε; Ωχ πέθανε αυτός ρε μαλάκες. Μήτσο πιάσε το φτυάρι...
Αυτά τα πράγματα ούτε από το μυαλό του Stephen King δηλαδή... Και από ότι λένε το περιστατικό με τον μικρό Άλεξ δεν ήταν το μοναδικό. Απλά ήταν ο πιο άτυχος. Θεωρώ προσωπικά απίθανο να είναι ζωντανός ο πιτσιρικάς, αν και βέβαια θα είναι το βέλτιστο. Το θέμα είναι τι κάνεις με αυτά τα παιδιά; Τα δικάζεις; Τα βάζεις να πεθάνουν μέσα στην φυλακή; Τα λούζεις με πετρέλαιο και αυτά και τους γονείς τους;

Εγώ τα θεωρώ καμένα χαρτιά... Ψόφιες ψυχές. Αν ήταν στο χέρι μου, θα έπαιζα πεντόβολα με τα κρανία τους :D
Επόμενη είδηση βλέπω το γλώσσεμα της Δημητρίου με τον άντρα της. Μυαλό πουρές, tv jumping απ' το μπαλκόνι...

Τους Lordi τους θυμάστε;

Φυσικά και τους θυμάστε, κάποιοι μάλιστα τους βλέπουν ακόμα στους εφιάλτες τους! Ένα συγκρότημα εκ των Σκανδιναβικών χωρών που συγκέντρωσε την μαζεμένη αντίδραση (βλ. μπούχτισμα) του κοινού και συμβόλισε την ανατροπή. Την ανατροπή στο γκλαμουράτο, φανταχτερό πανηγύρι τους με τα φορέματα των 170 χιλιάδων ευρώ και τα αστραφτερά κοσμήματα όπου ψάχνεις απελπισμένα να βρεις τί σχέση έχει η λέξη "μουσική" σαν έννοια με αυτό το κατασκεύμασμα.

Πόσο κλειστόμυαλοι μπορεί να είναι οι άνθρωποι που ξεκινούν τέτοιου είδους -και μάλιστα επίσημες- διαμαρτυρίες (βλ. http://www.paskedi.gr/UserPages/NewsLetterPreview.aspx?ID=58) φωνάζοντας για την απαγόρευση των Lordi και των μηνυμάτων που περνάνε. Αναρωτιέσαι ειλικρινά σε ποιον μεσσαίωνα ζουν και ψάχνουν μάγισσες. Έχω προσπαθήσει πολύ να βρω τα κρυμμένα σατανιστικά μηνύματα των συμπαθέστατων τεράτων (να δείτε ένα γκομενάκι που κρύβεται στα keyboards!) που υποχθόνια προσπαθούν να καταστρέψουν την κοινωνία μας. Όποιος τα βρει παρακαλείται να τα καταθέσει και τότε θα φάω όλα τα cd μου. Είμαι σίγουρος ότι οι Lordi θα ήθελαν πολύ να τους αφιερώσουν ένα τραγούδι τους: "Would you love a monsterman, could you understand the beauty of a beast?".
Τί αστείοι που είναι και οι υπόλοιποι που βγαίνουν στο γυαλί και λυπούνται για την νεολαία και την κατάπτωσή της. Την νεολαία που αντέδρασε στις κονσέρβες και το χρηματοκεντρικό σύστημα της μουσικής βιομηχανίας τους. Αυτής της βιομηχανίας που έχει καταστρέψει τους ακροατές (η μουσική δεν καταστρέφεται ούτε από αυτούς όσο και αν προσπθούν, πόσο μάλλον από την πειρατεία). Αντί να είναι χαρούμενοι...

Όσοι δεν γνωρίζατε τους Lordi (ούτε κι εγώ) το hard rock hallelujah ήταν μια καλή αρχή. Αν είστε του αθλήματος, μην μείνετε εκεί. Οι Lordi υπάρχουν από το 2002 και έχουν κυκλοφορήσει 2 δισκάκια και 3 single όμορφης, μελωδικής, πόζερ, ξεσηκωτικής πάουερ μουσικής. Δύσκολα ξεχωρίζεις κάποιο κομμάτι που να μη σου αρέσει. Όλα έχουν από μια χαρακτηριστική μελωδία που ξαφνικά πιάνεις τον εαυτό σου να τη σφυρίζει ασυναίσθητα. Σου φτιάχνει το κέφι.

Και για να μη ξεχνιόμαστε...
Devil is a loser
and he's my bitch!!

Παραλήρημα λόγω αυπνίας part 1

Οι άνθρωποι καλώς ή κακώς είναι (ως επί το πλείστον) σκεπτόμενα όντα. Και σαν σκεπτόμενα όντα, έχουν τα υπαρξιακά τους. Ποιoς είμαι, τι κάνω εδώ, πως δημιουργήθηκε ο κόσμος, υπάρχει Θεός, πότε θα γίνω μάνα και τα συναφή... Αυτά είναι το διασκεδαστικό κομμάτι της υπόθεσης. Συνήθως όμως υπάρχουν και τα ψυχοπλακώματα. Τα συμπτώματα πρώτοεμφανίζονται μάλλον στην εφηβεία. Εκεί λοιπόν συμβαίνει το εξής παράδοξο : Ζεις σε πόλη 4 εκατομμυρίων και όμως είσαι μόνος! Δεν σε πολυκαταλαβαίνουν, όλα σου φαίνονται στραβά και δεν γουστάρεις γενικά με ότι γίνεται.
ΚΑΙ ΕΔΩ ΛΟΙΠΟΝ ΣΤΟ ΚΟΜΒΙΚΟ ΑΥΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΑΡΧΙΖΕΙΣ ΝΑ ΣΧΗΜΑΤΙΖΕΙΣ ΑΠΟΨΗ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. Αρχίζεις να αισθάνεσαι ότι όλος ο κόσμος που σε περιτριγυρίζει είναι μαλάκας και συ ο έξυπνος που έχεις τις απαντήσεις. Όλοι ασχολούνται με τα επιφανειακά πράγματα, τι θα πηγαίνει με τα παπούτσια που φοράνε, που θα βγούνε το βράδυ στο Μπουρνάζι και τι ζελέ θα βάλουν στο μαλλί. Ενώ εσύ ξέρεις τι θέλεις... Αλλά ξέρεις όντως τι θέλεις;
Έτσι αλλάζεις τοποθέτηση και το ξανασκέφτεσαι. Τελικά εσύ είσαι ο μόνος μαλάκας και ο κόσμος είναι μια χαρά. Άλλωστε εσύ δεν περνάς καλά, εσύ νοιώθεις μόνος σου. Οι υπόλοιποι δείχνουν μια χαρά, διασκεδάζουν, βγαίνουν με τις κοπέλες τους, κάνουν χαβαλέ, μοστράρουν το αμάξι τους, μιλάνε για μπάλα και γυναίκες και γενικά ζούνε απροβλημάτιστοι...
Δεύτερο κομβικό σημείο : κάποια στιγμή βαριέσαι να αισθάνεσαι μαλάκας οπότε 2 είναι τα ενδεχόμενα - ή γυρνάς στην αρχική σου θεώρηση (ότι δηλαδή είσαι respect και οι υπόλοιποι for the festivals) ή ξεφεύγεις από την πλάνη και αγγίζεις την αλήθεια...

Ότι δηλαδή κι' αυτοί και συ είστε μαλάκες.

Ένα ποίημα

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ δικό μου και δεν ρώτησα τον πνευματικό δημιουργό (;P) αν θέλει να το ανεβάσω. Επειδή όμως μ' αρέσει σας το δίνω όπως μου ήρθε, δηλαδή με greeklish. Αν έχει κάποια ψυχή πρόβλημα που είναι up, μου το λέει και το βγάζω...

a8wa xamogela kai gelasta matia
olo xara kai paixnidi oi psuxes tous
san mikra paidia pou anakaluptoun thn mpala
gia prwth fora

Klammena twra stekoun kai koitazoun
to boubo tous mellon
kapoios tous eipe pws
den mporoun pia na xamogelane..

Ti paratairo.. enas gelaei akoma
skontaftei..peftei sto xwma
kai apo tote koimatai..
nekros pia,omws xamogelaei.

Kapoios tou pe
oti 8a tou dwsei mpala
opou k an paei...